Lonneke leefde lange tijd in een waas door de pijnstiller oxycodon. Ze kreeg dit verslavende middel nadat ze een aantal gynaecologische buikoperaties moest ondergaan en veel pijn had. Al snel kon ze niet meer zonder. Pas nadat ze werd opgenomen in een kliniek besefte ze dat ze verslaafd was geraakt.
‘Na de tiendaagse kuur oxycodon, die ik kreeg na de operaties, bleef ik last houden. De oorzaak van de pijn was steeds niet te achterhalen, waardoor ik van alles heb geprobeerd. Toen dit niet werkte besloot ik terug te gaan naar de huisarts. Ik kreeg weer oxycodon voorgeschreven. Na enige tijd merkte ik dat mijn lichaam zich aan het medicijn aanpaste, waardoor ik steeds meer nodig had om de pijn te onderdrukken. Zonder de oxycodon ging mijn kwaliteit van leven namelijk aanzienlijk achteruit. Voordat Lonneke er erg in had, werd ze afhankelijk van het middel en raakte ze verslaafd.’
Bodemloze put
‘Pijnmedicatie maakt je steeds iets vlakker en emotielozer. Op een gegeven moment stond ik langs de zijlijn te kijken hoe iedereen zijn leven leidde, terwijl ik zelf aan het lijden was. Emoties kwamen niet binnen, ik raakte mezelf volledig kwijt.’ De huisarts adviseerde haar om af te bouwen en op andere tabletten over te stappen. Dat werd palexia. Dit middel zou namelijk minder verslavend zijn. ‘In het begin was ik heel ziek van het overstappen, maar uiteindelijk raakte mijn lichaam ook aan dit middel snel gewend. Ik zat al snel aan de maximale aanbevolen hoeveelheid. Wederom was ik afhankelijk geworden. Dit ontmoedigde mij enorm. Er was zelfs een punt waarop ik dacht, ik wil niet meer verder leven. Twee keer heb ik een overdosis palexia genomen. Je raakt in een vicieuze cirkel van het stillen van pijn, waar je niet zomaar uitkomt. De pijn beheerst je leven. Niks interesseert je daardoor meer. Ik wist bijvoorbeeld rationeel wel dat ik van mijn gezin hield, maar het echt voelen, dat deed ik niet. Dit was voor hen daardoor ook een lastige tijd.’
Licht
Er ontstond weer licht aan het einde van de tunnel, toen Lonneke een nieuwe huisarts vond. Deze vertelde haar dat het zo niet langer kon. Hij verwees haar door naar Novadic-Kentron in Vught, een kliniek gespecialiseerd in allerlei verslavingen. ‘Zelf heb ik mijn probleem eigenlijk nooit als een verslaving gezien, maar tijdens mijn behandeling bij Novadic-Kentron kwam ik erachter dat dit wel het geval was. Veel mensen staan namelijk niet voldoende stil bij het verslavende karakter van pijnmedicatie. Tuurlijk is het helemaal niet slecht om pijnstillers te nemen, mits er goed mee kan worden omgegaan. De eerste weken werkt het wel om het te nemen, maar daarna is het wel belangrijk dat je afbouwt. Voor mensen met aanhoudende pijn zijn oxocodon en palexia wellicht dus niet zo geschikt.’
Handvatten
Voor Lonneke was de opname in de kliniek de sleutel tot een gelukkiger leven. ‘Ik kreeg allerlei handvatten aangereikt. Er was een goede balans tussen zelf doen en geholpen worden. Daardoor leerde ik hoe ik echt goed voor mezelf moest zorgen. Door de drukte en stress van alledag, heb ik nooit naar mezelf gekeken. Ik kwam op de laatste plek en ik had niet door dat dat nadelig werkte voor mijn pijnklachten. Grenzen stellen is het belangrijkste dat ik heb geleerd. Het is nog steeds wel eens lastig, want door de pijnmedicatie ben ik de rem kwijtgeraakt. Toch ben ik heel trots op de stappen die ik nu al heb gezet. Ik ben nu een hele andere Lonneke, die was ik een hele poos kwijt. Door de behandelingen heb ik geleerd om weer te voelen. Zo kan ik bijvoorbeeld weer echt naar muziek luisteren en helemaal opgaan in muziek van Guns ‘N Roses tot Adele. Liefde is een heel sterk medicijn, heb ik ontdekt. Mijn gezin werd namelijk ook bij de behandelingen betrokken, waardoor zij precies weten waar en hoe ze mij kunnen steunen. Mijn werk als verpleegkundige heb ik helaas moeten laten gaan door dit alles, maar ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet als ervaringsdeskundige bij Novadic-Kentron. Andere mensen helpen met dezelfde problematiek geeft mij veel voldoening momenteel.
Mocht je zelf met een medicijnverslaving kampen, raad ik je aan om steun te zoeken. Door de waas is het lastig om initiatief te nemen. Plan dus een duidelijk moment waarop je de huisarts gaat bellen. Zet kleine stapjes. Weet dat het niet uitzichtloos is, ook al ziet het er nu wel zo uit. Het is super eng, weet ik uit ervaring, maar het is het proberen helemaal waard.’
