Mien Omlo zoekt sinds juni 2022 naar haar zoon Johan (43), of zoals hij zichzelf graag noemt: JJ. Johan lijdt aan een psychische stoornis en heeft daarom zorg nodig. Dit maakt dat Mien zich nog bezorgder voelt. Iedere dag probeer ze de kracht te vinden om Johan te zoeken, maar tot nu toe is er geen teken van leven van haar zoon.
‘Negen maanden sta ik al onder hoogspanning. Mijn kind, Johan, is sindsdien namelijk vermist. Hij is psychotisch en schizofreen, daarom heeft hij medicatie nodig. Ik heb geen idee in welke toestand hij nu verkeert. Op 15 juni heb ik hem voor het laatst gesproken, voordat ik op cursus ging. ‘Mama belt jou als ze er is’, zei ik nog tegen hem. Donderdag de 16e was een hectische dag. We kwamen op weg naar de cursus in files terecht, waardoor ik hem pas later die dag kon bellen. Geen gehoor. Ik zocht er niks achter, want hij ging vaak op tijd naar bed. Totdat ik een telefoontje van de instelling kreeg waar Johan verbleef. Ze hadden op de camerabeelden gezien dat hij was weggelopen. Hij is toen als vermist opgegeven. Op dat moment had ik nog zoiets van, hij komt wel terug. Johan was van de instelling in Delft naar een vriend in Schiedam gelopen. In paniek is hij toen bij deze vriend aangekomen. ‘Ik wil naar mijn moeder’, had Johan gezegd. Omdat zijn vriend hem niet kon brengen gaf hij Johan een opgeladen OV-chipkaart. Zijn telefoon en portemonnee, met daarin al zijn pasjes, had hij namelijk achtergelaten. Niemand kan achterhalen of hij de OV-chipkaart heeft gebruikt. Hij is in het holst van de nacht vertrokken. Tot nu toe heb ik niks meer van hem vernomen. Niemand niet. Ik hoop dat iemand Johan vindt, en contact met mij opneemt. Gelukkig houdt de politie alles in de gaten.’
Speld in een hooiberg
‘Het is een slopende zoektocht, maar iedere dag probeer ik de moed te vinden om door te gaan met zoeken. Ik maak me ontzettend zorgen en hoop zo dat ik hem terugvind. Het zijn van een alleenstaande moeder maakt het verhaal niet makkelijker. Iedere dag belden Johan en ik met elkaar. Op zaterdag haalde ik hem op en gingen we erop uit samen, gezellig naar een winkelcentrum. ’s Avonds kookte ik dan voor hem. Die momenten mis ik verschrikkelijk, en eraan denken doet pijn. Johan is gewoon een lieverd. Toen ik in het ziekenhuis lag omdat ik geopereerd was, moest ik wel eens overgeven. Waarop Johan naar de kast snelde om spuugbakjes te pakken. Vorige maand was het zijn verjaardag. Om toch een soort contact met hem te hebben heb ik een bericht via Messenger gestuurd. Natuurlijk weet ik dat ik geen bericht terug kan verwachten, maar toch. Ik wilde het gevoel hebben dat ik mijn zoon heb kunnen feliciteren. Vaak probeer ik te visualiseren dat hij er zit, hier in mijn huiskamer. Mijn telefoon ligt voor mij op tafel, maar deze is stil. Geen telefoontjes meer van Johan. Elke dag probeer ik weer om te overleven, maar ik word geleefd. Dag in dag uit zit ik op mijn stoeltje naar buiten te staren, geen teken van Johan. Ik noem het ook wel mijn ‘dodenstoel’. Afleiding zoeken helpt, maar dit lukt niet altijd. Negen maanden ben ik al op zoek naar dat ene bewijsstuk. De gouden tip die mij naar Johan leidt. Alle verzorgingstehuizen ben ik langsgegaan, en Schiedam en Delft heb ik helemaal uitgekamd. Tijdens de zoektocht is er een tentje gevonden met een hoopje kleding ernaast. Dit was hoopvol, maar er was geen teken van een verband met Johan.’
Doorzetten
‘Omdat ik alles over heb voor het terugvinden van Johan, heb ik mijn laatste geld als tipgeld ingezet. Nederland is een klein landje, maar wanneer iemand vermist is, is het toch best groot. Af en toe verlies ik de hoop, maar dan denk ik: Mien kom op, je moet door. De band tussen moeder en kind is zó ontzettend sterk. Als Johan last had van intense hoofdpijn, voelde ik dat gewoon. Mijn lijf vertelt mij dat Johan nog leeft. Maar in welke toestand? Door zijn schizofrenie heeft hij stemmen in zijn hoofd. Dit is op zijn twintigste geconstateerd in het Pieterbaancentrum. Omdat ik een hele nauwe band heb met mijn zoon, wist ik al eerder van de stemmen. Johan dacht soms dat hij god was, hij wilde Afrika redden. Ik denk dat zijn schizofrenie is ontstaan door het zuurstoftekort tijdens zijn geboorte. Maar, Johan was ook altijd al naïef en is makkelijk te manipuleren. Relativeren is moeilijk voor hem. Zo wilde hij iedereen helpen, maar hij moest eigenlijk vooral zichzelf helpen. Hij was er klaar mee om die jongen met het probleem te zijn. Ik weet niet precies wat er door zijn hoofd gegaan is op het moment van vertrek, maar ik denk dat dit wel heeft meegespeeld. Je hebt zo veel vragen en geen enkel aanknopingspunt. Zo weet ik bijvoorbeeld niet hoe hij er nu uitziet. Hij vertrok namelijk in zomerkleding. Hij droeg een zwarte joggingbroek met daarop een zwart shirt en een wit Nike jack. De schoenen die hij droeg waren witte Nikes. Op zijn hoofd had hij een witte Nike pet met daaronder en zwarte bandana.’
Achterblijvers
‘Johans rekeningen lopen nog door. Zo moeten zijn huur en abonnementen nog wel doorbetaald worden. Voor achterblijvers van vermisten is niks geregeld. Dit komt door de privacywet. Ik ben niet bevoegd om abonnementen voor hem op te zeggen. Om steun te vinden ben ik in een groep op Facebook gegaan. Dit is een groep waar mensen inzitten die ook een vermiste dierbare hebben. Daar heb ik moeders ontmoet die al meer dan vijf jaar op zoek zijn naar hun kind. Dit verdriet gun je niemand. Ik hoop dat ik met het delen van mijn verhaal ook anderen kan helpen. Al is het alleen maar om het bespreekbaarder te maken.’
