Onze blogger Rose Huizenga runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose vertelde eerder welke impact deze aardbeving op hen heeft gehad, over haar upside down-wondertje in haar buik en over de start van de heropbouw. Deze keer vertelt zij over haar reis naar Nederland.

Een lange reis

Ik vlieg boven Iran. Nog even en ik ben in Saudi-Arabië. Een paar uur wachten en dan… het laatste stuk van de reis naar Nederland. Het is een lange reis. Eerst op de fiets naar de haven. Mijn vriend brengt mij. ‘No drama’s in the harbour’ zeggen wij altijd. We nemen zo dikwijls afscheid van lieve mensen, ouders, familie, vrienden. Maar dit afscheid vraagt wel iets meer van ons vermogen om dapper te zijn. Ik ga voor een kort bezoek naar Nederland en zal daar ook de twintig weken-echo laten maken. Dat we dan niet samen zijn, dat mijn lieve man thuis moet blijven omdat de bouw van Villa Nangka net gestart is… we kunnen ons allebei wel leukere scenario’s voorstellen. Wil je alsjeblieft gauw terugfietsen naar huis, denk ik. En vooral niet omkijken en zwaaien. We begrijpen elkaar zonder woorden.

Het is zoals gewoonlijk weer een en al bedrijvigheid in de haven. Er wordt naar me gezwaaid: Rose met een koffer, wat is dat nou. “Ke mana Rose?” Waar ga je naar toe. “O la la, Belanda. Hati hati Rose.” Je gaat naar Nederland, doe voorzichtig hoor.
.

Mijn speciale vriend Dan

Ha, daar zie ik Dan. Dan is mijn speciale vriend hier op Gili. Hij zwaait mij altijd uit, ook al ga ik alleen even met de boot naar Lombok om een boodschap te doen. En als ik terugkom krijg ik een dikke knuffel. Dan heeft een beperking wat zijn verstand betreft, maar een overvloed aan liefde en vrolijkheid. Dan heeft geen ouders. Niemand in de haven weet waar hij woont, maar iedereen zorgt voor Dan. Laatst kwam hij bij mij zitten. Hij wees op z’n buik, die er gezwollen uitziet. Engels spreekt hij niet, maar in het Bahasa, met behulp van gebaren, vertelde hij mij dat hij een tumor in z’n buik heeft. “ Heb je veel pijn Dan?” Hij schudt zijn hoofd en streelt met zijn duim zachtjes over mijn arm alsof hij zeggen wil: je moet je geen zorgen over mij maken hoor Rose. Natuurlijk helpt Dan mij ook deze keer op de boot. Het liefst jaagt hij iedereen weg, druk zwaaiend met zijn armen, om mij als eerste op de boot te laten gaan. En zelfs het kleinste tasje wil hij voor mij tillen. Nog een laatste knuffel, dan klim ik aan boord. Dag lieve Dan, terima kasih, dankjewel.
.

Herenigd met mijn familie

En inmiddels ben ik dan nu bijna in Doha. Nog even en ik ben in Amsterdam. Nou ja, even. Maar ik kan bijna niet wachten. Straks sta ik in de bagagehal. Misschien zie ik ze al door de ruit, mijn lieve familie. Als een kind zal ik met mijn vuistjes op de ramen bommeren, met mijn ellebogen iedereen opzij duwen. De deur zal opengaan, ik hoor de stemmetjes nu al: tante Roos, tante Roos. Ze springen tegen mij op als geiten, één en al armen en benen. Ze zijn zo trots op mij. Een tante die met haaien duikt, wow. Een tante die een project met schilpadden doet, wow. Een tante die weet wat er allemaal gebeurt bij een aardbeving, wow. Ik ben goed voor een groot aantal spreekbeurten. Er zullen ook een paar kleintjes zijn die mij met vragende ogen aankijken. Geen idee wie ik ben, ze hebben mij nog nooit gezien. Daar moeten we snel wat aan doen.

Ode aan mijn ouders

Maar mijn ogen zoeken in gedachten verder dan die kleine lieverds, verder ook dan mijn twee dierbare broers en hun vrouwen. Ja, daar zie ik ze staan, glimlachend, ontroerd. Twee bijzondere mensen, die ik nu pas echt leer kennen in hun liefde voor hun kinderen, nu ik zelf een kindje verwacht. Mijn lieve ouders… De mensen die mij hebben laten zien wat onvoorwaardelijke liefde is. Die het levende bewijs zijn dat liefde geen grenzen kent. Lieve papa en mama, ik ben er trost op om jullie dochter te zijn. Zonder jullie zou ik nog niet een fractie zijn van de persoon die ik nu ben. Zonder jullie zou ik nog niet een fractie zijn van de persoon die ik bezig ben te worden. Ik beloof jullie dat ik altijd mijn hart zal volgen. En ik beloof jullie dat ik mijn dochter zal leren om hetzelfde te doen. Ik zal mijn licht helder laten schijnen. Ik zal nooit opgeven en ik zal blijven vechten voor waar ik in geloof.

Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,
Rose

Over Rose

Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien, Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘.