Hannah Pick-Goslar groeide op in Berlijn en vlucht in 1933 naar Amsterdam, waar ze bevriend raakt met haar vrolijke buurmeisje Anne Frank. Door de Tweede Wereldoorlog worden ze noodgedwongen uit elkaar gedreven, maar als ze beiden in Bergen-Belsen terecht komen, vindt er wel een hele bijzondere ontmoeting plaats. Ze schreef haar verhaal op, en nu, bijna een jaar na haar overlijden, is het boek ‘Mijn vriendin Anne Frank’ uit. Wij delen een deel uit het boek.
Op een dag in februari vertelde een vrouw in onze barak: ‘Er zitten Nederlandse vrouwen in het nieuwe transport. Ik hoorde ze Nederlands spreken.’ Dat vonden we opwindend nieuws. We wilden allemaal weten of er familieleden of vrienden aan de andere kant van het hek zaten, mensen die we voor het laatst in Westerbork hadden gezien of in onze oorspronkelijke woonplaats. Een aantal vrouwen uit ons kamp liep naar het met stro gevulde hek. Ze begonnen Nederlands te praten en wisselden nieuwtjes uit. Een vrouw uit Amsterdam die mijn familie had gekend kwam me opzoeken. Ik had in mijn stoutste dromen niet kunnen verwachten wat ze me vertelde. Onder de Nederlandse vrouwen en meisjes aan de andere kant van het hek bevond zich ook Anne Frank.
‘Anne is hier?’ vroeg ik. Ik herhaalde wat ze had gezegd zonder het te begrijpen. ‘Anne, zo dichtbij? Hier? Hier in Bergen-Belsen?’ Ik probeerde de informatie te verwerken. Ik kon het niet geloven. Anne was veilig in Zwitserland en woonde in een goed verwarmd huis. Ze ging naar school en brak ongetwijfeld het hart van de een of andere jongen. Ze genoot van het leven met haar familie, grootmoeder en neven en nichten. Deze marteling was Anne bespaard gebleven. Dat is wat ik vurig had geloofd sinds die warme dag in juli 1942 toen ik naar haar huis was gegaan en niemand had aangetroffen behalve haar geliefde kat Moortje en de vermoeide kostganger. Het was nu februari 1945 en die dag leek onmogelijk lang geleden. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat Anne nu hier was? Als ze deel uitmaakte van het transport, moest ze in een Pools concentratiekamp hebben gezeten. Ik kon het niet begrijpen.
Als Anne zo dichtbij was, moest ik wel naar haar op zoek gaan, ook als ik ervoor kon worden gestraft. Ik had zoveel vragen die ik haar wilde stellen, zoveel verhalen om haar te vertellen. Ik was zo opgewonden door het vooruitzicht dat ik haar zou zien dat mijn hart in mijn keel bonsde. Maar ik voelde mijn schok overgaan in een heel andere emotie: een diep verdriet. Mijn vriendin Anne, die levendige, slimme Anne. Als ze hier was, was ze niet vrij. Het was een enorme troost geweest om te denken dat ze in Zwitserland was. Ze was afgezien van Jacque mijn enige vriendin geweest over wie ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik piekerde voortdurend over alle andere Joden die ik kende – vrienden, familieleden, leraren, buren. Ik moest haar zoeken. Ik nam normaal nooit risico’s, want mijn veiligheid en die van Gabi stonden voorop. Maar ik kon niet anders en dus besloot ik dat ik voordat om negen uur de avondklok inging stiekem onze barak zou verlaten. Mijn vriendinnen waren geschokt. ‘Veel te gevaarlijk,’ waarschuwde mevrouw Abrahams. ‘Ze kunnen je wel doodschieten,’ zei een ander. ‘En Gabi dan?’ vroeg iemand. ‘Wat gebeurt er met haar als jou iets overkomt?’
Ik vertelde over Anne, haar energie en haar belangstelling voor alles om haar heen, en hoe we samen waren opgegroeid in Amsterdam, hoe onze levens en de levens van onze families met elkaar vervlochten waren geraakt. Ik vertelde dat ik dacht dat ze met haar familie was ontkomen naar Zwitserland en dat het een mysterie was dat ze nu hier was aangekomen met een transport. ‘Ik zal heel voorzichtig zijn. Wees maar gerust,’ zei ik. Maar ik zag dat niemand er gerust op was. ‘Anne is als een zus van me. Ik moet haar opzoeken.’
‘Mijn vriendin Anne Frank’ is uitgegeven door Lev. en voor 22,99 via deze link.
