‘Mijn ouders hadden altijd ruzie over van alles en nog wat. Als ik hoofdpijn had, mocht ik naar bed en kon ik me verstoppen onder de dekens. Het liefst wilde ik namelijk op zo’n moment het huis uit rennen. Daar is het ooit mee begonnen. Migraine werd mijn onbewuste vluchtroute.’

Controle

‘Tijdens mijn verhuizing van Turkije naar Engeland had ik ontzettende migraine en niets hielp. Toch ging ik door, want het moest. Controle en zekerheid zijn twee belangrijke dingen voor mij. Dat is merkwaardig, want ik ben in mijn leven maar liefst negentien keer verhuisd en ik voelde mij dan altijd afhankelijk van anderen. Ik moest op andere mensen vertrouwen dat ze mijn spulletjes op de goede manier van A naar B brachten. Dat vond ik moeilijk. Nu weet ik dat dat allemaal te herleiden valt naar de ruzies van mijn ouders, want daardoor groeide mijn behoefte om controle te hebben.’

Trauma

‘De vechtscheiding van mijn ouders duurde tien jaar. Daarvoor was het al zes á zeven jaar gespannen bij ons thuis. Ik had nooit controle over de situatie en ik moest altijd op eieren lopen. Daardoor leerde ik mijn gevoel uit te zetten en gewoon door te gaan. Mijn trauma, waarvan ik ontkende dat ik hem had, nam ik de rest van mijn leven mee. Toen ik twintig was liep ik een tijdje bij een psycholoog, dus ik dacht dat mijn trauma weg was. Dat wilde ik ook denken, want ik kon er niet mee omgaan. Ik was bang voor het verdriet. Maar nu weet ik dat ik mijn trauma al die tijd ver weg heb gestopt. Zó ver dat ik hem niet meer kon vinden.’

Vele pogingen

‘Al die tijd dacht ik dat migraine iets fysieks was. Ik heb alles geprobeerd om ervan af te komen. Zo heb ik talloze artsen en therapeuten gezien. Ook heb ik van alles in de praktijk geprobeerd: van medical taping en acupunctuur tot yoga en reiki. Ik heb zelfs botox op 31 plekken in mijn hoofd en nek laten spuiten. Uiteindelijk kwam ik in 2018 bij een revalidatietraject bij het Spine & Joint Centre in Rotterdam terecht. Daar kwam ik erachter dat ik pas pijn voelde bij een acht op een schaal van nul tot tien.’

‘Ik had dus niet alleen geleerd om het gevoel in mijn hart uit te schakelen, maar ook de pijn in mijn hoofd. Vaak was het dan al te laat. Dit was een heel belangrijk inzicht. Ik moest het lijntje naar mijn gevoel repareren. Maar ja, hoe doe je dat? Het werd een enorme zoektocht. Ik had nooit gedacht dat mijn onderliggende trauma weleens de oorzaak van mijn migraine zou zijn.’

Vluchtroute

‘Mijn hele leven stond in het teken van mijn migraine. Ik was altijd bezig om iets te voorkomen en dacht continu na over wat ik wel en niet aankon. Toen ik begreep waarom ik mezelf onbewust migraine gaf, kon ik alles loslaten en kreeg ik zoveel ruimte in mijn hoofd. Het was een beschermingsmechanisme om mezelf af te kunnen sluiten van iedere moeilijke situatie, waarvan het begon bij de ruzies thuis.’

‘Één van mijn therapeuten zei ooit: ‘Stel je voor dat er in een hotelkamer de prullenbak in de fik vliegt, dan gaat natuurlijk het brandalarm af want er is echt brand.’ Ze zei: ‘Jij hebt duizenden waxinelichtjes in je hotelkamer staan. En ook al staan ze meters bij het brandalarm vandaan, jouw brandalarm gaat alsnog af bij het aansteken van één waxinelichtje.’ Mijn brein gaf bij iets kleins al het signaal af: ‘Dit is onveilig. We doen de migraine aan.’’

Medicijnverslaving

‘Paracetamol hielp niet bij zo’n hevige migraine aanval, dus kreeg ik goede medicijnen. Het was een sterk antimigrainemiddel, genaamd Zolmitriptan. Met deze pillen werkte ik altijd door. Ik vluchtte voor mijn migraine. Op een gegeven moment slikte ik deze pillen iedere dag en werd het een medicijnverslaving. Tijdens mijn deelname aan een hoofdpijnonderzoek van een neuroloog uit het LUMC, kwam ik erachter dat je Zolmitriptan-pillen maar vier keer per maand mocht nemen. Zo bleek ik de hoofdpijn in stand te houden. Wist ik veel. Dit is mij nooit verteld. Ik heb toen drie weken van de Zolmitriptan-pillen moeten afkicken.’

Old Pain 2 Go

‘Fysieke pijn zoals migraine reist over zenuwbanen in je lijf. Deze zenuwbanen kunnen een soort snelwegen worden bij stresssituaties, zoals onveiligheid in het gezin. Omdat je lijf die stress en snelheid niet aankan, wordt er een beschermende pijn aangezet. Als je dat te lang negeert of onderdrukt met pillen zoals ik, dan ontstaat er een ingesleten patroon. Ook al was ik bang, ik was klaar om mijn patroon te doorbreken. Om van mijn migraine af te komen, moést ik dus wel mijn trauma onder ogen zien. Ik kwam bij een hele goede therapeut terecht die een grote gereedschapskist had met allerlei therapieën, waaronder ‘Old Pain 2 Go’. Hierbij ga je als het ware een nieuwe weg in je brein aanleggen en is het de bedoeling dat je de connectie met het pijnverleden, de oude snelweg, doorknipt.’

‘Het ging niet meer alleen om het trauma van mijn ruziënde ouders. Bij de kleinste verandering kreeg ik al migraine omdat mijn onbewuste brein dacht dat het mij moest beschermen tegen een onveilige situatie. Als ik na deze therapie de hoofdpijn voelde opkomen dan zei ik tegen mezelf: ‘Dit is het oude patroon van vroeger, de oude snelweg. Hier wil ik niet meer heen.’ Daarna stuurde ik mijn gedachten naar de nieuwe weg en zei ik: ‘Ik ben veilig en oké.’ Eigenlijk gaat het er dus om dat je je denkpatroon ombuigt, zodat je je brein aanleert om op een andere manier te werken.’

Overwinning

‘Het laatste stukje van mijn trauma heb ik opgelost met hypnotherapie. Ik heb me hier altijd tegen verzet omdat ik dan de controle moest loslaten. Dat durfde ik niet. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan en dit heeft veel impact gehad. Ik heb veel over mezelf, mijn trauma en migraine geleerd. Mijn leven is compleet veranderd. Het moment dat ik besefte dat ik mijn migraine had overwonnen was na een dispuut etentje. We zaten in een restaurant in Amsterdam met een stuk of twintig vrouwen en eigenlijk ging het met zo’n grote groep altijd mis. Ik had verwacht dat ik de volgende dag wel de terugslag zou krijgen, maar ik werd ‘s ochtends wakker en ik dacht ‘YES! Ik heb het niet.’ Het voelde écht als een opluchting. Eindelijk had ik de weg eruit gevonden. Het is hard werken om jezelf te herprogrammeren, want je moet constant met je gedachten en gedrag bezig zijn om te zorgen dat dat brandalarm niet afgaat.’

‘Nu denk ik: had ik dit maar dertig jaar eerder gedaan. Wat een waste of time om zo lang weg te rennen voor mijn trauma. Het moet worden opgeruimd, want dat maakt de weg vrij en zorgt dat alles in je leven weer gaat stromen. Juist hetgeen dat je eng vindt, moet je aangaan want daar ligt de sleutel. Ik voel me vrij nu ik weet hoe ik mijn migraine kan controleren. Ik heb nu zoveel meer headspace gekregen en dat is misschien wel het mooiste cadeau.’