fbpx

Hoe je het kiezen van blije gedachten kunt leren

Onze blogger Rose Huizenga runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose schrijft vol liefde en positiviteit over de wederopbouw van hun prachtige villa, de baby in haar buik en haar avonturen op dit kleine Indonesische eiland. Vandaag deelt zij met ons hoe ze haar gedachten zoveel mogelijk probeert om te zetten in blije gedachten.

Blije gedachten

“Hé daar, zijn jullie nu helemaal gek geworden” roep ik naar de gedachten in mijn hoofd. “Een beetje biljarten daarbinnen, links, rechts, links, dubbele band terug, links, rechts… Jullie laten verdorie mijn hoofd helemaal heen en weer schudden. Ik lijk wel een Efteling poppetje. Straks sturen ze mij nog met m’n dikke buik naar de haven: ‘papier hier, plastic daar; papier hier, plastic daar’. Nee, stoppen jullie, ’t is geen grapje, hier doe ik niet aan mee.” Zo. Stil. Punt. Ik ben de baas over mijn gedachten. Gelukkig wel!

Piekeringen, somberlingen, stressels, kronkels en lawaaiers mogen niet in mijn hoofd. Met z’n allen biljarten aan vijf tafels tegelijk: het is verboden. Ik kies voor blije gedachten. Ik kies voor rust. Ooit heeft een Nederlandse dichter gezegd: ‘ Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten’. Ik zeg hem dat niet na. Ha ha, ‘ik zwem een rondje in het diepst van mijn gedachten’, dat past beter bij mij. Een blij rondje, in een rustig tempo. Daar ga ik voor.

Alleen maar blije gedachten
Faith

Een paar voorbeelden van de blije gedachten die ik kies: het zal goed gaan met de geboorte van ons kindje. In alle rust bereid ik mij voor op de bevalling. Ik vind in Bali een gekwalificeerd ziekenhuis met bekwame artsen. Mijn lieve mooie man zal op tijd uit Gili kunnen vertrekken om bij de bevalling aanwezig te zijn. En ja, natuurlijk zal de herbouw van Villa Nangka dan voltooid zijn. En natuurlijk zal het weer net zo worden als vroeger. Mooier zelfs. We zullen weer net zo genieten, samen met onze gasten. We zullen gelukkig zijn.

Dit kiezen voor rust en positiviteit heb ik moeten leren en dat was niet altijd gemakkelijk. Ik ben natuurlijk een onverbeterlijke ‘multitasker’ en een perfectionist. En me zorgen maken over van alles en nog wat, helaas, daar ben ik ook goed in. Maar ik leer het steeds beter. De denkbeeldige gids die mij in dit proces bij de hand neemt heet ‘Faith’. Zij leert mij vertrouwen dat alles goed komt. “Je hoeft het leven niet naar je hand zetten Rosie, je hoeft niet overal grip op te hebben, alles vast te houden. Het leven houdt jou wel vast. Het houdt jou vast, liefdevol en geduldig en leidt je naar een land van liefde en geluk.”

Finding Balance
Een wereld vol beweging

Dit vertrouwen geeft mij rust. Ik besef dat de wereld een plek is van zon en schaduw. Er zijn dagen vol verdriet en dagen vol vreugde. Er is een tijd voor bouwen en er is een tijd voor afbreken. Er is een tijd om te vinden en een tijd om te verliezen. Ontelbare processen in de wereld vinden tegelijk plaats. Alles is voortdurend in beweging. Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om een gedeelte van het leven af te wijzen. Om te zeggen tegen het verdriet: ga jij maar weg, jij hebt mij niets te vertellen.

Ik sta daar vaak bij stil als ik mijn favoriete glas thee maak: veel verse gember, heet water erover gieten en dan langzaam de honing in het glas laten glijden. Ik zeg dan tegen mezelf: Rose, kijk naar je gemberthee met honing. Denk je dat jij de honing uit de scherpe gemberthee kunt opvissen en honing en gember weer kunt scheiden. Nee toch. Nou, zo kun je ook niet het verdriet en de pijn uit je leven peuteren.

De zee

Niemand krijgt het voor elkaar om een leven op te bouwen van alleen maar geluk en vrolijkheid. Een wereld vol beweging. Allerlei processen die tegelijkertijd plaatsvinden. Ik kan daar niets aan veranderen. Het blijft zo doorgaan en mijn dagen vullen, steeds opnieuw, steeds weer anders. Ik geef mij over aan dat leven. Ik besef dat ik een druppel ben in de zee die mij zo dierbaar is. De zee tilt mij omhoog en duwt mij naar beneden in een voortdurend golvend proces. Het is goed.

Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,

Rose

Over Rose

26 weken zwanger
Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Gili shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving, maar zij zijn inmiddels begonnen met de wederopbouw. Rose is ook nog eens zwanger en reisde terug naar Nederland voor haar echo. Wat ze vanuit Nederland terug naar huis mee nam is wel heel bijzonder.

Het leven creëren dat jij wilt: hoe doe je dat?

Onze blogger Rose Huizenga gelooft dat geluk niet bestaat uit de afwezigheid van problemen, maar juist in het vermogen om er mee om te gaan. Ondanks dat het leven soms even tegenzit, hoe diep de put ook is waar je in zit, je kunt eruit komen. Rose haar manier? ‘Ik denk dat ik alle tegenslagen de baas word door lief te hebben.’

Mijn leven

‘Plotseling zijn ze er, de tranen…’ Toen ik deze zin uit m’n vorige blog pasgeleden over las, dacht ik: Nou Rosie, dat is een mooie openingszin.  Dat kun je nog wel eens zo doen.. Oké, daar komt ie: ‘ Plotseling is ie er, de grote glimlach.’ Mmm, toch iets minder geslaagd. Drama doet het misschien beter dan geluk, op papier dan hè. Ja maar, zeg ik dan tegen mezelf, dat zijn wel de beide dingen waar ik over wil schrijven. Over verdriet en blijdschap allebei. Het zijn nu een keer twee kanten van die glimmende medaille die wij leven noemen.

Kijk, ik ben bijna 35 jaar oud, dat is toch echt wel te oud voor dat gedoe: kijk mij nou eens, hoe leuk, hoe fantastisch, hoe interessant, bla bla bla. Mijn leven is niet fantastisch, interessant en een en al lol. Daar heb ik ook al het een en ander over verteld. De tranen, ze waren er. Ze waren er om de aardbeving, ze waren er om de miskraam, ze waren er omdat het leven zo grijs leek. Maar toch, de grote glimlach, die wint het. Nee, ik heb geen leven dat alleen maar fantastisch is. Maar het is wel mijn leven, ik heb het vormgegeven. Daar wil ik graag iets over zeggen.

Het beginnetje van mijn nieuwe leven

Hoe krijg je nu een leven waarbij je de tegenslagen aan kunt.  ‘Het verdriet omarmen’ dat is me nog iets teveel van het goede, maar dat komt misschien nog wel eens. Maar hoe krijg je een leven waarbij je met een schittering in je ogen opstaat en met een glimlach weer gaat slapen. Hoe doe je dat? En nu hoor ik mensen zeggen: hoe jij dat doet, snap ik wel. Maar kijk mij eens, ik ben m’n baan kwijt, m’n relatie is stukgelopen, de geldprobleem zijn niet te overzien en ik woon ‘drie hoog achter’ en niet op een tropisch eiland. Als ik dat hoor, wil ik toch graag even eigenwijs zijn en jullie weten waarschijnlijk al dat dat niet zo moeilijk is voor mij.

Wat er ook gebeurt in je leven, je hoeft er niet in blijven hangen. Ook een verdrietputje heeft een bodem. Je kunt eruit klimmen, verder gaan, je leven veranderen. Ik heb er geen enkele behoefte aan om als een soort goeroe jullie de weg te wijzen naar het ultieme geluk, afgezien van het feit dat dat niet bestaat. Wel wil ik met jullie delen hoe ik in mijn leven de tranen de baas word. En ik hoop van harte dat je er wat aan hebt. Ik hoop dat je met een twinkeling en een vrolijk kopje thee mijn volgende blog leest en zegt: het werkt, het beginnetje van mijn nieuwe leven is er.

Geluk en geluk en nog eens geluk

Mijn manier: ik denk dat ik alle tegenslagen de baas word door lief te hebben. Niet zomaar ‘zo nu en dan’ en ‘hier en daar’. Nee, de hele dag door van ‘s morgens tot ‘s avonds is het mijn intentie om een diepe liefde te voelen voor mezelf, mijn geliefden, mijn vrienden. Voor Alice de kip en voor Gading, het witte paardje dat we pasgeleden kochten. Voor de aarde waarop ik loop met mijn blote voeten, zelfs als die aarde beeft en breekt en mij alles afpakt wat mij dierbaar is. Ik sta op en ik houd van de kleine dingen en de grote. Ik houd van mijn ontbijt, van de bloemen in de tuin en de wolken in de lucht. Ik houd van de zee, de zon, ja de lijst is te lang om op te noemen

.

En omdat het gelijke nu een keer het gelijke aantrekt (denk aan de wet van Murphy, pech en pech en nog eens pech), daarom vult mijn leven zich met steeds meer dingen waar ik van houd. Want er bestaat natuurlijk ook een gelukkige Murphy (geluk en geluk en nog eens geluk). Zullen we dat maar de wet van Mrs. Murphy noemen? Deze wet geldt niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Het is een wetmatigheid die net zo sterk is als de zwaartekracht.

Hoe diep de put ook is waar je in zit, je kunt eruit komen en het leven creëeren dat je wilt, gewoon door lief te hebben. Want door lief te hebben krijg je een leven vol liefde en wie wil dat nou niet? Gelukkig is liefhebben niet moeilijk. Dat komt omdat het van kleine momenten aan elkaar hangt. ‘Het leven liefhebben’, daar kun je beter niet aan beginnen, zeker niet als je in de put zit. Veel te groot, te veelomvattend. Je kunt beter met de madeliefjes beginnen, zoals ik met de franchipani bloemtjes begin. We komen elkaar dan vast wel ergens tegen in liefdeslied. Ik wens jullie en mezelf een leven vol liefde toe!

Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,

Rose

Over Rose

Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien, Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose vertelde eerder welke impact deze aardbeving op hen heeft gehad, over haar upside down-wondertje in haar buik en over de start van de heropbouw.

 

Rose Huizenga: ‘Mijn lieve ouders… De mensen die mij hebben laten zien wat onvoorwaardelijke liefde is’

Onze blogger Rose Huizenga runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘. In augustus 2018 werden zij getroffen door een zware aardbeving. Rose vertelde eerder welke impact deze aardbeving op hen heeft gehad, over haar upside down-wondertje in haar buik en over de start van de heropbouw. Deze keer vertelt zij over haar reis naar Nederland.

Een lange reis

Ik vlieg boven Iran. Nog even en ik ben in Saudi-Arabië. Een paar uur wachten en dan… het laatste stuk van de reis naar Nederland. Het is een lange reis. Eerst op de fiets naar de haven. Mijn vriend brengt mij. ‘No drama’s in the harbour’ zeggen wij altijd. We nemen zo dikwijls afscheid van lieve mensen, ouders, familie, vrienden. Maar dit afscheid vraagt wel iets meer van ons vermogen om dapper te zijn. Ik ga voor een kort bezoek naar Nederland en zal daar ook de twintig weken-echo laten maken. Dat we dan niet samen zijn, dat mijn lieve man thuis moet blijven omdat de bouw van Villa Nangka net gestart is… we kunnen ons allebei wel leukere scenario’s voorstellen. Wil je alsjeblieft gauw terugfietsen naar huis, denk ik. En vooral niet omkijken en zwaaien. We begrijpen elkaar zonder woorden.

Het is zoals gewoonlijk weer een en al bedrijvigheid in de haven. Er wordt naar me gezwaaid: Rose met een koffer, wat is dat nou. “Ke mana Rose?” Waar ga je naar toe. “O la la, Belanda. Hati hati Rose.” Je gaat naar Nederland, doe voorzichtig hoor.
.Op de fiets naar de haven

Mijn speciale vriend Dan

Ha, daar zie ik Dan. Dan is mijn speciale vriend hier op Gili. Hij zwaait mij altijd uit, ook al ga ik alleen even met de boot naar Lombok om een boodschap te doen. En als ik terugkom krijg ik een dikke knuffel. Dan heeft een beperking wat zijn verstand betreft, maar een overvloed aan liefde en vrolijkheid. Dan heeft geen ouders. Niemand in de haven weet waar hij woont, maar iedereen zorgt voor Dan. Laatst kwam hij bij mij zitten. Hij wees op z’n buik, die er gezwollen uitziet. Engels spreekt hij niet, maar in het Bahasa, met behulp van gebaren, vertelde hij mij dat hij een tumor in z’n buik heeft. “ Heb je veel pijn Dan?” Hij schudt zijn hoofd en streelt met zijn duim zachtjes over mijn arm alsof hij zeggen wil: je moet je geen zorgen over mij maken hoor Rose. Natuurlijk helpt Dan mij ook deze keer op de boot. Het liefst jaagt hij iedereen weg, druk zwaaiend met zijn armen, om mij als eerste op de boot te laten gaan. En zelfs het kleinste tasje wil hij voor mij tillen. Nog een laatste knuffel, dan klim ik aan boord. Dag lieve Dan, terima kasih, dankjewel.
.Rose & Dan

Herenigd met mijn familie

En inmiddels ben ik dan nu bijna in Doha. Nog even en ik ben in Amsterdam. Nou ja, even. Maar ik kan bijna niet wachten. Straks sta ik in de bagagehal. Misschien zie ik ze al door de ruit, mijn lieve familie. Als een kind zal ik met mijn vuistjes op de ramen bommeren, met mijn ellebogen iedereen opzij duwen. De deur zal opengaan, ik hoor de stemmetjes nu al: tante Roos, tante Roos. Ze springen tegen mij op als geiten, één en al armen en benen. Ze zijn zo trots op mij. Een tante die met haaien duikt, wow. Een tante die een project met schilpadden doet, wow. Een tante die weet wat er allemaal gebeurt bij een aardbeving, wow. Ik ben goed voor een groot aantal spreekbeurten. Er zullen ook een paar kleintjes zijn die mij met vragende ogen aankijken. Geen idee wie ik ben, ze hebben mij nog nooit gezien. Daar moeten we snel wat aan doen.

Ode aan mijn ouders

Maar mijn ogen zoeken in gedachten verder dan die kleine lieverds, verder ook dan mijn twee dierbare broers en hun vrouwen. Ja, daar zie ik ze staan, glimlachend, ontroerd. Twee bijzondere mensen, die ik nu pas echt leer kennen in hun liefde voor hun kinderen, nu ik zelf een kindje verwacht. Mijn lieve ouders… De mensen die mij hebben laten zien wat onvoorwaardelijke liefde is. Die het levende bewijs zijn dat liefde geen grenzen kent. Lieve papa en mama, ik ben er trost op om jullie dochter te zijn. Zonder jullie zou ik nog niet een fractie zijn van de persoon die ik nu ben. Zonder jullie zou ik nog niet een fractie zijn van de persoon die ik bezig ben te worden. Ik beloof jullie dat ik altijd mijn hart zal volgen. En ik beloof jullie dat ik mijn dochter zal leren om hetzelfde te doen. Ik zal mijn licht helder laten schijnen. Ik zal nooit opgeven en ik zal blijven vechten voor waar ik in geloof.
Papa en ik
Mama en ik

Zonnige groeten, een kokosnoot en een klapzoen,
Rose

Over Rose

Rose Huizenga woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien, Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland. Ze runt op de Gili Eilanden het boutique hotel Villa Nangka en het ‘Shark Conservation Project‘.

Rose Huizenga openhartig over de aardbeving die hun prachtige eiland trof

In de vorige blog las je over het begin van het avontuur van Rose Huizenga. Op de Gili Eilanden runt zij een boutique hotel en een ‘Shark Conservation Project‘. Afgelopen augustus kwam deze droom in duigen te vallen toen zij werden getroffen door een zware aardbeving. Rose vertelt wat voor impact deze aardbeving op hen heeft gehad en hoe zij bezig zijn met een prachtige wederopbouw! 

View this post on Instagram

# DAY 46 OF PROJECT CINLOC Can you believe that a few months ago there was a beautiful two storey villa standing here? Now it’s almost completely gone. Were once used to be the living room is now just earth. I can finally see the ground were we will start rebuilding our dream. It feels like a giant step. ‘Step by step, one foot in front of the other’. It became my mantra in the last months. No one can successfully build anything of great significance if you don’t recognize that your dreams are simply the final result of tiny efforts strung together. Your life is a masterpiece being created with the events that happen day after day. A Tuesday usually just feels like a Tuesday, or a Wednesday a Wednesday. We consider most days to be single, ordinary days of the week. Yet each day added together creates an entire life. What we accomplish is a direct result of what we do with ordinary days. Those who accomplish extraordinary things aren’t more exceptional than anyone else. The difference is that they make small strides each day. I wish you all a great ordinary Wednesday! Love Rose . . . . . #projectCINLOC #ordinary #life #begreat #bestrong #belove #happywednesday #boutiquehotel #travelblog #travelblogger #travelphoto #wanderlust #traveldiaries #writersofinstagram #writingprompt #writerscommunity #femaleentrepreneur #supportsmallbusiness #bossbabes #womenentrepreneurs #girlpower #motivated #risingtidesociety#lifestyleblog #blog #diary #writer

A post shared by Villa Nangka Gili Air (@villanangka) on

Afgelopen zomer was er een aardbeving in Indonesië en op jullie prachtige eiland. Hoe is het nu met jullie?

‘Op 5 augustus was er een aardbeving in Lombok met een kracht van 7.0 op de schaal van Richter. Ik weet nog goed dat ik vroeger weleens in de krant las over een aardbeving. Om eerlijk te zijn snapte ik nooit goed wat er met die ‘schaal van Richter’ werd bedoeld en wat ik me daar dan bij moest voorstellen. Nu weet ik zelfs dat de voornaam van meneer Richter Charles is en dat de zwaarste aardbeving ooit gemeten in Chili was in 1960 met een kracht van 9.6 op de schaal van Richter.

In minder dan 1 minuut werd onze droom compleet verwoest. Het is niet met woorden te beschrijven wat zo’n zware aardbeving met je doet, maar een ding is zeker: het heeft diepe sporen achtergelaten bij ons, onze jongens en ons eiland. Twee weken na de aardbeving kwam ik erachter dat ik zwanger was. Worst timing ever: doordat we ons hotel moesten sluiten hadden we geen inkomen meer en doordat ons huis compleet verwoest was sliepen we nu op een matrasje onder de sterrenhemel. Toch waren we dolgelukkig met deze zwangerschap.

Na snel gerekend te hebben kwamen we erachter dat ons kindje verwekt is op de dag van de aardbeving. Wat bijzonder… wat in het groot om mij heen gebeurde, gebeurde ook in mij. Verwoesting is onlosmakelijk verbonden met de creatie van nieuw leven. In het diepe zwart ontspruit namelijk het zuiverste witte licht. Helaas kreeg ik enige tijd later een miskraam.

We zijn nu vier maanden verder en stiekem durven we weer te dromen over de toekomst. We hebben een nieuw huis gevonden, durven weer binnen te slapen, de nachtmerries worden minder en de angst verlaat langzaam ons lichaam. De voorbereidingen voor de bouw van ons nieuwe boutique hotel zijn in volle gang en we hopen dat de eerste hoeksteen wordt gelegd in het begin van 2019.’

View this post on Instagram

# DAY 76 OF PROJECT CINLOC I’ve got something really exciting to share with you: Wendy (a super cool Dutch Magazine) asked me if I would be interested to share our Project CINLOC adventures with their readers and…. of course I said yes! When I started writing daily updates after the earthquake I could have never imagined that it would turn into a (little) job. It’s the first time in my life I share my life so publicly. My feelings, my thoughts, my dreams, my tears, my world. A big thank you to all the people who encouraged me to keep on writing and to dream big. I remember the first message I received saying “I love reading your posts, you inspire me and I’m sure you will inspire many others. You should consider publishing them”. I thought it was an incredible sweet thing to say and it made feel warm inside and I didn’t believe a single word of it. Continue reading via link in bio. Love Rose . . . . . #chaseyourdreams #followyourdreams #smallsteps #bigthings #excited #scared #happy #projectCINLOC #stepbystep #itsofficial #writing #blogger #lifetyleblog #spilledink #travelblog #welcometomyworld #islandlife #boutiquehotel #wanderlust #travelgram #writerslife #wordporn #love #sunset #wonderfulindonesia #girlpower #goaldigger

A post shared by Villa Nangka Gili Air (@villanangka) on

Kun je iets meer vertellen over Gili Shark Conservation?

‘Het begon allemaal met drie mensen met een onzettende grote passie voor de zee die elkaar bij ‘toeval’ ontmoeten op een klein tropisch eiland in Indonesië. Alle drie zijn zij duikinstructeur en zien zij de dramatische verandering van de riffen van de Gili eilanden.

Indonesië staat al jarenlang op nummer 1 als het gaat om landen waar de meeste haaien worden gedood. Als er geen actie wordt ondernomen zijn er straks niet veel haaien meer over. Niet zo erg, zou je misschien denken. Het zijn toch maar enge beesten. Maar wat als ik je vertel dat deze prachtige, fascinerende beesten aan de top staan van de voedselketen en dat zij de zee schoon en gezond houden? Zonder haaien is de zee niet compleet en raken ecosystemen onherstelbaar verstoord. Dit is slecht nieuws voor de natuur, maar ook voor onze toekomst. Als we nu niets doen, is de oceaan binnen een paar jaar onherkenbaar. Heel simpel gezegd: als alles op de aarde zou uitsterven zou alles in de zee gewoon verder leven maar als alles in de zee uitsterft, dan sterft in zeer korte tijd ook alles wat op aarde leeft (inclusief jij en ik).

In 2015 kocht ik samen met mijn vriend een klein boutique hotel genaamd ‘Villa Nangka’. Onder de nangka boom (het indonesische woord ‘nangka’ betekent ‘jackfruit’ in het engels) begonnen we zachtjes te dromen. Wat als we nou een van de villa’s zouden gebruiken om een Conservation Project te starten? Zouden we dan misschien de prachtige koraalriffen rondom de Gili’s kunnen behouden? Zo gedroomd, zo gedaan.

Het is onze missie geworden om Shark Conservation te promoten door middel van onderwijs en onderzoek. Met de gegevens die wij in de afgelopen jaren verzameld hebben, hopen we de overheid te kunnen overhalen om van een bepaald gebied nabij de Gili eilanden de eerste ‘ Shark Nursery’ van Indonesië te maken. We brengen niet alleen veel tijd door in de magische onderwaterwereld, maar geven ook graag iets terug aan de locale gemeenschap van Gili Air. We geven elke week les op de lokale school, ruimen met zn allen het strand op en geven zgn. upcyle workshops. In 2017 zijn we onze Plastic Free Paradise campagne begonnen om bewustwording van het gebruik van afval, specifiek het gebruik van plastic te creëren. Het is onze droom dat Gili Air op een dag een compleet plastic vrij paradijs zal zijn.’

Blog Rose Huizinga

Project CINLOC, wat is dat precies?

‘Na de aardbeving werden we overspoeld met berichtjes van gasten, vrijwilligers, vrienden en familie. Honderden vragen werden op ons afgevuurd, maar tijd om een bericht te versturen en stroom om je telefoon op te laden waren allebei schaars. De eerste twee dagen probeerde ik zoveel mogelijk berichtjes te beantwoorden en mensen gerust te stellen. Op dag drie schreef ik een kort verhaal over onze dag en plaatste het op de Facebook en Instagram account van Villa Nangka. Op dag vier deed ik hetzelfde en je raad het waarschijnlijk al, op dag vijf ook. Het schrijven werkte therapeutisch voor mij en later bleek dat het ook therapeutisch te werken voor anderen. En het was de makkelijkste manier om iedereen op de hoogte te houden van wat er nou echt gaande was op de Gili eilanden aangezien er veel valse berichten in omloop waren in de media. Zo zouden er gewapende bendes zijn op het eiland en zou het minstens twee maanden duren voordat er weer stroom zou zijn (wat uiteindelijk vijf dagen bleek te zijn).

View this post on Instagram

# DAY 1 OF PROJECT CINLOC If it happens on social media it’s really happening! With proud I introduce you to the team of project CINLOC*. At the moment everything looks like a big fat mess, and yeah, it often feels like things might crash and burn at any moment. But I realized here’s a hidden beauty in the ugly duckling phase: I need to accept that the messy beginning phase of project CINLOC is necessary (or even mandatory). Every project I did in my life started out with a hideous mess of disjointed ideas, thoughts, sketches, and assumptions and I guess project CINLOC will not be any different. As soon as I realized this I’m able to look at it from a completely different angle. Now I can embrace the ugly phase, and I’m trying to use it to my advantage to create without criticism or judgment. The start of a big project likes this means making changes quickly and without hesitation. It means throwing away hours of work that no longer serve the greater good of our project. And it wasn’t until I made the big shift in how I defined the success of project CINLOC that I began to understand and embrace that my ugly ducklings could quickly become majestic and powerful mallards! 💙 Love Rose * What is project CINLOC? My Sunshine and I literally met under the big Nangka tree which is located at the heart of our property. By coincidence we stumbled upon the word CINLOC. We figured out that the word ‘Cinta’ means love in Bahasa Indonesia and the word ‘Locasi’ means location. When you put these two words together you get ‘Cinloc’ which literally means ‘love on location. We couldn’t think of a better perfect project name for rebuilding our little paradise. . . . . . #projectCINLOC #followourjourney #seeyouatthefinishline #building #architecture #islandlife #tropical #island #barefoot #dreamteam #project #excited #messy #newadventure #wanderlust #travelgram #blog #diary #picoftheday #journey #seeyouunderthenangkatree #villanangkafamily #villanangka

A post shared by Villa Nangka Gili Air (@villanangka) on

Na vijftig dagen verslag te hebben gedaan van wat er speelde op het eiland na de verschrikkelijke aardbeving vond ik het tijd om een streep onder de gebeurtenissen te zetten. Het was tijd om weer vooruit te kijken. Ons geliefde boutique hotel en het onderzoekcentrum van het Gili Shark Conservation Project was compleet verwoest maar we waren in gesprek met een architect om onze droom weer op te bouwen. Op een gegeven moment vroeg ze me: “Waar hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet?” Ik wees naar de grote, oude nangka boom in het midden van ons terrein en zei met een grote glimlach op mijn gezicht: “Daar hebben we elkaar ontmoet.” Ze begon te lachen en zei: “CINLOC!” Ik keek haar verward aan, want ik had dit woord nog nooit gehoord in het Indonesisch. Ze zag mijn verwarring en zei: “Het woord ‘Cinta’ betekent liefde in het Indonesisch en het woord ‘Locasi’ betekend locatie. Wanneer je deze twee woorden samenvoegt, krijg je ‘Cinloc’, wat letterlijk ‘liefde op locatie’ betekent.” Ik werd meteen verliefd op dit woord en besloot dat ik vanaf nu niet meer zou schrijven over de dagen na de aardbeving maar over de wederopbouw van onze kleine paradijs onder de naam ‘Project CINLOC’.’

Over Rose

Rose woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. In haar blogs neemt Rose ons mee in haar leven op dit prachtige eiland, waar ze een boutique hotel en een ‘Shark Conservation Project’ runt. Je kunt Rose volgen via Facebook en Instagram.