Minou woont in Libanon: 'Met mijn nomadenhart zag ik de droom van mijn man om een motorhome te kopen wel zitten'

Minou Hexspoor heeft een nomadenhart en woont sinds 12 jaar in Beirut, Libanon en trouwde daar met een minister. Voor wendyonline.nl schrijft ze elke twee weken over haar leven. Dit keer vertelt ze over de jongensdroom van haar man om ooit een motorhome te kopen en hoe ze dat deden en hoe Minou in Libanon haar rijbewijs haalde.

‘We gaan het doen!’ Ik schrok wakker van de stem van mijn man die enthousiast door de slaapkamer rolde. Met twee kopjes koffie op een dienblaadje en een grote grijns stond hij naast het bed. Ik kwam langzaam overeind. ‘Wat gaan we doen?!’

Toen mijn man nog maar een klein jongetje was, mocht hij met zijn vader een keer mee met de auto van Beiroet naar Bagdad, een reis van ruim negenhonderd kilometer. Wat hij zich tot nu nog beste herinnert van die trip, is de Silver Bullet Bus die hij in de woestijn in Syrië voorbij zag komen, glanzend in de zon. Dromerig beeldde hij zich in dat hij er een huisje in bouwde. Sinds die dag was het zijn ultieme jongensdroom om ooit een motorhome te kopen, in Libanon niet echt een ding. Maar de jaren gingen voorbij en het bleef vooralsnog bij waar het mee begon: een jongensdroom.

Toen we elkaar leerden kennen werd het al snel duidelijk dat mijn nomadenhart die jongensdroom ook wel zag zitten en het werd een jarenlang gespreksonderwerp van zullen we wel of zullen we niet?! In Europa of de VS? Tussen alle andere levensdrukte door besloten we in juni 2018 uiteindelijk dat het genoeg was met al dat ja-nee gedoe en we er toch altijd nog eentje konden huren als we het echt wilden doen. De kogel was door de kerk volgens Mohamad: het was een mooie jongensdroom en dat zou het blijven.

Twee weken duurde het, voordat hij met die twee kopjes koffie naast het bed stond. Blijkbaar moesten we eerst tot een definitief ‘nee’ komen, voordat hij zeker wist dat het een definitief ‘ja’ werd, en het werd de VS. De weken daarna vulden zich met zo veel motorhome opties die manlief naar mijn inbox stuurde, dat ik door de bomen het bos niet meer zag.
‘Habibi, wat het ook wordt, als er een fijne bank in zit waar ik ‘s avonds mijn glas wijn op kan drinken en een bed waarin ik genoeg ruimte heb, dan vind ik alles prima.’ Daarna volgde er drie dagen stilte totdat het wonder geschiedde: hij had er een gevonden. Niet te groot, niet te klein, niet te duur, met bank ‘die lang genoeg is voor je benen’ en met groot bed ‘waarin je geen last hebt van mij’. Ik lachte. Het klonk als een perfect match. Een week later was de motorhome van ons. In Alvarado, Texas.

Nederlandse Nuchterheid

Tja, wat nu?! Tijd voor een plan! En hoe zat dat met rijden? Mijn Nederlandse nuchterheid stak meteen de kop op: je mag dan in Amerika wel gewoon zo’n bus rijden met je gewone rijbewijs, maar in Nederland doen we dat anders. Daar moet je dat eerst leren en een speciaal rijbewijs halen. Ik vond het ook wel zo verantwoord om het gevoel te hebben dat we het gevaarte konden hanteren en de vereiste verkeersborden konden lezen. Dus kondigde ik aan dat we ons groot rijbewijs moesten halen. Na wat zoeken en bellen ‘around town’, begrepen we al snel dat er niet echt een school is, maar wel een examen. Je leert dus gewoon van iemand hoe het moet en als je je examen haalt ben je good to go. Dat verklaarde overigens wel meteen de rij-kunsten van de Libanese vrachtwagen- en buschauffeurs. Rijden leer je in het echte leven op de weg.

Manlief kwam op een geweldig idee: een goede vriend van hem is de eigenaar van een stadsbussenbedrijf in Saida, een stad in Zuid-Libanon. Misschien kon hij ons verder helpen. En zoals Mohamad wel vaker het een en ander op z’n Libanees regelt wist ik binnen twee uur dat ik over 2 weken mijn grootrijbewijs rij-examen moest doen en dat de buschauffeurs in Saida ons beiden zouden voorbereiden. Met een frons keek ik hem aan: ‘En theorie?’ Hij keek met een frons terug: ‘Wat?’ Ik rolde met mijn ogen: ‘Theorie-examen, je weet wel, regels en borden voor grote voertuigen?!’ Hij keek bedachtzaam: ‘Geen idee, dat komt vast goed’.

Hopeloos Verkocht

De volgende ochtend stonden we om acht uur voor de deur van de buschauffeurs hotspot in Saida. Het was een komen en gaan van rokende, koffiedrinkende mannen die vrolijk en luidruchtig hun bussen in- en uitstapten, elkaar begroetten, het laatste nieuws bespraken en nieuwsgierig vroegen of we wel op de juiste plek waren. We dronken koffie in het kantoortje van de buschauffeurs-baas die gewichtig vertelde over de vele bussen die hij aanstuurde en ons uiteindelijk voorstelde aan onze rijinstructeur, Khaled.

We reden in een uitgeleefde jaren-tachtig passagiersbus van twaalf meter met Khaled naar de snelweg. Hij parkeerde de bus op de vluchtstrook, stapte uit zijn stoel en zei tegen Mohamad: ‘Nu jij’. Mohamad, de eeuwig galante ridder, zei met grote ogen en een glimlach: ‘Dames eerst’. Ik moet toegeven dat mijn handen jeukten. Ik heb altijd een grote voorliefde gehad voor grote auto’s en heb vaak gefantaseerd over internationaal vrachtwagenchauffeur worden, dus dit was wel een moment! Ik nam plaats achter het grote stuur en luisterde naar de Arabische uitleg van de chauffeur die ik maar half kon volgen. Dit knopje, dat pedaal, dit zus en dat zo… Oké, dit kan niet zo moeilijk zijn. Maar toch was het spannend, niet in het minst omdat de autos op de snelweg als gekken langs me heen suisden. Ik drukte langzaam het gaspedaal in, de bus kwam in beweging en ik stuurde ons met een snelheid van 20 km per uur de snelweg op. Ik was verkocht, hopeloos verkocht.

De twee weken die volgden brachten we elke ochtend door met onze buschauffeur die ons alles leerde wat hij wist, met als highlight twee keer achteruitsteken op de hoek van een straat om vervolgens achteruit te parkeren op twee latten met een gat van 2 meter eronder. Ik zweette peentjes, en niet alleen van de veertig graden hitte in de bus. Maar zoals ik al zei, ik had mijn hart verloren aan het rijden van dit gevaarte en voelde me in de bus als een vis in het water, ook al werkte de schakeling de helft van de tijd niet en moest ik aan het stuur trekken alsof het Excalibur was. In mijn hoofd was het kraakhelder en waren alle hoeken en manoeuvres wiskundige bewegingen. Ik bleek een natuurtalent. Binnen een week had ik een behoorlijke fan-club opgebouwd onder de buschauffeurs en de laatste dag mocht ik de bus van onze eigen rij-instructeur door Saida terug naar de parkeerplaats rijden en hem tussen de andere bussen parkeren. ‘Ik heb in dertig jaar nog nooit iemand in mijn eigen bus laten rijden, maar niemand rijdt zoals jij’. Ik glom van trots terwijl de buschauffeurs me klappend onthaalden. Ik was klaar voor mijn rij-examen.

Nomadenhart

We parkeerden de auto. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat het grote terrein naast ons een rijexamen terrein was. In het midden was een groot ovaal op de grond geschilderd, een soort van honderd meter rond, en daarbuiten kleine parkeerplaatsen. Kleine, oude autootjes vol jonge examenkandidaten en examinatoren reden rondjes en parkeerden netjes in. Het deed me denken aan de autorijbaan voor kinderen in de Efteling, je weet wel, achterin voordat je bij de Python komt. Ik was benieuwd naar de baan voor het groot rijbewijs en ook de bus waarin we zouden afrijden! Al gauw viel mijn oog op een klein, gammel busje achteraan het ovaal dat eruitzag alsof het zo uit de jaren zeventig kwam gereden. Dat kon het in ieder geval niet zijn.

Een man kwam ons tegemoet lopen, en al snel begreep ik dat we eerst ons theorie-examen even moesten halen. Ik schoot mijn man een verwilderdere blik toe: ‘Ik zei het toch?!’, terwijl we achter de man aan een trap opliepen naar een soort van klaslokaal met computers booths. Er was verder niemand anders. De man wees ons beide een computer toe, naast elkaar met een houten wandje ertussen. Hij bleef netjes in het midden tussen ons in staan terwijl de cameras boven onze computers aangingen om er zeker van te zijn dat we niet spiekten. Gelukkig was mijn examen in het Engels! De man startte het examenprogramma en hield ons aandachtig in de gaten terwijl hij strategisch buiten beeld bleef. De eerste vraag ging goed, want ik kreeg meteen te zien of m’n antwoord juist was. De tweede vraag en de derde ook. Toen verscheen er een verkeersbord met Arabische cijfers op mijn scherm dat ik nog nooit eerder gezien had. Voordat ik het wist, bukte de man, stak zijn arm uit en klikte met mijn muis buiten beeld het juiste antwoord aan. Ik keek hem verschrikt aan maar hij antwoordde met een knipoog. En zo kwamen we ons theorie-examen door.

Met veel bombarie werd ons verklaard dat we het examen gehaald hadden en dat we daarom nu door mochten naar de volgende ronde. Ik waande me nu echt in de Efteling. En ja hoor, je raadt het al. Dat ging gebeuren in dat kleine, gammele busje dat van ellende bijna uit elkaar viel, achteraan het terrein. Ik mocht er even inzitten van tevoren om kunnen ‘voelen’ hoe het allemaal zat. De schakeling was een lange pook die alle kanten op zwiepte en het was bijna onmogelijk te voelen welke versnelling waar zat en of er überhaupt te schakelen viel. Toen ook nog het stuur geen stuurbekrachtiging bleek te hebben zonk de moed me bijna in de schoenen.

0005B48F59A846ACB746512F9BF6A7A1 Minou woont in Libanon: 'Met mijn nomadenhart zag ik de droom van mijn man om een motorhome te kopen wel zitten'

Buschauffeur legt inparkeren uit

Een jonge man kwam me vertellen dat ik geen fouten mocht maken bij het schakelen want dat was ‘echt cruciaal’. Ik stond bijna op het punt uit mijn slof te schieten over deze belachelijke situatie, toen ik zag dat vijf mannen met laptops gewichtig plaats namen in een soort van hokje met een groot klapraam dat ze met een stok openzetten. ‘Dat zijn de examinatoren’, vertelde de jongen me. ‘Wat je moet doen is in de eerste en dan tweede versnelling het halve ovaal rondrijden, en dan in z’n achteruit terug. Alles moet binnen de lijntjes en je moet op dezelfde plek uitkomen als waar je nu staat’. Ik keek hem vragend aan. ‘En dan?’ Hij lachte vol blijdschap: ‘Dan ben je geslaagd! Als je binnen de lijntjes blijft dan’. Ik barstte in lachen uit en keek Mohamad aan. ‘Serieus?!’ Hij trok zijn wenkbrauwen op: ‘Blijkbaar’.

Ok let’s do this. Ik stapte het busje in, startte de motor, reed vooruit en achteruit, lachte breeduit naar mijn jury op de heen- en terugweg en stapte weer uit. Applaus! ‘U bent geslaagd!’. In gedachten dankte ik mijn buschauffeur voor alle oprecht waardevolle dingen die ik van hem geleerd had.
America, here we come!