Elke maand schrijft Qmusic-presentatrice Fien Vermeulen een column op wendyonline.nl. Dit keer vraagt fien zich af waarom ongesteld zijn nog steeds zo’n taboe is en waarom we er niet openlijk over praten. Want als het zover is kunnen we best wat hulp van anderen gebruiken…

Ik kan er de klok op gelijk zetten en toch verrast het me elke keer weer. Ik tuin er iedere maand opnieuw in. Precies over zeven dagen word ik ongesteld en op deze dag sta ik iedere maand op en denk ik: ik ben moe, energieloos, verschrikkelijk chagrijnig, licht geraakt en niks lukt. Dan wil ik toch alles proberen vol te houden, en vervolgens gaan er dingen mis.

Eenmaal mezelf naar de sportschool gesleept, struikelde ik op de parkeerplaats en zit er een barst in mijn telefoon. Tijdens de work-out valt er een dumbell van 2 kilo op mijn teen waarmee ik mijn schouderrotatie probeer te verbeteren. Tijdens het zuchten en steunen bouw ik steeds meer frustratie op over mijn niet meewerkende lichaam. Ik barst in huilen uit op het moment dat het me niet lukt om een nieuwe barbell uit de box te tillen. Laat maar gewoon.

Ongesteld

Voorzichtig komt een sportschool man op me aflopen. Ik zie hem wel vaker, maar we spreken elkaar eigenlijk nooit. ‘Kan ik iets voor je doen?’ Ik besef me letterlijk dan pas dat ik als een soort klein kind op de grond zit, zachtjes snikkend.Het is pas 07:35 uur, op de dinsdag. Hoe raar moet dit er wel niet uitzien? En waarom stel ik me eigenlijk zo aan? Op een gewone dag had ik dit allemaal eigenlijk niet erg gevonden. Vandaag voelt alles zwaar en mislukt. Ik merk dat ik ondertussen een soort van bozig begin te worden omdat deze man dat hele gevoel niet snapt. Uiteindelijk besluit ik ‘m er maar gewoon in te gooien.

Mijn eerste woorden na een jaar van knikjes tegen elkaar: ‘Ik moet ongesteld worden, ik voel me ontzettend kut. Dat is het eindelijk.’ Zo, gewoon ff die cyclus erin gegooid, tegen een wildvreemde. Hij schrikt er ook een beetje van aan zijn reactie te zien, maar hoe had hij ook kunnen zien aankomen dat ik mijn menstruatie met hem zou delen? Hij denkt even na, en kijkt me vervolgens aan met een mengeling van interesse en medelijden. ‘Weet je, ik vind het hartstikke knap dat je er vandaag dan überhaupt al bent. Wil je niet gewoon liever naar huis?’ Een beetje perplex door zijn lieve vraag schud ik van nee. Dan geeft hij me een hand en helpt me overeind. Als hij klaar is met zijn training, loopt hij langs het bankje waar ik net met veel tegenzin een set Bulgarian Split Squats aan het doen ben. ‘Kijk, neem jij deze maar. Je hebt ‘m denk ik harder nodig dan ik vandaag.’ In mijn handen heb ik een proteïne bar met chocolade.’

Emotioneel

Om redenen die ik niet uit wil leggen, ben ik nog aan het wennen aan weer ongesteld worden. Sinds het weer zo is, ben ik het hartstikke regelmatig. Iedere cyclus duurt precies 4 weken en ik voel mijn eisprong zelfs. Je zou zeggen dat ik er na maanden van elke keer hetzelfde liedje ook mee rekening mee zou gaan houden. Maar toch laat ik me elke maand overrompelen door dat rot gevoel. Ik heb de laatste twee keer al wel een verandering gemaakt. Ik begreep uit Echte Gooische Moeders, dat heerlijke Videoland programma, dat het een goed idee is om in de week voor je ongesteldheid geen belangrijke afspraken te plannen. Belangrijke meetings doe ik dus nu in week 1, 2 of 4. Dan kan ik situaties toch net iets meer inschatten als mezelf in plaats van een emotioneel diertje. En ook afspraken voor de gezelligheid met mensen die wat extra aandacht nodig hebben, zijn in mijn week 3 niet zo handig. Denk aan het zien van mensen voor een verdrietige reden bijvoorbeeld. Ik kan er dan niet altijd voor ze zijn op de manier die ik zou willen.

Blessures

Op het gebied van sport en beweging, heb ik nog wel wat aanpassingen te maken denk ik. Laatst las ik een artikel over een het damesvoetbalteam van Club Brugge. Bij deze vrouwen wordt er rekening gehouden met de menstruaties, want wat blijkt nou na langdurig onderzoek: de vrouwen raakten sneller geblesseerd tijdens hun menstruatie. De club heeft zelfs een menstruatiecoach aangenomen die de trainingsschema’s aanpast. 85 procent van de blessures traden op tijdens de menstruatie van de speelsters.

Serieus

Die cijfers geven toch wel aan dat het een onderwerp is om serieus rekening mee te gaan houden. Ik zou willen dat deze boodschap bij zoveel mogelijk vrouwen aankomt. Zelf heb ik er vandaag weer van geleerd dat ik ook opener moet zijn op de momenten dat het nodig is. Dat ene hulpje van vanochtend, trok me wel de ochtend door. En voor volgende maand plan ik in mijn helweek ook minder zware work-outs in. Gewoon een uurtje om te bewegen in de agenda en dan even kijken wat er lukt. Een wandeling, een fijn stukje fietsen. Misschien toch beter even geen zware krachttraining.

Taboe

Gek, dat na al die jaren ongesteldheid toch nog vaak voelt als een taboeonderwerp. We zouden met z’n allen eens meer moeten praten over menstrueren. Vandaag zou ik dus willen zeggen: als je het soms even nodig hebt, zeg het dan gewoon. Want ik pleit er echt voor dat meer vrouwen, hun omgeving en hun werkgevers hier rekening mee gaan houden. Dat je bijvoorbeeld net even wat langer pauze kan houden als je het nodig hebt, of gewoon even een dagje extra thuis kan werken. Misschien een uurtje later kan beginnen of iets eerder naar huis. Ik merkte de hele rest van mijn dag namelijk, zoals elke maand, dat ik compleet achter de feiten aan loop en helemaal niet scherp ben. Voor niemand leuk, en als je het nieuws presenteert is dat niet per se handig. Wellicht zijn er al bazen (man of vrouw) die hier rekening mee houden. Eén ding weet ik wel zeker: als je niet zelf aangeeft dat het even nodig is, gaat ook niemand er rekening mee houden. Dan krijgen mensen niet eens de kans om de sportschoolmeneer te zijn. Of de sportschoolmevrouw. Want toen ik na de training in de kleedkamer merkte dat ik geen handdoek had ingepakt en ik druipend op de douchetegels stond, bood Justine van 68 mij die van haar aan. Zij was al in de overgang vertelde ze.