Gisteravond zagen we in Hart in Aktie het verhaal van de 24-jarige Melissa, die leukemie heeft en niet meer beter zal worden. Melissa kreeg een camera van Wendy zodat ze vlogs kan opnemen. Voor Wendyonline beschrijft ze wat haar ziekte met haar doet. We zullen Melissa blijven volgen.
De afgelopen 3 jaar heb ik gevochten tegen één van mijn grootste vijanden. Mijn eigen lichaam. Al sinds de middelbare school zit ik in de knel met mezelf. Met mijn lichaam. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Mijn eetstoornis werd mijn beste vriend. Hetgeen waar ik goed in was. Ik kreeg complimenten over dat ik aan het afvallen was. Ik voelde me veilig.
Prednison
Nadat ik in 2015 de diagnose leukemie kreeg, moest ik beginnen met een hoge dosering prednison. Dit zorgde voor een gewichtstoename en heel veel honger. Ik vond dat zo moeilijk, dat ik steeds meer ging opletten wat ik at. Ik begon producten te schrappen. Hoewel ik enorme zin had in een chocolade reep, zocht ik ergens controle in. Ik at dan maar soep om zo ergens controle over te voelen.
Ik had het gevoel de controle kwijt te zijn. Ik moest mijn studie opzeggen, en ik had een lichaam die iedere minuut enorme fouten maakte in mijn beenmerg. Fouten die leukemie veroorzaakte. Fouten waar ik totaal geen controle over had. Nadat ik een remissie bereikte, maar niet meer door kon gaan met de behandeling wegens andere lichamelijke problemen, zocht ik steeds meer controle in mijn gewicht en het eten. Mijn eetstoornis sloeg om naar Anorexia. Het ging snel bergafwaarts en ik ging in behandeling om tegen mezelf te vechten.
Opleiding verpleegkunde
Na 2 jaar poliklinisch behandeld te zijn, en 3 opnames te hebben gehad op open afdelingen, ben ik de afgelopen 6 maanden opgenomen geweest op een gesloten afdeling voor mensen met een eetstoornis. Hier heb ik hard gevochten voor gewichtsherstel en hard gevochten tegen mijn eigen hoofd. Ik bleef echter leven in angst. Angst dat de leukemie terug zou komen. De angst was zo groot, dat ik me nooit durfde in te schrijven voor mijn oude opleiding, omdat de vorige keer dat ik eraan begon, ik al snel de diagnose leukemie kreeg. Maar 4 jaar na de chemobehandeling, en na 5 maanden opname op de gesloten afdeling besloot ik ervoor te gaan. Ik schreef me weer in voor de opleiding verpleegkunde in de praktijk, en ik werd aangenomen!
Na een hoop uitzichtloze jaren, en jaren vol angst gaf ik het leven steeds meer een kans. Nog keihard vechtende tegen mijn eetstoornis, durfde ik weer een beetje vooruit te kijken. Totdat ik steeds meer klachten kreeg.. Totdat ik zelf al een fout voorgevoel had. Tot de dag dat de arts zei dat de leukemie helaas terug is. Bam.. Daar ging mijn toekomst. Daar ging mijn opleiding, mijn hoop. De woorden braken me. De woorden lieten mijn wereld even stil staan. Mijn toekomst in de knel gegooid. Mijn leven onzeker.
4 woorden. Er waren maar 4 woorden nodig om mijn grootste nachtmerrie uit te laten komen. 'De leukemie is terug’.
Een simpele zin, die uitgesproken is binnen enkele seconden. Het is een zin die je leven kapot kan maken, je hart kan breken.
Het doet pijn
Het zijn 4 woorden die de arts helaas heeft uitgesproken tegen me. De kanker is terug. Mijn beenmerg is voor 90% overgenomen door leukemie. Ze kunnen me niet meer genezend behandelen. Enkel levensverlengend. Met geen woorden kan ik omschrijven hoeveel pijn het me doet om dit te moeten typen. Hoeveel pijn het doet, omdat het nu echt is. Mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen. Mijn grootste nachtmerrie is geen nachtmerrie meer, maar mijn realiteit. Mijn hart stond stil. Levensverlengend behandelen, niet genezend. De seconden tikten weg, maar mijn tijd stond stil. De wereld ging door, mijn wereld stortte in. De zon verdween, de schaduw nam het over. Een grote duistere schaduw, beter bekend als leukemie. De hoop werd uit mijn lichaam gezogen, mijn hart werd gebroken. Iets wat zo tastbaar is, is dat straks niet meer. Mijn hart brak.
Mijn sterke mama
Mijn hart brak toen ik naar mijn lieve moeder keek. Haar hart werd in miljoenen stukjes geslagen. Kapot geslagen door een betonnen bal. Ze gaat haar dochter verliezen. Ze gaat mij verliezen. Mijn mama. Mijn lieve geweldige en sterke mama. Ongeloof. Ik kan niet geloven dat dit gebeurd. Ik kan niet geloven dat mij dit overkomt. Woede. Ik ben boos. Ik ben woedend. Boos op mijn lichaam. Mijn lichaam waar ik zo voor heb gevochten de afgelopen periode. Het lichaam waar ik nooit van heb kunnen houden, maar waar ik zo mijn best voor heb gedaan. Ik heb mijn lichaam nooit kunnen accepteren. Ik ben altijd al het buitenbeentje geweest, en werd heel erg gepest op school. Op mijn 10e werd ik ook chronisch ziek. Ook daarom ben ik erg gepest op de middelbare school. Ik slikte heel veel prednison door mijn aandoeningen, dit zorgde ervoor dat ik altijd steviger was dan mijn klasgenoten. Dit, en nog meer privé factoren, hebben ertoe geleidt dat ik een eetstoornis ontwikkelde. Daarboven kreeg ik in 2015 voor het eerst leukemie. Maar ik besloot voor mijn lichaam te vechten.
De afgelopen 3 jaar heb ik gevochten om van mijn lichaam te leren houden. Mijn lichaam met al zijn littekens, met al zijn gebreken en alle pijn. Ik besloot te vechten. Te vechten voor mijn lichaam, te vechten voor mijn toekomst. Ik werkte aan mijn toekomst. Ik schreef me in voor mijn oude verpleegkunde opleiding, en kon na jaren weer naar de toekomst kijken. Lichaam? Waarom lichaam? Waarom ontneem je me mijn toekomst? Kanker? Waarom ontneem je mij mijn leven? Mijn moeder haar dochter, en mijn broertje zijn zus?
Melissa neemt jullie mee
Ik voel me machteloos. Angstig. Moe. De komende periode gaan ze mij dus levensverlengend behandelen. Ze gaan er alles aan doen om mij nog een mooie, en waardevolle tijd te geven. Wat er precies allemaal gaat gebeuren, daar ga ik jullie stapje voor stapje in meenemen in mijn blogs. Jullie zullen naast mij staan in dit proces. Tijdens alle ups, downs, alle mooie en lelijke momenten.
Neem ook een kijkje op de site van Melissa.
Of volg Melissa op Instagram.
Meer powerstories:
Het dochtertje van Bjelke werd na 26 weken geboren
Hart in Aktie van toen: ‘Ik ben Wendy nog elke dag dankbaar’