fbpx

Tjerk liep als pelgrim van Parijs naar Groningen om solidariteit te ervaren: ‘We hebben eigenlijk alleen elkaar nodig’

Na drie maanden te hebben gelopen en afhankelijk te zijn van de goedheid van de mens, komt Tjerk Ridder thuis met nieuw inzicht en wijsheid. De theatermaker liep als pelgrim van Parijs naar Groningen zonder dat een goede slaapplaats, eten, drinken of een douchebeurt vanzelfsprekend was, om zo solidariteit te ervaren. Het enige wat hij standaard bij zich had, was een tent, zijn gitaar en kameraad Lodewijk: een behulpzaam ezeltje.

‘Iedere dag was onzeker. Ik vond het niet fijn om elke dag zo kwetsbaar te zijn. Maar eenvoudig leven gaf me een vrij gevoel en bracht ervaringen. Zo kan ik me nog herinneren dat ik onderweg een gezin had ontmoet dat mij uitnodigde voor de lunch. Om bij hun huis te komen moest ik nog zo’n drie kilometer omlopen en dat kostte me een uur. Dat zag ik eigenlijk niet zitten. Maar toen kwam hun auto me opeens tegemoet rijden. Ze hadden allerlei lekkere broodjes bij zich en ze zeiden: “Dan komen we de lunch wel naar jou brengen.” Dat gaf me kippenvel en eigenlijk nu nog steeds.’

Confronterend

‘Ik ben theatermaker en reis voor bewustwording. Net als Sint Maarten, ook wel Martinus van Tours, wilde ik tijdens deze tocht solidariteit en saamhorigheid ervaren en de vrede delen. Ik ging als een moderne pelgrim op pad met het idee: ‘Wat gebeurt er als ik me kwetsbaar opstel en afhankelijk ben van een slaapplaats, eten, drinken, douche en toilet van andere mensen?’ Fijn was het vaak niet. Het was niet makkelijk om drie maanden lang haast als bedelaar onderweg te zijn met alleen een ezel en een tent. Ik moest telkens iemand aanspreken: “Hallo, ik ben Tjerk. Ik ben onderweg met mijn ezel Lodewijk. Weet je misschien waar ik kan slapen vanavond? Of waar ik kan eten en drinken?” We leven tegenwoordig vrij individualistisch en alles moet snel. Iedere keer jezelf kwetsbaar opstellen en een hulpvraag neer durven leggen, bleek voor mij nogal confronterend te zijn in een tijd waarin alles on demand is.’

‘Alles lijkt heel vanzelfsprekend, maar dat is niet zo. We zijn eraan gewend geraakt. Ik was bijvoorbeeld in Noord-Frankrijk, waar je maar weinig mensen tegenkomt, en daar werd ik enorm geconfronteerd met mijn koffieverslaving. Ik dacht: ‘Oké meneer ridder, verwend nest, omdat je iedere dag gewoon het knopje van je koffiezetapparaat kan indrukken, wil niet zeggen dat iedereen altijd maar alles kan krijgen wat hij op dat moment wil.’ En hebben we al die spullen, al die rijkdom, wel nodig? Wat we eigenlijk echt nodig hebben, is elkaar. Ik heb ervaren dat als je het allemaal eenvoudiger maakt, dat het heel vrij is en dat je mooie ervaringen met andere mensen opdoet.’

Troost

‘Wat ik tijdens de tocht heb ontdekt, is dat ik veel meer kan dan ik denk en dat er zoveel lieve, leuke en mooie mensen zijn. Dat is waanzinnig. Als ik nu verdrietig ben of ik voel me alleen, dan roep ik mezelf tot de orde en zeg ik: ‘Je bent niet alleen. Er zijn liefdevolle mensen die je willen helpen en die misschien wel hetzelfde doormaken als jij. Realiseer je dat maar.’ Dat helpt en geeft me troost. Tijdens mijn reis heb ik liefde echt op een diepere manier doorgrond en deze markering neem ik de rest van mijn leven mee.’

Lessen van Lodewijk

‘Lodewijk en ik waren vertrokken uit Parijs en begonnen aan de tocht. Mijn aanpak is vaak ‘doorknallen, hoofd leegmaken en gaan’. Totdat Lodewijk aan het touw begon te trekken. Ik wilde door, dus probeerde hem met me mee te sleuren. Ik raakte gefrustreerd. Toen hij helemaal geen stap meer wilde zetten, heb ik het touw losgedaan en ben ik boos gaan zitten. Lodewijk stond verderop in het maisveld en zo hebben we tien minuten boos naar elkaar gekeken. ‘Zoek het uit. Ik ga gewoon lopen’, dacht ik. ‘Dag Lodewijk, loop maar terug naar Parijs’, zei ik tegen hem en stond op.’

‘Na tachtig meter te hebben gelopen, begon ik me schuldig te voelen en vroeg mezelf af: ‘Ga ik hem hier echt achterlaten?’ Ik keek om en zag hoe hij in een hobbelgangetje achter me aangerend kwam. Door Lodewijk zag ik in dat ik niet aan hem moest trekken. Hij wilde mij wél volgen, maar op zijn eigen tempo en ik moest hem daarop vertrouwen. Het was echt een eye-opener en ik bood dan ook mijn excuses aan Lodewijk aan. Vanaf dat moment liepen we samen op ons eigen tempo hetzelfde pad, maar wel in vrijheid.’

Eenvoud van ezels

‘Vanuit sprookjes zien we een ezeltje als een armeluisdier zonder status, in tegenstelling tot een paard. Lodewijk had tijdens de tocht niet veel nodig. Ik hoefde bijvoorbeeld niet voor voer te zorgen, want hij sprokkelde tijdens de wandeling zijn voedsel bij elkaar. Hier en daar at hij dan een twijgje of een stukje koren. Daar kon hij prima van leven, heel eenvoudig eigenlijk.

Er is ook niemand bang voor een ezeltje. Iedereen die ik onderweg tegenkwam, moest om Lodewijk lachen of vroeg of ze hem mochten aaien. Na een paar keer dat te ervaren, bedacht ik me: ‘Is het niet een goed idee om wat meer op zoek te gaan naar de ezel in onszelf?’ Laten we teruggaan naar de eenvoud, de kracht van de ontmoeting waarbij we onze vriendelijkheid en liefde uitstralen, zoals Lodewijk dat mij en de mensen onderweg heeft laten zien.’

Bonne route

‘Voorbijgangers hadden niet alleen aandacht voor Lodewijk. In Frankrijk riepen ze mij spontaan na met: ‘Bonne route!’. Het betekent simpelweg ‘Goede reis!’, maar ik voelde dat ze me aanmoedigden. In de poëtische zin betekent het: ‘Ik wens je de weg die je te gaan hebt’. Dat vind ik een mooie verbinding met de levensreis, want iedereen is onderweg op zijn levenspad. Als mens ondersteun je elkaar in de beste zin door te zeggen: ‘Ik wens jou de stappen die je te gaan hebt op je pad.’ Als je dan óók nog een boterham krijgt, verse kersen of een kopje koffie, dan is dat waanzinnig. Dat is voor mij liefde, saamhorigheid en vrede en dat is het mooiste en krachtigste wat we met elkaar kunnen delen. Dit is dan ook een boodschap die ik wil uitdragen en het zit voor mij allemaal in ‘Bonne Route’. Vandaar dat mijn boek, de voorstelling en het album die naam gekregen heeft.’

Op 21 september 2022, op de Dag van de Vrede, verscheen het boek Bonne Route! en het is nu
te koop voor 22,50 via deze link.

boek tjerk ridder Tjerk liep als pelgrim van Parijs naar Groningen om solidariteit te ervaren: ‘We hebben eigenlijk alleen elkaar nodig’
Beeld: Marike van Pagée



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF