Presentatrice Chimène van Oosterhout worstelt met het empty-nest-syndroom. Haar zoon Lyam heeft het ouderlijk nest verlaten en woont en studeert nu in Amsterdam. Chimène vindt het lastig om nu alleen thuis te komen en mist hem enorm om haar heen. In deze blog vertelt ze over haar worsteling.

‘Dat het pijn zou doen, dat wist ik, maar zoveel pijn, dat heb ik nooit voor mogelijk gehouden. Mijn zoon heeft namelijk zijn ouderlijk huis verlaten, mijn huis dus. Hij is achttien jaar geworden en na de zomer ging hij studeren in Amsterdam. Ook heeft hij zijn eigen appartement en auto daar, maar natuurlijk ook een fiets in het Amsterdamse. Helaas ook een eigen wasmachine, droogtrommel en strijkplank, dus mama is een soort van overbodig geworden. Behalve als hij gelukkig nog af en toe een WhatsAppje stuurt met een foto van welke kledingstukken bij elkaar mogen in de witte of bonte was. Hij belt ook nog even tussendoor.’

Rouwproces

‘De definitie van het empty-nest-syndroom is: ‘een depressief ziektebeeld bij mensen, voornamelijk vrouwen, waarvan kinderen op zichzelf gaan wonen’. Dat is mij wel duidelijk geworden de afgelopen twee maanden. Ik heb dus al twee maanden dat depressieve
gevoel. Een soort rouwproces, fantoompijn, of een mini-scheiding, het gevoel van afscheid nemen van een geliefde. Een zeer dierbare geliefde. In het begin dacht ik nog dat het kwam door mijn borstkanker en de fase waar ik momenteel voor de derde keer doorheen ga. Of dat het kwam omdat mijn vader ook nog eens worstelt met zijn gezondheid, omdat hij begin dit jaar de diagnose acute myoloide leukemie (AML) gekregen heeft en ik mantelzorger voor hem ben in dit zware traject. Uiteraard zullen deze factoren meespelen.’

Steek door mijn hart

‘Het is niet de beste periode om te ‘rouwen’ over een kind dat het huis uitgaat. Het zijn emoties in het kwadraat. Nou, zeg maar eigenlijk in het veelvoudige. Ik ervaar het verlies drie keer in onze drie generaties. Verlies van de gezondheid van mijn vader, die ik langzaam, maar zeker, af zie takelen.  Het werken aan mijn eigen gezondheid en het verlies van mijn zoon in huis. Iedere keer als ik de sleutel in mijn voordeur steek, lijkt het wel of ik een zelfde steek door mijn hart krijg. De trap oplopen is twee keer zo zwaar. Eerst dacht ik nog dat het de restschade van de chemotherapie was, maar nu weet ik zeker dat het lood in mijn schoenen is, omdat ik weet dat er niemand in de huiskamer op mij wacht.’

Gezelligheid in huis

‘Voor alle duidelijkheid: mijn huiskamer bevindt zich op de eerste etage. Voorheen zat mijn zoon Lyam meestal op de bank, en de laatste drie jaar zelfs vaak met zijn vriendin. Of ik zat op de bank en dan kwam hij thuis, al dan niet met zijn vriendin. Altijd gezelligheid in huis in ieder geval. Die gezelligheid begon al als ik onderweg naar huis was. Dan belde ik hoe zijn dag geweest was en vroeg ik vaak wat hij wilde eten. Soms deden we samen boodschappen. Verhalen over vrienden en vriendinnen, anekdotes over zijn ijshockeywedstrijden- en trainingen of de voorvallen die op zijn school hadden plaatsgevonden. Kortom er gebeurde altijd wat, er was altijd een conversatie of juist niet. Gewoon het idee dat hij thuis was, gaf mij een warm gevoel. Zelfs het samen op de bank een film of een serie kijken en niet praten, was veel gezelliger dan dat ik dat nu alleen naar een serie kijk zonder te praten. Nou ja, af en toe met de hondjes, die spreken inmiddels vloeiend Nederlands.’

‘Misschien zijn er mensen die nu denken: wat een luxe, het rijk alleen. Tijd genoeg nu voor de dingen die je altijd al wilde doen, maar nooit kon doen, omdat je kind thuis was. Met vriendinnen op stap, uiteten, shoppen, sporten, een boek lezen, yoga beoefenen, of zelfs werken. Toch was alles anders toen mijn zoon nog thuis was. Altijd een eindtijd in iedere situatie, altijd op de klok kijken, altijd informeren, door een WhatsAppje met het thuisfront of een telefoonbericht of hij oké was en hoe laat we elkaar thuis zouden treffen.’

Enorme leegte

‘Of ben ik gewoon een overbezorgde moeder, al achttien jaar lang? Wakker liggen als hij nog niet thuis was na een feestje of na een ijshockeywedstrijd. En nu, stilte, geen telefoontjes te plegen over wat we eten, want hij bepaalt zelf waar hij heen gaat, wat hij eet en hoe laat hij thuis komt. Een enorme leegte. Kennelijk is het dus echt een soort van depressie. Pijnlijk. Een vorm van loslaten en tegelijkertijd het ouderschap opnieuw uitvinden, want ik ben en blijf per slot van rekening een ouder, alleen de fysieke situatie is veranderd.’

Mezelf opnieuw uitvinden

‘Het enige wat mij helpt om dit in het juiste perspectief te zetten, is om het lege nest niet als een verlies te zien. Ik zie het als een verandering. Het is zeker het einde van een bepaalde levensfase of een periode van het leven samen, achttien jaar lang. Het is zeker geen verlies, want een verlies is iets dat iets uit jouw leven weggehaald heeft. Voor altijd. Ik ben voornamelijk bezig met het bedenken hoe het ouderschap er nu uit gaat zien voor mezelf. Sterker nog, ik kan mezelf opnieuw als mens uitvinden, of als vriendin of vrouw. Ik hoef mij dus nog steeds niet te vervelen. Genoeg uitdagingen. De mooiste uitdaging is moeder blijven en onvoorwaardelijke liefde voelen en geven, ook al is dit tegenwoordig voornamelijk op afstand. Liefde doet pijn en is tegelijkertijd het mooiste geschenk.’

Lees ook deze columns van Chimène: