Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over haar reisavontuur met de bus door Amerika.

‘Hier moeten we de afslag nemen zo meteen’. Mijn man wees naar het bord langs de snelweg dat de afslag aangaf waar we de Mohave Woestijn, California in zouden rijden. Ik stuurde onze bus naar rechts en verminderde snelheid. Een paar minuten later reden we ineens de woestijn in. Er stond een groot bord langs de weg met de mededeling dat er vanaf hier ‘geen telefoonbereik of werkende GPS’ te verwachten was. Pech langs de weg? Dan moet je hopen op een goede Samaritaan die toevallig ook in de woestijn rondrijdt of je moet teruglopen richting de snelweg om hulp te zoeken. De woestijn slokte ons met haar zand en dorre begroeiing helemaal op, met alleen de rotsformaties hier en daar, als stille getuigen dat wij een kijkje kwamen nemen. Ik voelde me de koning te rijk: ik had er lang naar uitgekeken een bezoek te brengen aan dit stukje grond op deze aardbol.

Een half uur later en zonder een enkel voertuig gezien te hebben, reden we een zijweg in om te stoppen. De airconditioning loeide als een tierelier totdat ik de motor uitzette en de stilte van de woestijn op ons neerdaalde. Je kon een spelt horen vallen. Mijn man, Mohamad, deed de deur open en de zengende hitte kwam ons tegemoet terwijl we naar buiten stapten.

Fata Morgana

Het was hartje zomer en 43 graden. Ja, ja, ik weet het, niet de meest ideale tijd van het jaar voor een bezoek aan de woestijn. Drie maanden daarvoor eindigden we onze eerdere reis van Philadelphia naar Las Vegas. Daar stond onze bus dus geparkeerd en vanuit daar vertrokken we die dag voor onze twee maanden road trip van Las Vegas naar we don’t know where. Terwijl ik dit schrijf op mijn balkon thuis in Libanon tijdens een tweede lockdown, kan ik me niet onttrekken aan een weemoedig gevoel. Oh, wat zou ik er voor over hebben om weer achter het stuur te kunnen kruipen en onze bus een onbekende richting in sturen, het avontuur tegemoet.

Samen tuurden we verwonderd en onder de indruk de verte in terwijl een vreemd uitziende kever de weg overstak. ‘Hoe bizar dat we hier samen staan’, zei Mohamad terwijl hij me van opzij aankeek. ‘Wie had dat gedacht toen we elkaar veertien jaar geleden ontmoetten’. Ik lachte en zong in het Nederlands ‘De meeste dromen zijn bedrog…’ terwijl ik zijn hand vastpakte. Ik weet niet waarom, maar in dat moment, daar in die hete woestijn, keken we samen naar de onzichtbare samenkomst van onze levens die zich manifesteerde als een Fata Morgana aan de horizon. ‘Misschien heb ik je wel mijn leven in gedroomd’, zei ik. ‘Goed gedaan’, antwoordde hij terwijl hij me naar zich toe trok voor een slow dance onder de brandde zon en zong: ‘you are my destinyyyyy…’ terwijl de vlaktes zich om ons heen uitstrekten als een verlaten dansvloer.

Poepsteen

Zes uur, en een prachtige rit later, trok ik de dop van de riolering in de grond, om onze bus erop aan te sluiten op een Motorhome Park aan de zee in San Diego. ‘Er zit een steen in’, fronste ik, terwijl ik mijn gezicht wegdraaide om de stank die uit de pijp omhoog kwam te vermijden.

Mohamad stond op het punt de waterslang op de bus aan te sluiten en draaide het waterkraantje open. Hij spoot het gat van de riolering zo schoon als mogelijk. De steen glansde alsof hij me uitlachte. Ik stak mijn hand voorzichtig in het gat en probeerde heel hard niet te denken aan hoeveel poep van hoeveel mensen er door dit gat gegaan was, terwijl ik de steen eruit viste. ‘Wil je hem houden?’ opperde Mohamad, ‘het is best een mooie steen. Past goed bij je collectie’. Hij lachte zo hard dat hij er tranen van in zijn ogen kreeg. Ik vond het minder grappig; in gedachten zag ik de vieze steen tussen mijn collectie bijzondere-stenen-die ik-onderweg-vind liggen. Not going to happen! Die poepsteen hoef ik niet. Ik sloot de riolering aan, waste mijn handen drie keer en samen kookten we het avondeten.

De volgende dag besloten we een bezoek te brengen aan Balboa Park, San Diego, een enorm park waar kunst, cultuur en wetenschap samenkomen in een prachtige omgeving. Omdat we laat opgestaan waren was ons eerste doel lunch, heerlijk Mexicaans wat natuurlijk gepaard ging met de nodige margaritas terwijl we genoten van de prachtige tuin rondom ons.

‘Had je ooit gedacht dat deze droom werkelijkheid zou worden?’ vroeg ik Mohamad (wil je weten welke droom, lees dat hier!) terwijl ik achterover geleund in mijn stoel aan mijn cocktail nipte. Hij dacht even na en glimlachte. ‘Ik ben blij dat ik deze droom met jou werkelijkheid heb gemaakt’, antwoorde hij. ‘We maken allemaal dingen mee in het leven, en van sommige dingen zouden we liever willen dat we ze niet meegemaakt hadden, niet gezien of gevoeld hadden. Maar alle dingen in jouw leven en alle dingen in mijn leven hebben geleid tot waar we vandaag zijn. Dát is de droom’. Ik reflecteerde op zijn woorden en dacht aan de poepsteen van de dag ervoor. ‘Ja zo is het’, zei ik, ‘want al jouw poepstenen en al mijn poepstenen hebben we samen uit de grond gevist, schoon gewassen en uit de weg geruimd. Misschien zit daarin de oplossing verborgen. Dat we onze poepstenen opvissen en opruimen, zodat er ruimte kan komen voor geluk en daadwerkelijke vervulling’.

Flessenpost

Na de lunch bezochten we The San Diego Museum of Man. Het was donker binnen, bijna romantisch, al was dat wellicht het effect van de margaritas. Voor ons doemde een muur op met flessen die van het plafond naar beneden hingen. In de flessen zaten briefjes van mensen van over de hele wereld. In een hoek stond een klein tafeltje met papier en potlood zodat eenieder die dat wilde, een berichtje achter kon laten in een fles. De alcohol moet me naar het hoofd gestegen zijn, want ik schreef heel cheesy op: dat we voor altijd samen mogen dansen in de woestijn. Ik gluurde naar het papiertje van mijn man: Geluk zit in een poepsteen. Ik gierde het uit van het lachen terwijl we onze briefjes in een fles stopten.

Terug bij onze bus aan het begin van de avond, stonden we samen aan weerzijden van de riolering, met de poepsteen tussen ons in. ‘Ik kan hem nou niet hier laten liggen’ zei ik bedenkelijk. ‘Nu heeft hij betekenis gekregen’. Mohamad zei niets. Hij wilde natuurlijk niet dat ik die poepsteen ging adopteren, maar hij snapte ook wel dat laten liggen niet echt een optie was na deze dag. ‘We hebben allesreiniger’ zei hij, ‘daar kun je hem vannacht inleggen en dan morgen goed schrobben’. Ik pakte een emmer, deed de steen erin en goot de halve fles allesreiniger er overheen terwijl mijn man toekeek. Met een brede grijns keek ik naar de steen en zong: ‘you are my destinyyyy…’

De volgende dag keek de poepsteen me gelukkig en lachend aan vanaf de vensterbank en fluisterde knipogend: ‘opgevist, schoongewassen en opgeruimd’.

Over Minou

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

https://www.instagram.com/p/CDZAk-6Jvj3/?utm_source=ig_web_copy_link

Meer over Minou lees je hier!