Toen Leonie van der Veen nog maar 32 weken zwanger was, beviel ze plots van haar zoontje Kai. Na een onzekere periode in het ziekenhuis, mocht haar zoontje mee naar huis. Totaal onverwacht belandde haar zoontje na 5 maanden weer op de intensive care door een hersenvliesontsteking. Deze heftige periodes hakten erin bij Leonie, maar ze gaf niet toe aan haar gevoel. ‘Ik bleef maar doorgaan voor Kai, maar vergat mezelf.’

‘Ik was 32 weken zwanger en ging op controle bij de verloskundige. Ik had wat last van een hoge bloeddruk, dus stuurde ze me een tijdje ervoor door naar het ziekenhuis. Gelukkig kon zwangerschapsdiabetes uitgesloten worden. Na de controle bij de verloskundige plofte ik thuis op de bank neer met een kop thee. Ik besloot lekker vroeg mijn bed in te gaan, maar mijn nachtrust werd al snel verstoord door het gevoel dat ik naar de wc moest. Het licht in de wc liet ik uit, zodat ik na mijn toiletbezoek weer snel in slaap zou kunnen vallen. In plaats van een volledige plas, verloor ik druppels met vocht. Met een doekje tussen mijn benen besloot ik weer in bed te gaan liggen. Mijn man voelde zich onrustig over de situatie en drong me aan om de verloskundige te bellen. Ik voelde me bezwaard om haar wakker te bellen om 4.15 uur, dus besloot ik zelf even onderzoek te doen in een boekje. Daar kwam ik al snel terecht bij de symptomen van vroeggeboorte.’

Vliezen gebroken

‘Toen besloot ik de verloskundige toch maar op te bellen. Ze vertelde me dat mijn vliezen waren gebroken. ‘Huh, ik ben 32 weken zwanger, hoe kunnen mijn vliezen al gebroken zijn?’, dacht ik. Ik moest mijn vluchtkoffer gaan vullen en wist totaal niet hoeveel kleding en spullen ik mee moest nemen. De vraag was natuurlijk hoelang ik in het ziekenhuis moest blijven, dat wist niemand. Ik was in shock en moest enorm schakelen. Onderweg werden de weeën steeds erger, alleen wist ik toen nog niet dat het weeën waren. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging alles super snel. De verloskundige gaf aan dat ik al 9 centimeter ontsluiting had. De weeënremmers die ze me hadden beloofd, zouden niet meer gaan helpen. Na twee keer persen was Kai geboren. Drie kwartier nadat we het ziekenhuis in waren gekomen.’

Intensive care

‘Achter het gordijn stonden een stuk of acht artsen te wachten om Kai op te vangen. Ik liet het over me heen komen. Mijn man ging met hem mee, en kon me een foto laten zien van ons zoontje. Ik zag een mini-kindje met allerlei slangetjes aan zich vast. Ik weet nog dat ik in het bed lag en dacht: ‘Wat is er net allemaal gebeurd?’. Kai had nog wat moeite met ademen en moest daardoor een paar dagen op de IC doorbrengen. Hij lag in een donkere kamer, waar iedereen fluisterde en stil was. De sfeer in zo’n kamer maakt indruk op je. Ik durfde hem bijna niet aan te raken in de couveuse; ik was bang dat ik hem pijn deed. Hij heeft vier weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan 2 of 3 dagen op de ic. Het was een intensieve periode waarin we twee keer per dag in het ziekenhuis te vinden waren. Ik moest zelf nog herstellen maar was daar totaal niet mee bezig; al mijn aandacht ging naar Kai.’

‘Toen we hem mee naar huis mochten nemen, zocht ik naar een goed ritme voor mezelf en Kai. In het ziekenhuis zeiden ze dat hij niet te veel bloot gesteld mocht worden aan prikkels. Daardoor bleef ik zoveel mogelijk binnen, in mijn eigen bubbel. Ik heb me in die tijd eenzaam gevoeld, besef ik me nu. Ik had de bevalling nog totaal niet verwerkt en had er toen eigenlijk over moeten praten met anderen. In plaats daarvan bleef ik doorgaan, en stond ik ook weer te trappelen toen mijn verlof over was. Ik was er wel weer aan toe om aan het werk te gaan, dacht ik. Ik ging weer iets doen voor mezelf.’

Hersenvliesontsteking

‘In de tweede week dat ik weer aan het werk was had Kai koorts. Dat vond ik niet gek, want baby’s kunnen ook koorts krijgen. Ik besloot het goed in de gaten te houden. Wel besloten we om hem niet naar de opvang te brengen en in plaats daarvan kwam mijn schoonmoeder op hem passen. Mijn schoonmoeder was er toch niet gerust op en belde mijn man op. Kai wilde niets drinken en was verkleurd. Ik belde de huisarts en we mochten langs komen. Hij bekeek Kai en kwam gelijk in actie. Toen had ik door dat het niet goed was. Hij liet doorschemeren dat het ernstig was. Daar gaan we weer, dacht ik. We kwamen net uit een heftige periode in het ziekenhuis en er dreigde een nieuwe aan te komen.

Slangen en infuusjes

‘In het ziekenhuis werd Kai gelijk op een brancard gelegd en stonden er 5 à 6 artsen om hem heen. Toen het vermoeden van hersenvliesontsteking werd uitgesproken, schrok ik enorm. Het eerste waar ik aan dacht bij een hersenvliesontsteking, was het feit dat je eraan dood kunt gaan. Weer lag Kai aan allerlei slangen en infuusjes. Zo zagen we hem vijf maanden eerder ook. De variant die Kai had, hadden ze in het ziekenhuis nog nooit eerder gezien. Het voelde een beetje alsof mijn kind een proefkonijn was. Er werden hem allerlei medicijnen gegeven, en het was afwachten welke aan zou slaan. Ik zag hoe Kai een aanval kreeg en hoe zijn ogen wegdraaiden. Het was ontzettend eng om te zien. Om de dag losten mijn man en ik elkaar af in het ziekenhuis. We hebben 17 dagen in het ziekenhuis geleefd. Het waren vreselijke tijden. Ik zat constant op zijn monitor te kijken, om zeker te weten dat het beter met hem zou gaan. Hij moest ook een aantal keer een MRI-scan laten maken. Het was vreselijk om mijn kleine mannetje in zo’n grote tunnel te zien verdwijnen.’

PTSS

‘Langzaam aan ging het beter met Kai. Ik vond het ontzettend eng om weer naar huis te gaan met hem. In het ziekenhuis kon ik zijn gezondheid volgen via de monitor, thuis moest ik puur op mijn gevoel afgaan. Een week na thuiskomst besloot ik weer te gaan werken. Veel te snel, achteraf gezien. Ik sliep maar een paar uurtjes per nacht, omdat ik vrijwel de hele nacht boven Kai zijn bedje hing om zeker te zijn dat het goed met hem ging. Toen ben ik flink tegen de lamp aangelopen. Ik had allebei de heftige periodes in het ziekenhuis totaal niet verwerkt en ging maar door op de automatische piloot. De periode die leidde tot een burn-out met PTSS heeft een jaar geduurd.’

‘Ik ben iemand die zich altijd groot houdt, maar merkte dat de harde schijf echt vol zat. Het voelde alsof ik gereset moest worden. Mijn werkgever zag ook al een tijdje dat het niet goed met me ging en was opgelucht dat ik aan de bel trok. ‘Eindelijk geef je het aan. Ik zag wel dat je worstelde, maar als je het zelf niet inziet, sta je er ook niet open voor hulp’, zei hij. Daar had hij helemaal gelijk in. Een last viel van mijn schouders, en na een tranendal bij de huisarts werd ik doorverwezen voor EMDR-therapie. Dat heeft me ontzettend geholpen. De behandeling was heel intensief, maar erg nodig. Ik besefte me dat ik de vraag ‘Hoe gaat het écht met je?’, enorm had gemist in deze heftige periodes. Een gesprek met een ouder die hetzelfde had meegemaakt, of een helpende hand vanuit het ziekenhuis had een hoop kunnen voorkomen, denk ik. In het ziekenhuis gaat het voornamelijk over je kindje, maar er wordt weinig gekeken naar de ouder die zich ontzettend veel zorgen maakt over zijn of haar kind.’

Belangrijk in het leven

‘Het heeft me doen nadenken over het leven. Wat is er nou echt belangrijk? Ik werkte fulltime, had een goede functie en een mooi salaris. Dat vond ik voorheen altijd erg belangrijk en daar hechtte ik veel waarde aan. Maar was dat fijne salaris het waard? Ik zag Kai alleen voor 7.00 uur ‘s ochtends, en na 19.00 uur in de avond. Ik voelde het allemaal niet meer. Na lang wikken en wegen besloot ik mijn baan op te zeggen, en voor een andere functie te gaan binnen het bedrijf. Ik kon thuis gaan werken en gaf mezelf twee jaar om te bedenken wat ik écht graag wilde gaan doen in het leven. Ik wil nu ouders gaan helpen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, en ik hoop de helpende hand te zijn voor hen die ik zelf heb gemist. Er heerst best een taboe op hulp vragen als ouder zijnde. Je focust je constant op het welzijn van je kindje, maar je eigen welzijn is ook ontzettend belangrijk.’

Wil je meer weten over Leonie? Klik hier om naar haar Instagrampagina te gaan. 

Nieuwe Wendyspecial

In de nieuwe winterspecial van Wendy lees je nog veel meer familie- en generatieverhalen. Koop hem in de winkel of via deze link.

Of neem een abonnement op de Wendy-specials en ontvang gratis een gift box van The Gift Label!