Deze maand staat ons platform in het teken van wensen, daarom delen we elke vrijdag een wensverhaal. Jarenlang zat Kris Switser aan huis gekluisterd vanwege haar chronische ziekte, het Ethlers-Danlos syndroom. Desondanks vocht ze terug om de juiste zorg te krijgen en kon ze afgelopen jaar haar droom waarmaken; de wereld rondreizen in haar rolstoel. 

‘Lapland was het hoogtepunt van de reis. Vooral nu het in Nederland kouder wordt, denk ik graag terug aan die tijd. Na zeven weken kwam ik daar aan. De eerste dag van mijn reis dacht ik, vanaf vandaag is mijn leven compleet veranderd. Daar aangekomen werd ik overweldigd door de sneeuw. Voor mijn reis overleed mijn kat die gek was op sneeuw, alleen daarom al wilde ik de grootste berg sneeuw zien. Hij had dat fantastisch gevonden. Ondanks dat de sneeuwscootertocht niet voor gehandicapten was, kon ik mee met de kinderslee. Het waren allemaal bucketkris items die ik kon afkruisen.’

Chronische ziekte

‘Ik ben geboren met het Ethers-Danlos Syndroom, ofwel een aangeboren erfelijke Bindweefselaandoening. De diagnose kreeg ik pas op mijn zeventiende, terwijl mijn klachten begonnen toen ik acht was. Op mijn veertiende ben ik compleet thuis komen te zitten en ziek geworden. Mijn jeugd was eenzaam. Naar school kon ik niet en in de jaren daarvoor had ik weinig sociale contacten opgebouwd. Het enige waar ik voor naar buiten kwam, waren medische behandelingen. Leuk was het niet. Vooral als je weet dat er iets mis met je is en de rest om je heen dat niet begrijpt. Hoe erg het ook was, bleef ik alles in perspectief zien. Als ik één rot jaar had op een mensenleven, kon ik de rest nog leuk maken. Als die tijd er maar gaat komen en dat ik door ga knokken om de juiste zorg te krijgen en vrijheid, dan heb ik genoeg jaren over om het leuk te maken, dacht ik altijd.

Soms had ik een opname in een revalidatiecentrum. Vaak niet vrijwillig, omdat ik wist dat ik er niet van zou opknappen. Mijn dagen bestonden uit artsen en instanties bellen om de juiste zorg te krijgen. Meer had ik ook niet. Sinds ik weet wat ik heb, heb ik ook handvaten gekregen hoe ik ermee om kan gaan. Op mijn 21^ste was het eindelijk zover; ik kocht een aangepaste rolstoel. De eerste keer dat ik mijn rolstoel zelf kon bedienen en kon gaan waar ik maar wilde, ging ik boodschappen doen. Maar daar wilde ik het niet bij houden. Het lampje is al snel gaan branden; ik wilde de wereld ontdekken.’

Met een wildvreemde op vakantie

‘Meteen ging ik het avontuur aan door met een wildvreemde op vakantie te gaan. Vrienden had ik niet, dus stuurde ik via internet een berichtje en heb ik met een vreemde vakantieplannen gemaakt. Met een zonnebloemauto hebben we wild gekampeerd in Zweden. Het leuke is dat de wildvreemde een goede vriendin van mij is geworden. Drie keer heb ik het op deze manier gedaan met compleet verschillende mensen. Eén keer was het een drugsverslaafde, dus dat was niet zo handig, maar die andere keren waren heel leuk. Door die drugsverslaafde werd ik alleen achtergelaten in Praag. In eerste instantie vond ik dat maar niks, maar ik heb er het beste van gemaakt. En wat bleek: ik wil nooit meer iets anders dan alleen reizen.’

Groots leven

‘Juist omdat ik zolang vast heb gezeten, wilde ik groots denken. Ik kan nu alles wat ik wil. Op het moment dat ik alleen reisde, merkte ik dat die twee weken zo fijn waren, dat ik meer wilde. Mijn ouders hebben mij daar gelukkig vrij in gelaten. Zij weten ook dat ik verantwoordelijkheid neem en niet zomaar ’s nachts alleen over straat ga. Vroeger ging ik vaak mee met mijn ouders op vakantie, maar het was niet zoals ik ze leuk vind. Ik ben van de cultuur en wil het liefst zoveel mogelijk mensen ontmoeten. Mijn ouders vonden het daarentegen prima om bij het huisje te zitten. Mijn eigen gang gaan, kon niet. Dus ik werd de hele dag heen en weer geduwd. In december 2021 ging mijn reis dan eindelijk van start. De eerste zes weken had ik strak gepland, maar vanaf dat moment liet ik het gaan en liet ik mij meevoeren door de flow.’

Obstakels

‘Reizen met de trein was niet altijd een pretje. In eerste instantie dacht ik dat de treinverbindingen in Scandinavië goed geregeld waren voor gehandicapten, niks was minder waar. Het was een vuurdoop, maar geen reden om op te geven. Ik ben er vaak tegenaan gelopen dat de wereld niet rolstoel toegankelijk is. Hoe meer mensen gaan reizen, hoe makkelijker het systeem wordt. Als we allemaal doen wat we willen kunnen, gaat het vanzelf veranderen.’

‘Als het niet goed gaat, vecht ik net zo lang tot het weer beter gaat.’

Genieten van het leven

‘Sinds een week ben ik weer onderweg. Eerst ben ik in Parijs geweest en nu ben ik in Spanje, waar ik tot de kerst blijf. Er is nog een hele lijst aan plekken die ik nog wil zien. Ik vind het belangrijk dat ik de tijd die ik heb, benut aan het doen van leuke dingen en gelukkig zijn. Hoe de toekomst gaat verlopen, weet ik niet. Het blijft op en af gaan. Als het niet goed gaat, vecht ik net zo lang tot het weer beter gaat. Vaak zijn de ziekenhuizen in het buitenland beter dan in Nederland. Nu zijn de artsen in Nederland het bijvoorbeeld weer niet eens met elkaar, en krijg ik de juiste zorg niet. In het buitenland weten ze niet wat mijn aandoening is, maar zijn ze meer bereid om te helpen dan in Nederland.’

De kracht van wensen

De winterspecial van WENDY heeft als thema ‘De kracht van wensen’ en bij een wensnummer horen cadeautjes! Wendy zette een grote ‘Ik wens jou-actie’ op waarin ze haar persoonlijke favorieten weggeeft, van een make-over tot haar favoriete kleding- en schoenensets. Verder lees je in dit nummer interviews met Nienke Plas en haar man Resley, Liza Sips en Frank Boeijen over hun geluk en verdriet in 2022, vertelt Daniëlle van ’t Schip, die dit jaar werd geconfronteerd met kanker, over de alternatieve behandelingen die ze ondergaan in Duitsland en haar wens een oma van 108 te worden en maakten we samen met Make-A-Wish Nederland, waar Wendy al achttien jaar ambassadeur van is, mooie verhalen over wenskinderen.

Volg de reis van Kris via haar YouTube-kanaal Bucketkris.