Anita viel op de verjaardag van haar zoontje van een skateboard en viel daarbij op haar hoofd. Ze kwam eraf met een hersenschudding, maar de gevolgen waren veel groter dan verwacht. Ze kon geen drukte meer verdragen, niet meer werken en zelfs de zorg voor haar kinderen viel haar zwaar. Na drie jaar revalideren revalideren gaat het nu goed met haar.
‘Op de verjaardag van mijn zoontje stapte ik op een skateboard. Dat ging mis. Ik viel en ving met mijn achterhoofd de laatste klap op. Ik had een hersenschudding. Dat klinkt misschien niet zo erg, maar daarna bleek niets meer hetzelfde, mijn leven veranderde van de ene op de andere dag. Er waren zichtbare en onzichtbare gevolgen. Ik had te maken met geheugenproblemen, angstgevoelens, prikkelbaarheid, verstoorde waarneming, overgevoeligheid voor licht en geluid. Ik was snel vermoeid, had hoofdpijn, oogpijn, misselijkheid, braken, pijn in mijn nek en schouders. Lopen en praten ging moeilijk. Ik sprak langzaam, het lukte me niet om verbanden te leggen in een verhaal en had moeite om op woorden te komen. Elke dag was er de pijn, het onvermogen en de gedachte dat het niet meer goed zou komen. Een trauma uit mijn jeugd kon ik na mijn val niet langer als een bal onder water houden. De strategieën die ik had ontwikkeld om ermee om te gaan waren weg. Ik was angstig en het voelde alsof iedereen de pijn van vroeger dwars door me heen zag. Daarom sloot ik mezelf op in huis en af van mijn omgeving. De tijd bestond uit overleven. De dagen moest ik proberen door te komen met hoop en het werken aan mijn herstel. De overprikkeling maakten de dagen ondraaglijk. In mijn hoofd kon ik niet kijken. Mijn gedachten zeiden me dat het niet meer goed zou komen. Uit mijn woorden komen, kon ik niet meer. Ik stotterde als mensen iets vroegen, kon me niet concentreren en geen verbanden meer leggen. De wereld ging te snel.’
Social distancing
‘Op mijn slaapkamer trok ik mij terug, het was een vlucht naar rust. Ik was veel en graag alleen. Als ik alleen was kon ik mijn eigen tempo bepalen, ervoer ik minder onvermogen. Mijn sociale leven was even stop gezet. Drukte kon ik niet verdragen en berichtjes beantwoorden deed ik helemaal niet meer, uit angst. Dit omdat ik mij schaamde voor de fouten die ik typte en de energie dat het kostte.
Ik begon mezelf steeds minder de moeite waard te vinden. Ik stond aan de zijlijn, telde maatschappelijk niet meer mee en faalde op alle sociale gebieden. Als moeder kon ik mijn kinderen met moeite verdragen. De prikkels, energie en onvoorspelbaarheid die ze met zich meebrachten kon ik niet aan. Ik had moeite om mijn hoofd boven water te houden, laat staan dat ik er voor iemand anders kon zijn.’
Hulpeloos
‘In mijn dagboek kon ik van me afschrijven. Ook had ik een dagboek zodat ik terug kon lezen hoe het met me ging en wat de vooruitgang was, dat gaf me houvast. Wat ik veelal terug las was onzekerheid. Ik voelde me hulpeloos. Ik raakte in een depressie en ik wilde dood. Althans ik wilde niet dood, maar ik wilde dit leven niet meer leven. Elke dag zwom ik op zoek naar iets van grond onder mijn voeten, maar er was geen kant of bodem in zicht. Er waren kleine verbeteringen, ik zag ze, voelde ze en vierde ze. Maar elke dag was er de pijn en de dingen die niet lukten.
Wat ik niet kon en waar ik de ander voor nodig had was verzachten. Pijn, overprikkeling en onvermogen in handelen daar had ik elke dag mee te maken. Dit alles vraagt een houding van sterk zijn en doorzetten. Wat daar tegenover staat is zachtheid voor mezelf en zelfliefde. Dit kon ik niet voelen. Ik had niets verzachtends, want ik was boos op mezelf en op mijn lijf. Ik had gefaald en voldeed niet aan mijn eigen eisen. Mijn omgeving zag het en heeft me geholpen te verzachten. Ze hebben me laten voelen dat ik de moeite waard was, zorgden voor mijn rust en hielden me vast op momenten dat ik geen grip voelde.’
Kinderen
‘Ook de invloed op mijn gezin was enorm. Ik kon niet de partner en moeder zijn die ik zou willen zijn. Dit bracht veel verdriet, boosheid, schuldgevoelens en gevoel van falen. Ik kon de kinderen niet verdragen. Mijn man droeg ons hele gezin, kon niet op me rekenen en kreeg al mijn verdriet en onvermogen. Als hij thuis kwam van zijn werk wist hij niet hoe het thuis zou zijn. Ik deed mijn best om mijn bijdrage te leveren in het huishouden en de zorg voor de kinderen, maar de dag volhouden en investeren in mijn herstel kostten me al mijn energie. Tijdens de spitstijden in ons gezin ging ik naar de slaapkamer of wandelen om boze buien vanwege overprikkeling te voorkomen. Vakantie vierden we apart. Mijn man en kinderen op de camping en ik thuis zodat ik in alle rust kon herstellen.’
Herstelproces
‘In het hele herstelproces heb ik geluisterd naar mijn gevoel. Na de val kwamen mijn emoties aan de oppervlakte. Naast dat het lastig was, gaf het ook richting aan mijn herstel. Omdat mijn hoofd ‘het niet deed’, kon ik niet anders dan luisteren en vertrouwen op mijn gevoel. Het heeft me geholpen grenzen te verleggen en stappen te zetten. Hoe slecht ik er ook bij zat en rondliep, de behoefte om weer aan de start te staan bij een hardloopwedstrijd of te dansen in de stad droeg bij aan mijn herstel. Ofwel, de behoefte om mezelf te overprikkelen. Daar heb ik gehoor aan gegeven en dat hielp om weer stappen vooruit te maken. Via ergotherapie krijg ik inzicht in de werking van de hersenen en mijn kijkgedrag. De therapeut geeft me handvatten waardoor ik niet hoef te blokkeren als ik onvermogen ervaar. Ik had behoefte aan uitleg waar het onvermogen vandaan kwam en wat ik er aan kon doen. Simpele oplossingen als aan een zijkant gaan staan kon ik zelf niet bedenken.
Ik hoef nu minder hard te zwemmen om mijn hoofd boven water te houden, want ik voel weer bodem onder mijn voeten, waardoor ik op een dag niet zo moe hoef te zijn of aan het einde van de dag geen boze bui hoef te krijgen. Dat maakt de dagen draaglijker en sociale situaties weer makkelijker. En het belangrijkste, eindelijk vind ik mezelf weer leuk. Ik kan weer moeder zijn die voor haar kinderen kan zorgen, in plaats van dat zij voor mij moeten zorgen.
Er is veel veranderd in het afgelopen half jaar. De inzichten, de handvatten en de behandelingen beginnen hun vruchten af te werpen. De tijd die ik investeer in mijn herstel verdient zich terug. Ik heb geleerd contact te maken met mijn gevoel en emoties te accepteren waardoor ik keuzes kan maken die goed voor me zijn. Om een structuur op te bouwen werk ik met een dagschema. Beweging, voeding, ontspanning en ontwikkeling zijn de basis van mijn schema. Er is balans gekomen. Mijn lichaam en geest werken samen. Ik heb geleerd om mijn lichaam weer vertrouwen te geven en zich veilig te laten voelen. Dit heb ik gedaan door er naar te luisteren, te reguleren, maar ook te overprikkelen.’
Feel good
‘Op dit moment werk ik op vrijwillige basis in de keuken bij mijn favoriete vega-foodbar in Groningen. Dit wilde ik zodat ik in de keuken kon werken aan cognitieve training. Het onvermogen dat ik in het dagelijks leven ervaar is het werken met mijn handen en complexere taken, dit kan ik hier volop trainen. Daarnaast wilde ik weer van betekenis zijn en op zoek gaan naar onvermogen wat ik tegen kom buiten huis. Ik werk er met collega’s en klanten, moet reageren en inspringen op nieuwe situaties. Ik kan weer bouwen aan vertrouwen in mezelf.’
Roer in eigen handen
‘Er zijn nog wat hobbels te nemen die ik met vertrouwen tegemoet ga. De weg was intensief, een puzzel met mezelf en een zoektocht naar de juiste behandelingen. Maar… ik heb gezocht, gevonden en geaccepteerd.
Ik ga verder op zoek naar de koers die ik wil varen . Mijn baan als Psychomotorisch Therapeut bij de GGZ heb ik opgezegd. Ik heb het roer in eigen handen en een ongelofelijk sterke behoefte om mijn verhaal te delen, zodat lotgenoten er iets aan kunnen hebben. Met mijn verhaal geef ik een kijkje achter de schermen van het proces en gevecht van een patiënt met post-commotionele klachten. Ik was zelf erg op zoek naar herkenning, erkenning en de bevestiging dat het weer goed zou komen. Nu weet ik dat herstel mogelijk is, zelfs als het onmogelijk lijkt.
Het was een intensieve reis van 3 jaren op zoek naar herstel. Deze weg heb ik zelf moeten zoeken, er lag geen pad. In mijn reis heb ik goede therapeuten en artsen getroffen die mij, met hun eigen expertise, op weg hebben geholpen naar deze versie van mezelf. Ze hebben me houvast gegeven, gesteund, laten groeien, nieuwe inzichten gegeven, me uitgedaagd, me de moeite waard laten voelen, mij in mijn kracht gezet, sterk gemaakt en aangemoedigd.’
Meer mooie powerstories lees je hier.
