Deborah du Mez beviel te vroeg van Eline en Noa. Hoewel de tweeling levend met 24 weken geboren werd, overleed Noa na drie weken alsnog aan zuurstoftekort door haar vroeggeboorte.
‘Noa werd op mijn borst gelegd. Daarna werd haar beademingsbuisje eruit gehaald. Ze heeft Dylan en mij toen nog verrast, want voordat ze overleed heeft ze nog vijf uur zelfstandig geademd. Dankzij haar kracht hebben we nog even de tijd gehad om met z’n drieën te zijn en rustig afscheid te nemen, zonder alle snoertjes, plakkertjes en verplegers. Eindelijk konden we haar écht goed zien. Het was mooi en intiem. We zeiden tegen Noa dat het oké was om te gaan, dat we trots op haar zijn en altijd van haar zullen houden.’
Kleurplaat
‘Dylan en ik hadden het geluk dat we redelijk snel zwanger waren. Op dat moment begin je in je hoofd met het inkleuren van een kleurplaat. We waren in shock toen we hoorden dat we in verwachting waren van een tweeling, maar we vonden het wel heel bijzonder! Vanaf dat moment ga je de kleurplaat nog verder inkleuren, maar dan met twee baby’s. Verderop in de zwangerschap kwamen we erachter dat het meisjes waren. Ik zag de toekomst al helemaal voor me! Het was een mooie tijd; we voelden ons relaxed en onbezorgd. Onze familie en vrienden stond te popelen om de tweeling te verwelkomen, totdat het inkleuren bruut werd verstoord.‘
Vroeggeboorte
‘Toen ik 23,5 week zwanger was, ging ik met kramp in mijn buik naar het ziekenhuis. Hier kregen we het slechte en onverwachte nieuws dat mijn weeën al waren begonnen. Dan ga je door een hel, want de grens van levensvatbaarheid voor baby’s ligt bij 24 weken. Dan zijn de longen rijp genoeg om een vroeggeboorte te kunnen overleven. In de eerste tien minuten dat ik in het ziekenhuis lag, kreeg ik al te horen dat de tweeling waarschijnlijk kwam te overlijden. Mentaal ging ik op slot.
Met weeremmers hebben de artsen geprobeerd de bevalling uit te stellen zodat we over die grens van 24 weken kwamen. We keken alsmaar naar de klok, want elke seconde die ze langer in de buik zaten, was winst. De weeën gingen af en aan en dat maakte het voor mij nog pittiger. Je bent overgeleverd aan je lichaam, de artsen en de tijd. Na zeven dagen zijn Noa en Eline geboren. Dat was het maximale dat we de bevalling konden rekken. Ze waren allebei maar dertig centimeter. Noa woog 570 gram en Eline 600 gram.
Dan ben je opeens moeder. Ik wist nog helemaal niet wat me te wachten stond, want ik had me er nog helemaal niet voorbereid. Het leek allemaal nog zo ver weg. Het is moeilijk om blij te zijn wanneer je kinderen in zo’n extreme situatie geboren worden. De tweeling werd meteen in een couveuse gelegd. Dylan en ik waren opgelucht toen we hoorden dat ze de juiste waardes hadden en gezond leken. Op dat moment waren we er nog van overtuigd dat we met z’n viertjes naar huis gingen. Als ouder probeer je heel positief te zijn, want dat houdt je op de been.’
Grip verliezen
‘De eerste uren op de wereld hebben Eline en Noa zelfstandig geademd. Dat was al vrij uitzonderlijk. Daarna moesten ze aan de beademing omdat het anders te vermoeiend was. Na drie dagen kwam de eerste complicatie bij Eline, want zij kreeg een hersenbloeding. Gelukkig stopte deze bloeding, maar we maakten ons alsnog veel zorgen om haar en haar toekomst. Totdat het tij keerde en de artsen ons vertelden dat ze Noa slecht beademd kregen. Haar longen waren te kwetsbaar, waardoor ze de druk van het beademingsapparatuur niet aankon. Meer zuurstof konden ze haar niet geven, want dat zou schade geven aan haar hersenen en organen.
Dan begin je grip te verliezen over de situatie en komt het gesprek dat geen enkele ouder wil voeren. Het zuurstoftekort in Noa’s hersenen was zo groot dat ze geen menswaardig leven kon lijden. Wij wilden daar niet aan toegeven omdat we niks aan haar zagen. Daarom vroegen we een second opinion aan, die met dezelfde conclusie kwam. Op dat moment zagen we zelf ook in dat Noa achteruitging; ze had pijn en was aan het worstelen. We beseften dat dit gevolgen zou hebben voor de rest van haar leven. Dylan en ik hebben tegen elkaar gezegd dat we haar niet bij ons konden houden, omdat wij haar niet konden missen, dus zijn we meegegaan met het advies van de arts. Als ouder sta je met je rug tegen de muur; het is zo tegennatuurlijk.’
Afscheid nemen
‘Hoe verdrietig het ook was, we hebben een mooi afscheid gehad. De tweeling heeft nog samen in de couveuse gelegen, omdat we het belangrijk vonden dat ze nog afscheid van elkaar konden nemen, ondanks dat ze een baby waren. Toen zagen we pas het verschil, want Eline was wel gegroeid, maar Noa was net zo klein. We kregen een aparte kamer om afscheid te nemen. We hebben onze familie en vrienden nog wel kennis laten maken met Noa. We wilden haar laten zien, want anders blijft ze een verhaal. Nu heeft ze een naam, plek en bestaansrecht. Ondanks dat ze overleden is, zijn we ontzettend trots op haar.’
De dood en het leven
‘Eline lag nog kritiek in het ziekenhuis en er was een kans dat ook zij overleed. We wilden de tweeling dan samen begraven, dus we hebben Noa’s begrafenis met vijf maanden uitgesteld. Op dat moment was het een impulsieve keuze, gebaseerd op een reële angst. Maar, achteraf ben ik blij dat we dat hebben besloten, omdat Eline nog twee keer op het randje heeft gelegen.
De periode daarna was bizar, want in de ochtend waren we in het mortuarium bij Noa en in de middag gingen we naar het ziekenhuis waar Eline lag. We leefden tussen het leven en de dood. Zoiets houd je niet vol, dus besloten we ons volledig te richten op Eline. Als ouders moesten we er voor haar zijn, want ze reageert op onze stemmen, aanrakingen en warmte.
Eline heeft nog een aantal bloedinfecties gehad. In totaal heeft ze twaalf weken aan de beademing gezeten. Daarnaast heeft ze ook nog een darminfectie gehad, waar ze als baby twee keer aan is geopereerd. De artsen hebben twintig centimeter darm verwijderd en daar is ze bijna aan overleden. Ze heeft vier maanden in het ziekenhuis gelegen, waarvan drieënhalve maand kritiek.’
Rouwen
‘De eerste twee jaar heb ik het heel zwaar gehad. Ik voelde me schuldig richting Eline, omdat ik in zo’n zwart gat werd getrokken. Op een of andere manier kon ik alleen kijken naar wat er niet was. Wanneer je kind overlijdt, ga je zelf ook een stukje dood. Nu kan ik vaker denken: Ik ben Noa kwijtgeraakt, maar gelukkig is Eline er nog.
Nu weet ik dat alles wat ik voel bij rouwen hoort. Daardoor ben ik minder streng voor mezelf geworden, want huilen mag, maar daarna moet je ook weer blij mogen zijn. Rouwen is een beweging die je moet volgen van verdrietig zijn en verder leven. Sommige mensen zijn heel erg geneigd om alleen maar in het positieve of het negatieve te hangen. Dan is je balans weg waardoor je vastloopt. Wanneer je je gevoelens toelaat, voel je tot in je tenen dat je mens bent.’
Eline en Linde
‘Eline voelt een bepaalde leegte die ze niet in woorden uit kan drukken. Diep vanbinnen is zij gewend om met z’n tweeën te zijn. Ik vond het in het begin ook lastig om tweelingen te zien. Dat had mijn kleurplaat kunnen zijn, dacht ik dan. Nu gaat er maar eentje voor het eerst naar de basisschool en is er maar eentje jarig. De dood en het leven staan daarmee naast elkaar. Nu vind ik dat iets moois.
Tijdens de zwangerschap van mijn derde dochter, Linde, was ik heel erg bang dat het weer fout zou gaan of dat ze dood geboren zou worden. Ik had een link gelegd tussen bevallen en overlijden. Op het moment dat ze levend in mijn armen lag, kon ik het loslaten. Linde heeft me geheeld als vrouw. Door haar geboorte, miste ik Noa nog meer, maar het was voor mij wel duidelijk dat Linde geen vervanging is. Op dat moment voelde ik mijn drie dochters heel dicht bij mij. Alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen.’
