‘Na tien jaar ernstig ziek geweest te zijn, las ik in mijn notities de gedachten die ik toen had terug. Deze notities maakte ik tijdens het dieptepunt van mijn lijdensweg. Op dat moment woog ik nog maar 37 kilo, en kon ik alleen nog liggen. Praten lukte niet meer, maar ik moest toch mijn verhaal kwijt. Als ik dit nu teruglees denk ik; gaat dit echt over mij?’

De dagen kabbelen voort. Het is volop zomer. Ik hoor het aan de vogeltjes die fluiten, en ruik het wanneer de wind die zomerse geur naar binnen blaast. Verder krijg ik er niks van mee. Ik voel me slecht en wil maar één ding: verlichting. Het leven gaat door terwijl ik bezig ben met mezelf de dag door worstelen. Ik vertel mezelf iedere dag dat het morgen beter wordt. Dat ik al maanden op die dag wacht, doet gelukkig geen afbreuk aan mijn vertrouwen dat die er toch echt een keer gaat komen. Maar toch voel ik dat er iets moet gebeuren. Ik raak de grip op mijn leven kwijt en voel mezelf afglijden. Al jaren ben ik de grip en controle over mijn lichaam kwijt, maar dit voelt anders. De alarmbellen rinkelen. Het lijkt wel of bepaalde lichaamsfuncties ermee bezig zijn zich langzaam uit te schakelen. Dat moet ik voor zijn, ik moet iets doen, maar wat? Niks van wat ik tot nu toe heb geprobeerd helpt.

Lyme

In 2009 vertrok Anniek vol vreugde naar Mexico voor een heerlijke vakantie. Eenmaal op vakantie, merkte Anniek dat ze ziek werd. ‘Eigenlijk dachten we meteen aan een tropische ziekte, of dat ik was uitgedroogd. Thuis zal het wel weer beter gaan, ik heb gewoon pech gehad, dacht ik toen. Maar op het moment dat ik thuiskwam, werd ik zieker en zieker. Ik was onwijs vermoeid, tot uitputting toe. Licht en geluid kon ik niet verdragen, en ik had een constant gevoel van spierpijn. Ik verkeerde in een staat van algehele vermoeidheid, ofwel een malaise. In de jaren die daarna volgden, werd ik geleidelijk zieker. Mijn energie sloop weg, en ik had steeds meer tijd nodig om te herstellen als ik me had ingespannen. Zo kroop ik langzamerhand steeds verder het leven uit. Tijdens mijn ziekzijn wilde ik eigenlijk alles nog doen. Anderen moesten mij daarin echt remmen, want het ging steeds slechter. Zo zou ik tijdens de zomermaanden het bedrijf overnemen dat ik samen met mijn goede vriendin Barbara had. Omdat dit eigenlijk al niet meer ging, zei Barbara dat ik eerst moest liggen om vooruit te komen. De gesprekken die ik met Barbara in de auto had, waren bijna magisch. We lagen echt op één lijn. Op 17 juli 2014 ging Barbara op vakantie met het vliegtuig, vlucht MH17. Een uur voordat ze het vliegtuig instapte hadden we nog contact. Ze is tijdens de crash overleden. Ik mis haar nog elke dag, en ben haar dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan heeft. Ook na haar overlijden moest ik door met beter worden, maar het zoeken naar de oorzaak was als tasten in het duister. Geen arts wist het antwoord. Mijn moeder zei altijd dat ze sterk aan de ziekte van Lyme dacht. Het bleef maar bij mijn moeder in haar hoofd komen, dus zijn we het verder gaan onderzoeken. In Nederland testen ze op antistoffen. Doordat de ziekte al zo lang in mijn lijf zat, maakte mijn lichaam de antistoffen niet meer aan. Daarom hebben we ook tests in Duitsland gedaan. Daar testen ze op een andere manier namelijk. Uit deze tests kwam dat ik inderdaad Lyme had. Een vermoeden dat eindelijk bevestigd werd. Dit is het, dacht ik. Na al die jaren weet ik wat er aan de hand is. Hoopvol ben ik naar mijn huisarts gegaan. Ik vertelde hem dat hij alleen nog het recept van de specifieke antibioticakuur voor moest schrijven, en mijn bloedwaardes moest controleren. Tot mijn verbazing vertelde mijn huisarts mij dat hij hier niet in meeging. Maar omdat mijn gevoel zo sterk was, heb ik het er niet bij gelaten. Ik heb wel een vermoeden wanneer ik tekenbeet heb opgelopen. In 2001, toen ik 11 jaar was, had ik een zwart puntje met een rode kring eromheen op mijn kin. We zijn toen naar de huisarts gegaan. Zij vertelde ons dat het een versteend haarzakje was. Ze heeft het weggesneden en dat was het. Nu terugdenkende, met alles wat er is gebeurd in mijn achterhoofd, is het aardig zeker dat dat geen versteend haarzakje was.’

Tikkende tijdbom

‘Ondertussen ging mijn lichaam steeds verder achteruit. En hoe sterk mijn gevoel was om door te gaan, liet mijn lichaam mij in de steek. En toen was er eindelijk licht aan de tunnel. Via Instagram kwam ik in contact met iemand. We raakten bevriend. Zij had ook de ziekte van Lyme en ging voor een op maat gemaakte behandeling naar Amerika. Omdat dit voor haar zo succesvol was, wilde ik dit ook. Deze behandeling is namelijk zeer nauwkeurig. Voorafgaand word er uitgebreid onderzoek gedaan, om precies in kaart te brengen wat de situatie is. Wekelijks wordt je bloed getest om te kijken wat aandacht nodig heeft, en dagelijks krijg je één á twee op maat gemaakte infusen. Daarnaast krijg je twee á drie keer per week colonics (darmspoelingen) om de gifstoffen die vrijkomen te verwijderen. Om deze behandeling te kunnen doen, was een behoorlijk bedrag nodig. De kosten zijn namelijk 20.000 euro per maand. Mijn familie en vrienden besloten daarom de stichting Hope & Believe op te richten. Als ik erover praat krijg ik meteen weer kippenvel, want er was zoveel liefde. Het geld stroomde binnen. Op een dag hebben we zelfs 23000 euro opgehaald. De behandelingen in Amerika kon ik uiteindelijk hierdoor doen. Eenmaal aangekomen keek ik in de verbaasde ogen van mijn arts. “Meisje het is een wonder dat je hier nog zit”, zei hij. Mijn lichaam was een tikkende tijdbom. Als ik niet naar Amerika was gegaan, dan was ik er niet meer geweest. Dat besef is echt bizar.‘

Herstellen

‘In eerste instantie was ik nog heel ziek, maar op een geven moment ging het steeds iets beter. Zo leerde ik opnieuw lopen en praten. Geleidelijk ging het de goede kant op. Langzaam werkte ik er zelfs naartoe om weer zelfstandig te wandelen en boodschappen te doen. Ik bleef mezelf verbazen, en dat doe ik nog elke dag. Want het herstellen kost heel veel tijd. Ik kan namelijk erg pieken, maar daarna moet ik mijn brein echt rust geven. Het is belangrijk dat ik goed naar mij lichaam luister, op het moment dat mijn lichaam signalen afgeeft. Ik ben tien jaar lang enorm ziek geweest, maar soms vergeet ik dat bijna. Toch heb ik altijd gedacht dat het goed zou komen. Dat heeft geholpen denk ik. Ik geloof echt heilig in de kracht van positieve gedachtes. Daarom zit ik nog hier. ‘

Fotograaf: Hilde Harsbergen

Het boek van Anniek ‘Wonder (dat ik hier nog zit)’ is uitgegeven door Growingstories en te bestellen via deze link.