fbpx

Tatum omarmt de kou

Tatum Dagelet houdt niet zo van de kou, maar toen ze hoorde dat het Freezlab helpt tegen stress en slapeloosheid, wilde ze het toch proberen. En het was koud!

Skioorden mijd ik steevast, toch draag ik ’s winters de hele dag een skipak. Binnenshuis, mét de thermos- taat ingesteld op 22 graden. Het moge duidelijk zijn: ik heb een hekel aan kou.  Waarom stap ik dan toch vrijwillig een vrieskist in? Omdat ik net iets te vaak heb gehoord waar het allemaal goed voor is. En dan doel ik vooral op: vermindering van stress en slapeloosheid.

Kou-fobie

Voordat het zover is, heb ik mezelf het woord kou-fobie al toegeëigend. Wat als ik vastplak aan de wand, mijn wimpers bevriezen, ik een hartaanval krijg…? Bastiaan Swager, co-foun- der van Freezlab, stelt me gerust: de freezmaster, die achter het raam van de cabine staat, houdt alles in de gaten en geeft aan- wijzingen via de intercom. Wimpers worden wit, maar vallen er niet af. En een hartaanval: is nooit gebeurd. Wel zijn er situaties waarin je beter geen gebruik kunt maken van de cryotherapie. Die staan op de lijst van contra-indicaties (zoals hartritme- stoornissen) en na binnenkomst wordt de bloeddruk gemeten. Bij mij niets te vinden waardoor ik er alsnog onderuit kan.

Feestje met een Freezlab-date

Als ik vraag of ik mijn skipak mag aanhouden, antwoordt Bastiaan dat de behandeling dan wel minder effectief is. De meesten dragen ondergoed, bad- of sportkleding. Aldus. Make-up kan ik laten zitten, dat scheelt.Wat ik ook kan doen, bedenk ik op de valreep, is een lekkere man regelen die me warm houdt. Je kunt met maximaal vier personen in de cabine. Ik overweeg me stante pede in te schrijven bij Tinder om nog snel een Freezlab-date te regelen.

‘We proberen er altijd een feestje van te maken,’ motiveert Bastiaan. ‘In de cabine staat muziek aan, je kunt ook gaan dansen.’ Nadat hij voorstelt met me mee naar binnen te gaan, ben ik overtuigd. Het gaat me lukken, 180 seconden in de kou staan. De eerste twintig seconden in de voorruimte, waar het -60 graden is, zijn te doen. In de volgende ruimte van -110 graden kan ik niet meer nadenken, noch dansen. Althans, de schokachtige bewegingen die mijn lijf maakt, zouden best een soort jaren 80-skadans kunnen zijn. De kou dringt steeds meer mijn lichaam binnen, ik voel me een ijsklomp worden. Soms lijkt het alsof mijn adem stokt, terwijl ik nog gerust kan doorademen. Op het moment dat ik aangeef er genoeg van te hebben, hoor ik over de intercom dat de laatste tien seconden zijn ingegaan. En die zit (skadans in dit geval) ik lachend uit, want ik voel me een winnaar.

Of mijn stress en slapeloosheid verminderen zal blijken wanneer ik vaker ben geweest, maar in elk geval ben ik een stap verder: ik heb mijn kou-fobie overwonnen. Misschien durf ik nu ooit weer een wintersportvakantie te boeken. Koud af te douchen. De winter te omarmen.



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF