Haar zoon was het huis al uit, dus het loslaten was al begonnen, maar nu is de navelstreng wel echt doorgeknipt: Chimènes zoon is verhuisd naar Barcelona. Ze reed hem naar Spanje en realiseerde zich hoe mooi en natuurlijk het proces van loslaten is.

Toevallig reed ik afgelopen week in mijn auto en hoorde op het radionieuws dat onderzoek heeft uitgewezen dat jongeren die direct na hun middelbare school het ouderlijk huis verlaten en op zichzelf gaan wonen, het allergelukkigst zijn. Lang thuis bij de ouders blijven wonen is niet bevorderlijk voor de zelfontwikkeling van het kind en maakt jongeren steeds ongelukkiger, aldus ditzelfde onderzoek.

Wijde wereld in

Ik ben verheugd om dit nieuws te horen, want dat betekent dat mijn zoon super gelukkig is. Hij heeft, naast twee jaar geleden zijn ouderlijk huis, inmiddels ook Nederland verlaten, om de wijde wereld in te trekken en zijn geluk in het buitenland te beproeven. Inmiddels ben ik dus begonnen met het laatste stukje van de navelstreng door te knippen en om het ultieme loslaten te ervaren.

Samen verhuizen

Vorige week heb ik namelijk mijn zoon naar Barcelona gereden. Hij in zijn eigen auto die hij meeneemt en ik in mijn eigen auto. Helemaal bepakt en bezakt, we leken net de familie Flodder, vertrokken wij voor dag en dauw samen, achter elkaar rijdend richting het zuiden van Europa. Ik reed met de inboedel van mijn zoon en onze twee hondjes achter hem aan om hem te assisteren bij zijn verhuizing. Om de rit niet te eenzaam te maken, heeft een vriendin op haar beurt de functie op zich genomen om mij daarbij weer te assisteren.

Wat een rit

De rit alleen al was een heel bijzonder avontuur. Van aanhoudingen door de Franse politie en onrustige hondjes die door mijn vriendin, met gevaar voor eigen leven, rustig gehouden moesten worden, tot aan mijn auto die bijna uit elkaar viel doordat er bumpers en koplampenkappen op de snelweg af donderden. Het is een symbolische rit geworden, niet alleen mijn auto heeft dingen losgelaten, ik heb het ook mogen doen. Ik besef mij derhalve wel degelijk dat er een nieuw tijdperk is aangebroken. Zoonlief woonde al op zichzelf in Amsterdam, dus de eerste fase was al ingetreden.

Nu deze laatste fase: voorgoed uit Nederland vertrokken. Helemaal uitgeschreven uit Nederland en ingeschreven in Spanje, maar vol vertrouwen lever ik hem af in zijn nieuwe woonplaats en leefomgeving.

Continue loslaten

Ik besef mij terdege met dit vertrek, dat het leven eigenlijk een constant proces van loslaten is. Of dat nu is van kinderen, vriendschappen, (liefdes)relaties, van ouders die heengaan of collega’s of arbeidsprocessen, het is continue loslaten.
Hoe harder je vast wil houden, hoe lastiger het proces van loslaten gaat. In vertrouwen en liefde loslaten, zo’n prachtig begrip, en oh zo waardevol om te doen. Ieder moment en elk uur in Barcelona maak ik dan ook bewust mee. We voeren fijne gesprekken en bezoeken leuke locaties.
Het is een van de meest bijzondere dingen die ik heb mogen doen in mijn leven.
De totale navelstreng is inmiddels verwijderd, ik merkte dat ik het echt in volle overgave mocht ervaren. Wat een mooi proces.
Zo gaat het inmiddels ook in het dagelijkse leven.

Zoon

Dit proces van loslaten is ook een proces van dromen en nieuwe plannen maken. Want dat hoort nu eenmaal bij het leven. Als je niet meer droomt word je melancholisch en uiteindelijk zelfs depressief en in die fase wil ik absoluut niet meer belanden. Mijn zoon is een prachtig, zelfstandig en wijs mens geworden. Hij heeft zich ontwikkeld tot een mooie en bijzondere jongeman, die alle avonturen in het leven vol vertrouwen aangaat.

Daarbij dansen de woorden van Kahlil door mijn hoofd:

Je kinderen zijn je kinderen niet
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen.‘
Kahlil Gibran, De Profeet, 1928

De kinderen komen en gaan, ouders komen en gaan, liefdes en vriendschappen komen en gaan, zaken komen en gaan en bij iedere situatie van loslaten besef ik steeds vaker, dat we best meer mogen lachen en onszelf niet zo serieus moeten nemen.
Althans IK wil mijzelf en het leven niet meer zo serieus nemen, want de wereld draait per slot van rekening om de zon en niet om mij.