Dat deze vakantie op Kos anders afliep dan gedacht, had Chimène van Oosterhout niet verwacht. Tijdens haar vakantie werd ze opgenomen in het ziekenhuis met hartfalen. Een ervaring die ze precies twintig jaar geleden ook meemaakte, destijds werd het bijna haar dood.
Waarschijnlijk is het je niet ontgaan, maar ik heb weer een avontuur beleefd op vakantie. Het zou een langverwachte vakantie worden, met mijn vriendin Tanja Jess. We hadden allebei een zware tijd achter de rug en wilden nu eindelijk gaan genieten van twee ontspannen weken op het fijne eiland Kos. De eerste dagen was het ontstressen, want dat is bij mij meestal het geval in het begin van de vakantie en misschien ook wel herkenbaar voor jou. Op de zesde dag begon het te waaien en dan word ik altijd enorm blij, want dan kan ik onder mijn kite gaan hangen. Mijn ultieme geluksmoment. Ik had ook al mijn kitespullen meegesjouwd; een kiteboard, twee kites, eentje voor veel wind en een voor gewone wind, een harnas, zwemvest, kite bar en -pomp. En dan ook nog eens een prachtig resort om de hoek bij het kitestrand. Deze vakantie kon niet meer stuk, dacht ik. Niets was minder waar!
Uitgeput
Na mijn eerste super kite sessie, kwamen wij terug in het hotel, en ik voelde me opeens niet zo lekker… en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Ik werd misselijk en nadat ik een paar frisdrankjes naar binnen gewerkt had, wilde ik echt naar de kamer. Douchen en mezelf opknappen, dat zou helpen, dacht ik nog. Het was per slot van rekening disco avond op het resort en wij hadden gereserveerd in het a-la-carte restaurant. Het zou een feestje worden, hoopten wij toen nog. Tijdens het douchen ging het alsmaar slechter in plaats van beter. Ik had uiteindelijk niet eens de kracht meer om mijn haar te föhnen, en dat lag niet aan het kitesurfen. Tanja was zo lief om mijn haar een beetje op te leuken, terwijl ik mijn kracht probeerde te verzamelen. Uiteindelijk moest ik op bed gaan liggen en vroeg om een pijnstiller of twee zelfs. Nadat ik al mijn moed weer bij elkaar geraapt had, liepen we naar beneden, richting restaurant. Na een paar stappen, moest ik gaan zitten en terug naar de kamer. Ik kon niet meer, voelde mij te slecht.
Eenmaal weer op de hotelkamer aangekomen, was de wc-pot mijn allerbeste vriendin, en ik had geen druppel alcohol op en niets verkeerds gegeten. Dus dit was heel slecht nieuws, besefte ik direct. Ik vroeg Tanja om een dokter te bellen, die uiteindelijk drie kwartier later onze kamer binnen kwam. Het ging inmiddels veel slechter dan een paar uur daarvoor, en toen ging het al slecht.
Dezelfde ervaring
Ik herkende helaas feilloos dit gevoel: precies twintig jaar geleden had ik een identieke ervaring, alleen was ik toen bijna overleden. Mijn hart functioneerde, door de bestraling van mijn linkerborst (kanker), nog maar voor twintig procent. Dat is niet heel veel, zoals je zult begrijpen. Samen met mijn borst, was ook mijn hart bestraald, helaas. Door extreme emotionele stress, stopte mijn hart er toen bijna mee. Toentertijd hadden de artsen tegen mijn familie gezegd dat ik het niet zou redden en dat ze maar afscheid van mij moesten nemen. Echter: na accuraat optreden van een arts herstelde mijn hart zich, wonder boven wonder. Binnen tien dagen klopte het weer voor honderd procent. De artsen noemden mij een medisch wonder en stuurden mij uiteindelijk weer naar huis, zonder medicatie of controle afspraken, wel met de mededeling dat ik Peripartum Cardiomyopathie had gehad. Een acute hartaandoening die een maand voor, tot vijf maanden na de bevalling, ontstaat. Mijn zoon was, op de dag af, precies vijf maanden. Ik kwam destijds het ziekenhuis binnen op 5 juli 2003. Dit keer was de datum 6 juli 2023, en ik voelde dat ik weer mijn leven aan het verliezen was.
De Griekse arts dacht dat ik uitgedroogd was, maar ik had heel wat water en frisdrank gedronken, dus ik wist zeker dat dat niet het geval was. Ik vertelde de arts dat ik graag wilde dat hij mijn hart onderzocht, aangezien ik mijn lichaam uitentreuren ken. Dat moest uiteraard in het ziekenhuis. Inmiddels kon ik niet meer zitten of staan, dus de enige optie was een ambulance. Ik had wel mijn disco kleding nog aan, dus lag er in ieder geval beeldig bij. Even later werd ik op een brancard de trap af gesjouwd en met loeiende sirenes naar de privékliniek van Kos gereden. Helaas bleek mijn voorgevoel waar: uit mijn bloed en de ECG, bleek dat ik hartfalen had. Inmiddels was ook de arts in de stress, dan weet ik altijd dat het serieus is, en reden we weer het halve eiland terug, naar het ziekenhuis van Kos, waar de enige cardioloog van het eiland opgeroepen was.
Nachtmerrie
Het ging slechter en slechter met mij en ik hoopte alleen maar dat ik op tijd zou arriveren. Dat lukte gelukkig en ook nu concludeerde de cardioloog na verschillende onderzoeken, dat mijn hart maar voor twintig procent functioneerde, wat hij niet onder stoelen of banken stak en ook hij vertelde ons dat het “bad news” was. Toch heeft hij zijn uiterste best gedaan, mijn hart opgekalefaterd naar dertig procent en mij de volgende dag met een ambulance vliegtuig naar Athene laten vliegen. Ik ben toch een keer in mijn leven met een private jet gevlogen, alleen horizontaal en met weinig uitzicht. In Athene stonden de artsen al klaar toen de ambulance ons in het ziekenhuis afzette en ik werd direct geprepareerd voor een katheterisatie en/of eventuele operatie de volgende dag. Wat gebeurde er toch allemaal… dit was een nachtmerrie. Alles ging in zo’n rap tempo. Om 2.00 uur ‘s nachts kwam ik op de kamer, waar ik met twee andere vrouwen lag. Wat een gezelligheid. Weer eens wat anders dan een luxe hotelkamer. 8:00 uur ‘s Ochtends lag ik op de operatietafel en kreeg ik Griekse les van de OK-assistent die mij heel lief probeerde mij af te leiden, wat bijna lukte, maar ik had toch liever op een strandbedje gelegen deze ochtend met een heerlijk Grieks ontbijt. Gelukkig bleef het bij een katheterisatie, want mijn aders bleken, net als de vorige keer, prachtig schoon, maar mijn hartkamer functioneerde gewoon niet naar wens, hetgeen voor mij ook al duidelijk was. Nu wisten we het tenminste zeker.
Medisch wonder
De cardiologen hebben mijn hart uiteindelijk weer aan de praat gekregen en op woensdag 12 juli, de sterfdag van mijn moeder vorig jaar, vlogen we met super begeleiding naar Nederland. Dit keer kreeg ik de diagnose Tako Tsubo Cardiomyopathie; hartfalen, wat mede ontstaat door langdurige emotionele of psychische stress en in mijn geval door de chemo/immunotherapie Herceptin of Trastuzumab, die ik, naar aanleiding van mijn borstkanker, gedurende een jaar toegediend heb gekregen. Dit keer in mijn rechterborst. Helaas ben ik nadat de chemobehandeling afgelopen was, ook naar huis gestuurd zonder nazorg of controle afspraken voor het hart, terwijl deze chemo wel degelijk je hart aan kan tasten. Zeker als je al in een ver verleden door hartfalen overvallen bent. Ja hoor, ik val weer in de prijzen. De jackpot zelfs.
Ik geloof dat ik binnenkort mijn geluk maar eens in het casino zal gaan beproeven, dat zal vast ook een keer goed gaan na alle successen in mijn leven op medisch gebied. (Als ik deze column schrijf ben ik aan het revalideren. Mijn hart functioneert inmiddels weer voor honderd procent, zegt mijn cardiologe. Hetzelfde medische wonder als er twintig jaar geleden plaatsvond, is er nu ook weer. Ik moet mijn hartfunctie weer langzaam opbouwen en mijn hartspier voorzichtig gaan trainen. Stapje voor stapje. Wordt vervolgd.)
