fbpx

Minou viert Carnaval, moederdag en een dagje strand in haar woonkamer

Minou Hexpoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Minou is onze nieuwe WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Daarnaast is ze een hit op Instagram vanwege haar quarantaine creaties. Hier post Minou iedere dag een foto van.

 

Mijn man barstte in lachen uit: “zo heb ik nog nooit met je aan tafel gezeten tijdens de lunch thuis!”. Ik draaide me om en keek in de spiegel boven het dressoir achter me. Mijn spiegelbeeld, a la Mary Poppins, keek met hoed en knalrode lippen onbevangen naar me terug.

Vreemde outfits

De afgelopen zevenenveertig dagen heb ik in de vreemdste outfits aan tafel gezeten. Het begon allemaal op 21 maart, toen quarantaine en curfew een werkelijkheid werden in Libanon. Het was die dag ook Moederdag hier en met enigszins angstige gevoelens over de vliegtuigen die niet meer tussen mij in Libanon en mijn zoon in Nederland vlogen, vroeg ik me nog maar eens voor de honderdste keer af wanneer ik mijn lieverd weer zou kunnen zien. Moederdag, Minou, wat ga je doen? En in dat moment, als afleidingsmanoeuvre van de gedachten die mijn hoofd en hart al een paar dagen bezig hielden, besloot ik een foto van mezelf te maken: Moederdag in Quarantaine, flamboyant en kunstzinnig.

Ik bedacht dat ik eerst een outfit uit zou zoeken en koos uiteindelijk voor een jurk die ik enkele jaren geleden aan had op een diner met de president van Indonesië en zijn regering. Mijn man, die toen minister was, nam deel een aan internationale conferentie daar (die avond speelde Candy Dulfer overigensop hetJazz Festival in Jakarta, maar dat is een verhaal voor een andere keer). Jurk: check. Make up:check. Mijn man kwam nieuwsgierig om het hoekje van de huiskamer kijken: “wat ben je aan het doen in die jurk?!” vroeg hij verbaasd.
“Kom! Kun je me even helpen? Je moet even een foto van me maken!”, riep ik in zijn richting, terwijl ik een lade met vintage theekopjes en bordjes leeghaalde.

Onverwachte creativiteit

Het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf, en daar was mijn social media het mee eens. De volgende dag, geïnspireerd door de leuke reacties en de onverwachte creativiteit die zich in mij los maakte, besloot ik nog een foto te maken, een heuse safari trip op mijn balkon. Voordat ik het wist, zat ik diezelfde week nog op het strand, ging ik op reis naar Londen en bracht ik een dagje in de sneeuw door, allemaal in mijn eigen huis, met manlief als persoonlijke fotograaf om het allemaal vast te leggen. Nu, zevenenveertig dagen later, kijken we terug op een reis die geheel onverwacht begon aan het begin van deze quarantaine. Een reis die ons elke dag een enorme berg plezier brengt en een wereld opent waarin we heel bewust gevoelens en momenten kunnen creëren, en die de toon zetten voor derest van de dag. Maar dat geldt niet alleen voor ons: de reacties en de hoeveelheid mensen die inmiddels op onze dagelijkse creatie wachten, groeide met de dag en bracht diezelfde gevoelens naar mensen over de hele wereld. Leraressen in Japan en Australië gebruikten de foto’s om hun leerlingen te inspireren om thuis bijzondere momenten te creëren in deze vreemde nieuwe wereld, een manager in Finland vrolijkte elke dag haar werknemers op tijdens de dagelijkse online vergadering, en een familie in Texas creëerde hun eigen dagjestrand in de achtertuin met bierkrat, opblaasboot en al. Hoe bijzonder! Zo veel mooeie reacties, maar ook nieuwe ideeën en bijzondere conversaties.

Gaandeweg de dagen verstreken begon ik ook wat dieper na te denken over mijn eigen relatie met dit onverwachte project, en ik sprak een paar dingenmet mezelf af:

Tijd: Ik ga door zolang ik me geïnspireerd voel: het wordt geen ‘moeten’.

We hebben allemaal onze eigen relatie met tijd, en zo ook ik. Het maken van de foto duurt ongeveer anderhalf tot drie uur elke dag, afhankelijk van de scene die we opzetten. Daarnaast run ik gewoon mijn eigen bedrijf en heb dus mijn werkuren aangepast aan het maken van de foto: als het even kan, voor de lunch. Al ben ik jarenlang een talent geweest alleste doen waarvan ik vond dat ik het moest doen, die tijd heb ik (uitzonderingen daar gelaten) gelukkig achter me gelaten. Inspiratie, bewuste keuze en ‘zin in’, daar ga ik voor.

Mezelf zijn: ik maak plaatjes die op een of andere manier een expressie van mezelf zijn, welke verwachtingen er ook ontstaan.

De dagelijkse foto’s bleken een fantastische manier te zijn mezelf uit te drukken: ik weet inmiddels dat er meer dan duizend vrouwen (en misschien ook mannen of gender onspecifieke wezens?!) in mij wonen en die hebben allemaal op hun eigen manier de behoefte zich uit te drukken. De diva, de luilak, de ridder, de businessvrouw, de levensgenieter en het kleine meisje in mij. Dat leidt af en toe tot hilarische gesprekken met mezelf, maar tot nu toe komen we allemaal aan onze trekken, dus dat houden we zo! Een beetje democratie kunnen we wel gebruiken hier in Libanon.

In het moment zijn: Ik heb plezier in het proces van het maken van de foto.

Dat is soms een uitdaging! Als ik al zwetend onder 3 lagen kleding met 25 graden door de huiskamer loop te sjouwen met meubilair, komt er nog wel eens het nodige gevloek uit of wat onterecht gemopper op mijn man. Maar als ik dan een ‘supercalifragilisticexpialidocious’ zing of een ‘off with their heads!’ doorhet huis galm, dan is de sfeer al snel hersteld. Herinnering aan mezelf: Mindset is een keuze.

En vooral niet onbelangrijk: Ook alles weer netjes opruimen en mijn make up enhaar op orde brengen, want dat is leuk voor aan tafel met mijn man, maar minder praktisch als ik een video call in ga met een cliënt die in lachen uitbarst, omdat ik vergeten ben dat ik eruit zie alsof ik recht uit een Venetiaans gemaskerd bal ben gelopen.

Als je hier dus onverwacht tegen de middag bij ons binnen loopt, zou je waarschijnlijk niet helemaal weten wat je moet met wat je aantreft, en denken: Gekkenhuis! Maar als je weet waarom het allemaal begonnen is, dan is de wereld buiten de voordeur op dit misschien wel velen malen gekker dan de kracht van de verbeelding die vormt geeft aan de dagelijkse realiteit binnen deze vier muren.

Nieuwe WENDY-Expert

Minou woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon met haar Libanese man. Haar zoon studeert in Nederland. Ze reisde de hele wereld over en toert regelmatig samen met haar man in hun motorhome door de VS. Minou runt haar eigen bedrijf als gecertificeerd coach en werkt met mensen over de hele wereld die worstelen met stress, work-life balance en burnout. Kernwoorden: support, zelf-ontwikkeling, de kracht van toegepaste verbeelding, genieten, de maakbaarheid van het leven in eigen hand nemen en jezelf durven zijn. Kijk ook op haar site.

En volg haar leuke Instagramaccount:

Minou houdt een blog bij over de strijd van haar moeder tegen borstkanker

De maand oktober staat al jarenlang in het teken van borstkanker. Wij van WENDY vinden het mooi om hier samen bij stil te staan en aan anderen te denken. De 25-jarige Minou, hoorde iets langer dan een jaar geleden dat haar moeder borstkanker heeft. Dat hun wereld op zijn kop stond, was wel duidelijk. Minou houdt een blog bij over de strijd van haar moeder tegen deze ziekte. Haar blogs zijn te lezen op de website van Pink Ribbon. Wij delen een blog van haar.

Minou: “Toegeven aan je verdriet of je angst is wel een ding wat je moet toelaten”

‘Waar ik vooral graag over wilde vertellen is wat mij is opgevallen tijdens het hele proces dat mijn moeder ziek is. Voornamelijk is het van mij afschrijven en mijn ervaring, tips geven, over hoe ga je om met iemand die de diagnose kanker heeft gekregen. En natuurlijk gaat iedereen er op een andere manier mee om en vind de een het makkelijker om over de ziekte te praten dan de ander.

Ontwijken

Wat mij vooral opgevallen is in het hele proces van de ziekte van mijn moeder, is dat de een je wel vraagt hoe het met je gaat en de ander weet zich geen houding te geven of sterker zelfs, ze ontwijken je als ze je tegenkomen op straat om maar niet een gesprek te hoeven voeren. Ik kan dat ergens ook wel begrijpen dat ze het ontwijken/niet weten wat ze moeten vragen of zeggen. Want wat zeg je tegen iemand die is gediagnosticeerd met de ziekte kanker? Vind je het moeilijk om over de ziekte te beginnen, ga dan een gewoon gesprek aan. Vaak merk je tijdens het gesprek wel hoe iemand er mee omgaat. Ik merk aan mijn moeder dat ze het zelf altijd als heel prettig heeft ervaren dat mensen gewoon een gesprek met haar aangingen en vroegen hoe het met haar ging in plaats van dat ze het bijvoorbeeld aan mij of mijn vader vroegen. Twijfel je eraan of iemand erover wilt praten, dan vraag je het de persoon zelf. Zij kunnen zelf het beste aangeven wat ze het fijnste vinden.

Het besef komt daarna

Wat mij misschien wel het meeste stoort is dat nu mam klaar is met de chemo, mensen denken dat het leven weer verder gaat en ze ‘gezond’ is. Maar wat sommigen soms vergeten is dat juist na het hele proces van chemo en bestraling, 3 wekelijkse ziekenhuis bezoeken, operatie, bloedcontroles, het echte besef van het ziek zijn vaak dan pas binnenkomt. Ook het stukje herstellen begint dan pas. Ik merk dat mijn moeder nu pas beseft wat ze het afgelopen jaar allemaal heeft doorstaan.

Het had ook anders kunnen lopen

Je wordt zo ontzettend geleefd de eerste fase van de ziekte, dat vaak het besef niet eens binnenkomt. Je gaat op de automatische piloot, niet alleen mijn moeder maar ook ikzelf merk dat nu het allemaal wat rustiger begint te worden, ook bij mij begint het besef te komen. Dan denk ik: ja, Minou… Het had ook eens heel anders kunnen lopen. Ik ben echt wel positief ingesteld, wij alle drie. Maar toegeven aan je verdriet of je angst is denk ik in deze hele situatie wel een ding wat je moet toelaten.

Praat over je angst en verdriet

Je kunt je gevoelens en gedachten wel gaan negeren, maar uiteindelijk gaat dat je opbreken. Praat over je angsten en verdriet met je familie of wie dan ook waar jij je op je gemak bij voelt. Desnoods schrijf je het op. Maar ga het nooit negeren!

De ziekte van mam heeft er ook voor gezorgd dat wij als gezin op een hele andere manier dingen zijn gaan bekijken. Meer dingen zijn gaan doen die we echt willen. We leggen onszelf vaak zoveel verplichtingen op wat helemaal niet nodig is! Leef je leven zoals jij dat wilt! Waarom zou je perse bepaalde dingen plannen? Als je zin hebt om vandaag uiteten te gaan, doe dat gewoon lekker als dat kan. Is het mooi weer en wil je liever van het weer genieten dan bijvoorbeeld te gaan poetsen? Ga dan lekker van dat weer genieten!

‘Making memories’

Het leven is vaak al zo hectisch en moeilijk genoeg. Buiten ons motto ‘making memories’ is ons andere motto ‘pluk de dag’! Geniet van het leven zover als dat kan! Een kleine update over mam: Ze krijgt nog iedere 3 weken de herceptin spuit. In december zal zij de laatste krijgen. En begin januari de eerste MRI scan (dat is omdat ze gen-draagster is van BRCA2).’