Trigger warning: extreem vroeggeboorte

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Stephanie de Kruif was drieëntwintig weken en vijf dagen zwanger toen ze beviel van haar dochter Rowena. Door een simpele, onopgemerkte blaasontsteking overleed haar dochter na een uur in de armen van haar man Ricardo.

‘De verloskundige vertelde dat ik al vier centimeter ontsluiting had en op het punt stond te bevallen. Mijn wereld stortte in. Dit kon niet gebeuren. Het was véél te vroeg. Gaat ze het wel redden, dacht ik. De ambulance stond voor de deur en ik werd naar het Erasmus MC gebracht, waar een heel team klaar stond. Ik probeerde de bevalling met al mijn kracht tegen te houden, zodat Rowena niet nu al geboren zou worden, maar dat lukte niet. De woorden van de gynaecoloog vergeet ik nooit meer: ‘’Je gaat nu bevallen en jullie dochter gaat het niet overleven.’’ In de Nederlandse wet zijn baby’s pas vanaf vierentwintig weken levensvatbaar. Toch bleven we hoop houden. Mijn vliezen braken. Net als in een film; met een hele golf. Na twee keer persen was ze geboren, maar ze maakte geen geluid…’

Slijmprop

‘Mijn zwangerschap verliep prima. Ik was eindelijk minder misselijk en tijdens de 20 wekenecho was wel iets afwijkends gevonden in de navelstreng, maar dat was allemaal niet verontrustend zeiden de artsen. Daarnaast had ik harde buiken, maar ook daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken. Op 28 december vond ik opvallende afscheiding in mijn onderbroek. Het leek op een slijmprop, wat een voorteken kan zijn van een bevalling. Voor de zekerheid belde ik de verloskundige op. Ze stelde me gerust. Soms brokkelen er wat delen van de slijmprop af tijdens de zwangerschap en groeit het daarna weer terug aan. Mijn onderbuikgevoel bleef vreemd, maar het was mijn eerste kind, dus ik vertrouwde op de deskundigen.

Het was Oudejaarsdag. De hele dag had ik al af en aan lichte rugpijn, maar aan het begin van de avond werd het ondragelijk. Mijn man Ricardo belde de verloskundige, ondanks dat ik aarzelde of het wel nodig was. Ik wilde geen zeur zijn. Straks bel ik wéér voor niks. Na een half uur stond ze uiteindelijk bij ons op de stoep en controleerde ze mij inwendig. Het was foute boel. Drie dagen eerder had ik toch mijn slijmprop verloren. Het was overduidelijk dat er iets mis was. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis waar ik binnen zestien minuten beviel.’

Liefde

‘De navelstreng werd doorgeknipt en we kregen Rowena direct in onze armen. Ik was vol van verdriet en pijn, maar voelde ook zoveel liefde. Er was niks raars aan haar te zien, behalve dat ze natuurlijk heel erg klein was. Af en toe bewoog ze, maar huilen deed ze niet. Ik was haar volop aan het bewonderen, waardoor ik mij niet bewust was van de ernst van de situatie. Ricardo, die heel de tijd muisstil was, vroeg huilend: ‘’Kunnen jullie écht niks voor haar doen?’’ Hij klonk zo verslagen en machteloos, ik hoor het nog steeds in mijn hoofd. Op dat moment kwam bij mij de realisatie en werd ik boos op mezelf dat ik niet voor onze dochter aan het vechten was. Maar de harde woorden veranderen niet: ze konden niks doen. Het enige wat ik nog kon, was haar zo veel mogelijk liefde geven voor de tijd dat ze bij ons was. Mijn grootste angst was dat ze veel pijn leidde. Bij de artsen vroeg ik hier uit bezorgdheid continu naar, maar dat had ze gelukkig niet. Na veel kusjes en knuffels overleed ze een uur later in de armen van Ricardo.’

Schuldgevoel

‘De dagen erna kampte ik met een groot schuldgevoel. Ik had zoveel vragen. Hoe kon dit gebeuren? Wat had ik fout gedaan? Rowena zat in mijn buik. Had ik iets gemist? Na de bevalling zijn er meerdere onderzoeken uitgevoerd. Zo is er bij mij bloed en urine afgenomen en is er een uitstrijkje gemaakt. Daarnaast is de placenta onderzocht. Het ziekenhuis belde mij een paar dagen later op met de uitslag. Er was een bacterie gevonden in mijn urine dat duidde op een blaasontsteking. Dat verbaasde mij enorm. Tijdens mijn zwangerschap had ik geen klachten. Ik vroeg meteen of dit de oorzaak kon zijn van de vroeggeboorte, maar dat konden ze op dat moment nog niet met zekerheid zeggen.

Ik rende naar boven, waar Rowena opgebaard in haar bedje lag. Ik was zó woest op mezelf. Hoe kon ik niet opgemerkt hebben dat ik een blaasontsteking had? Voor mij was het een bevestiging van het schuldgevoel. Huilend naast het bedje van Rowena heb ik mijn excuses aan haar aangeboden. Ik was ontroostbaar.’

Blaasontsteking

‘Later bleek de vroeggeboorte inderdaad door de blaasontsteking veroorzaakt te zijn. Zoiets simpels heeft gewoon het leven van ons kind gekost. Ik was compleet van slag. Sindsdien ben ik mij volledig gaan verdiepen in dit onderwerp. Veel meer zwangere vrouwen blijken een blaasontsteking te hebben waar ze niets van merken. Maar waarom is dit dan zó ontzettend onbekend? In het begin heeft de verloskundige benadrukt dat ik contact moest opnemen als ik dacht dat ik een blaasontsteking had. Maar als je geen klachten hebt, is het moeilijk om iets te vermoeden. Het enige wat mogelijk een aanwijzing had kunnen zijn, was het feit dat ik veel last had van harde buiken. Ik heb dit tijdens mijn controles wel aangegeven, maar er zijn veel oorzaken voor harde buiken, dus de juiste link is helaas niet op tijd gelegd.

Het is voor mij onbegrijpelijk dat als ik slechts 100 kilometer verderop had gewoond, Rowena misschien wel een kans had gehad. In landen als België, Frankrijk en Duitsland worden zwangere vrouwen namelijk preventief getest op bacteriën in de urine. Hoewel er natuurlijk geen garantie is dat ze het dan wel had overleefd, zou ze in ieder geval een kans hebben gehad. Deze gedachten maken me nog verdrietiger. Ik begrijp dat we niet preventief testen in Nederland, maar ik ben het er niet mee eens. Het kost veel geld, maar dan kan de voorlichting in ieder geval wel véél beter. Vrouwen moeten weten wat het gevaar is van een (onopgemerkte) blaasontsteking bij een zwangerschap.’

Boodschap

‘Als ik eerder had geweten hoe gevaarlijk een blaasontsteking tijdens de zwangerschap kan zijn, zou ik zelf testen hebben aangeschaft om mijn urine op bacteriën te controleren. Als de resultaten positief waren geweest, had ik een huisarts kunnen raadplegen en om antibiotica kunnen vragen. Mijn intentie is niet om medelijden op te wekken door mijn verhaal te delen. Ik wil vrouwen juist bewust maken en informeren over de ernst van een blaasontsteking tijdens de zwangerschap. Dit mag niemand overkomen. Er is absoluut ruimte voor verbetering, en ik hoop daar een aanjager van te zijn. Ik ben bijvoorbeeld in contact geweest met het Koninklijke Nederlandse Organisatie van Verloskundigen en zij vertelden dat ze het eens zijn met mij en inderdaad de voorlichting beter kan. Zij gaan hun website dan ook aanpassen. Het valt op dat er veel informatie beschikbaar is over wat je wel en niet mag eten, terwijl bacteriële infecties een grotere rol spelen bij extreme vroeggeboortes. Als we op deze manier de voorlichting kunnen verbeteren, dan heeft Rowena’s dood tenminste iets goeds teweeggebracht. Wees daarnaast niet bang dat je een zeur bent als je de verloskundige vaak vragen stelt wanneer je het gevoel hebt dat er iets niet klopt.’

Rouwproces

‘Schrijven helpt mij om wat orde te scheppen in de chaos van al mijn emoties en gedachten. Dit gedicht schreef ik ’s nachts na overdag een uitbarsting te hebben gehad tegen mijn man. Ik herkende mezelf niet meer en verloor mezelf in het verdriet om onze dochter. Het gedicht is een vertaling van dat donkere moment. Het is rauw, maar rouw ís rauw. Onze dochter is dood en het is verschrikkelijk moeilijk om daarmee te leren leven. Maar dit is precies wat we zullen doen: léven. Niet hoe we wilden, maar wel hoe het kan.’

Zonder jou (Geschreven door Stephanie, April 2022)

Ik houd me groot, maar voel me klein.

Ik geef me bloot, maar verberg mijn pijn.

Ik wil verder, maar blijf staan.

Ik kan jou toch niet laten gaan?

Ik drijf en ik zink. Ik sta en ik val.

Ik lach en ik huil. Wat is de zin van dit al?

Ik verdwaal verder in mijn verdriet.

Ik herken die persoon in de spiegel niet.

Wie ben ik zonder jou?

Fotografie: André van de Graaf (Stichting Still)