fbpx

Bianca van de Wereldwijven: ‘De pijn van een afscheid geeft de waarde van een vriendschap aan’

Van de week dronk ik een laatste kop Latte met een vriendin uit Denemarken. Toch weer even slikken, het geeft iedere keer weer een ongemakkelijk gevoel. Het is lastig om iemand te laten gaan, hoe vaak we ook naar elkaar uitspreken dat we contact houden. Afscheid nemen, het is een vanzelfsprekend onderdeel van mijn expatleven. Ik weet dat het erbij hoort, maar toch blijft het pijnlijk en geeft het een onzeker gevoel over de toekomst. Met wie kan ik volgend jaar weer genieten van de rijke cultuur hier? Wie begrijpt mijn gemopper als de bureaucratie mij tegenwerkt? We delen een blog die Bianca schreef voor Wereldwijven.

Hoewel ik er ook nu weer twijfels over heb, heeft ervaring uit het verleden bewezen dat ik ook in het volgende schooljaar weer nieuwe mensen ga ontmoeten. Ik kijk ernaar uit. Een van de meest waardevolle elementen van het expat-bestaan is , als je het mij vraagt, dat iedereen op zoek is naar nieuwe contacten en zichzelf daardoor onbevangen openstelt voor onbekenden.

Open en onbevangen

Ik herinner mij nog goed dat ik afgelopen jaar een gezin met kinderen in mijn leeftijd Engels vloeiend hoorde spreken bij de kassa van de Ikea. De rijen waren lang en zowel haar als mijn kinderen waren het wachten zat. Zonder twijfel of een vreemde blik werd mijn opmerking ‘we should have brought some coffee and lemonade!’ vrolijk beantwoord. Vrijwel direct volgde de vraag retour waar wij vandaan komen. Na tien minuten kletsen, stond er een koffie gepland tijdens de eerste schoolweek en volgde daarna een gezellige avond uit met een aantal andere meiden.

Zo snel kan het gaan. Open, onbevangen en nieuwsgierig naar de ander. De luxe om kieskeurig te zijn bij het aangaan van contacten, is er niet. Alhoewel, ik vraag me af in hoeverre dit een luxe is. In 2016 gaf 43% van de Nederlandse volwassen bevolking aan eenzaam te zijn, aldus een onderzoek van het RIVM. Ook ik voel mij in Nederland niet vrij genoeg om spontaan een onbekende uit te nodigen om een kop koffie te drinken. Ergens zit er een stemmetje in mijn hoofd dat mij tegen houdt. Wat vinden anderen van mijn spontaniteit? Misschien stellen ze het helemaal niet op prijs?

Als expat doet afkomst of achtergrond er nauwelijks toe. Ik verbaas mij zelfs niet meer als ik door een vriendin word uitgenodigd voor een barbecue bij voor mij onbekenden. Dit zijn vaak de meest gezellige avonden omdat iedereen ongeacht achtergrond en cultuur open en geïnteresseerd is in de ander. Hoe fantastisch zou het zijn als het ook in Nederland mogelijk is om, zonder blikken of blozen, een onbekende moeder op het schoolplein uit te nodigen voor een kop koffie? Of bijvoorbeeld iemand die je via je werk leert kennen. Het zou zomaar kunnen leiden tot een leuk nieuw waardevol vriendschappelijk contact.

Mooie herinneringen met onbekenden

Ten tijde van dit schrijven zijn wij onderweg naar Gallipoli, een klein schiereiland in de zee van Marmaris. We zijn uitgenodigd door een Turks gezin. De vaders van onze beide gezinnen wielrennen sinds anderhalf jaar op zondag regelmatig met elkaar. Alhoewel dat inmiddels door de lock down ook al weer maanden geleden is. Onze gezinnen kennen elkaar nauwelijks.

Ik ben best een klein beetje zenuwachtig en met name erg benieuwd hoe deze week gaat bevallen. Ongetwijfeld vinden de kinderen elkaar tijdens het voetballen of spelen in de zee, maar hoe zal het gaan tussen ons, volwassenen? Maar ik overtuig mijzelf dat vriendschap voor dit weekend niet nodig hoeft te zijn. Deze vakantie kan juist een mooi middel zijn om elkaar te ontdekken en mooie herinneringen te maken. Laat dit nou juist de basis zijn waarop vriendschap is gebouwd.

Uit mijn comfortzone

Vriendschappen zijn mij enorm dierbaar. Zo ben ik dankbaar voor de vriendschappen uit mijn jeugd en in ons dorp in Nederland. Ondanks de fysieke en soms culturele afstand ben ik ook enorm dankbaar voor de vriendschap met de meiden waarmee ik in Moskou alles heb gedeeld. Na lange tijd zijn de patronen en rollen helder, je weet wat je aan elkaar hebt en dat voelt fijn.

Toch kan ik ook enorm genieten van deze onbekende contacten. Juist hierdoor word ik uit mijn comfort-zone gehaald. Ik leer niet alleen meer over de wereld, maar juist ook over mijzelf. Ik ga er open in. In het minste geval concludeer ik achteraf dat de vakantie niet voor herhaling vatbaar is en leer ik een paar heerlijke Turkse recepten. In het meest positieve geval is de vakantie een waardevolle herinnering en het begin van een mooie vriendschap.

Het kost energie, van beide kanten, maar ik gun het gebrek aan luxe om te kiezen iedereen. Ik hoop mijn hele verdere leven nieuwe vriendschappen te blijven sluiten. En ik hoop dat afscheid nemen altijd pijnlijk blijft want geeft deze pijn niet de waarde van de vriendschappen aan?

Over De Wereldwijven

Op DeWereldwijven.com vind je verhalen die inspireren, verbinden en in beweging brengen vanuit de hele wereld. De Wereldwijven vormen een groeiend en inspirerend netwerk van Nederlandstalige vrouwen wonend in 60 landen. Zij brengen verhalen die je blik op de wereld verruimen en verkennen zo samen met jou hun eigen leefwereld en die van de mensen om hen heen. Of het nu gaat over ondernemende, avontuurlijke wereldvrouwen, cultuurverschillen, mensenrechten of actuele kwesties, de verhalen van De Wereldwijven weerspiegelen altijd een persoonlijke visie vanuit een bijzonder wereldwijd vrouwelijk perspectief.

Volg De Wereldwijven ook op Instagram en op Facebook.

Meer mooie verhalen over geluk lees je hier.



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF