In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Lucie en haar man Arthur trokken jarenlang samen met hun zoon Mikel met hun zeilboot de wereld over. Mikel groeide op de boot, maar tijdens de terugreis naar Nederland gebeurde het afschuwelijkste: Mikel viel overboord en verdronk. Op dat moment nam Lucie afscheid van de zee.
‘Het was een rustige zomerdag. We hadden de Azoren een paar dagen ervoor verlaten en we voeren naar Nederland. Onze zoon Mikel zou naar school gaan in Nederland. Iedereen sliep, behalve Mikel en ik. Het was 12 uur en het einde van mijn wachtbeurt. Ik ging naar binnen in de kuip om de navigatie te doen, voordat ik het roer aan Arthur gaf. Mikel bleef buiten spelen. Dat deed hij vaker. Hij is opgegroeid op de boot en we hadden een net van een meter rond de boot gespannen, zodat hij niet in het water kon vallen. Op een gegeven moment bekroop mij een gevoel van onrust. Ik besloot naar boven te gaan. Geen Mikel. In paniek zocht ik naar hem, maar overal waar ik keek zag ik de zee. Geloven wilde ik het niet, maar de harde realiteit kwam binnen: Mikel is in het water gevallen. Ik begreep het niet. Hoe kon hij over het net gekomen zijn? En Mikel kon goed zwemmen. Ik maakte de anderen direct wakker. Urenlang zochten we naar hem. Het rustige vaarwater maakte plaats voor een harde wind en dikke mist. De Canadese luchtmacht schoot ons te hulp met een vliegtuig.
De avond naderde. Mikel was nog steeds vermist. We werden gek in ons hoofd. Op een gegeven moment kwam een groep agressieve orka’s ons aanvallen. Dat ging zo hard, dat er zelfs deuken in onze stalen boot kwamen. We besloten weg te gaan, met pijn in ons hart. Om Mikel niet alleen te laten gooide ik schreeuwend van verdriet zijn knuffels in het water. Mijn mooie jongetje Mikel, bijna zeven jaar oud, hij was verdronken. Hoe zou ik hier ooit mee kunnen leven?’
Lijdensweg
‘We gingen kapot van verdriet, we voeren in een rechte lijn naar de dichtstbijzinde kustlijn, namelijk Portugal. Daar kwamen ook onze ouders. Ik zat in een stroom van emoties. Ik was op dat moment namelijk zwanger, waardoor ik tussen dood en leven zat. Van de zee moest ik in ieder geval niks meer hebben. Dit monster had mij mijn zoon ontnomen. Jarenlang was ik boos op de zee. Daar zag ik overal Mikel. Met Mikel’s vader, Arthur, kon ik het er moeilijk over hebben. We waren intens verdrietig, maar probeerden ons leventje na een tijd weer op te pakken. We gingen in het Gooi wonen, waar we onze twee dochters grootbrachten. Een veilige plek, dachten we. Na een tijd bleek dat het toch niet liep tussen ons. Het verdriet stond tussen ons in. We besloten uit elkaar te gaan en ons huwelijk te verbreken. Arthur ging boten bouwen in Polen.’
Nachtmerrie
‘Het was ontzettend lastig om door te leven. Ik voelde me schuldig. Voor mijn gevoel had ik gefaald als moeder, want Mikel had ik niet kunnen beschermen. Een kind verliezen is het ergste dat een moeder kan overkomen. Ik had het gevoel dat ik implodeerde van verdriet. Eigenlijk wilde ik gewoon dood. Maar ik moest door, ook voor mijn twee dochters. Het heeft heel lang geduurd tot ik mezelf met mijn verdriet aan kon kijken. Daar heb ik gelukkig hulp bij gehad. Wat voor mij nodig was om te helen, was weten wat er met Mikel was gebeurd en waar hij was. Ik vond een helderziende, een hele fijne vrouw. Zij vertelde mij dat Mikel tijdens het spelen in het water was gevallen. Dat was de eerste stap. Dankzij haar lukte het me de dood anders te bekijken. Het is een begin van iets nieuws. Ze vertelde daarnaast dat het Mikel’s lot was om te gaan. “Zijn missie op aarde is volbracht”, zei de vrouw. Daarna besloot ik om ook een psycholoog in handen te nemen. Deze vond ik in Parijs, een hele fijne vrouw. Langzamerhand ontdooide mijn pijn, huilen lukte eindelijk weer. Ik weet nog heel goed dat ik op een gegeven moment met een lach naar Mikel’s foto’s kon kijken. Zelfs de zee werd weer een fijne plek. Daar zag ik Mikel nog steeds, maar nu op een fijne manier.’
Terug
‘En toen kwam ook Arthur terug in mijn leven. Door de dingen die ik had geleerd, konden we eindelijk over Mikel’s dood en het leven op de boot praten. De innerlijke connectie waren we nooit verloren. We hadden zoveel met elkaar meegemaakt. We hebben immers samen kinderen op de wereld gezet. De gesprekken die we over Mikel hadden waren heftig. We hebben gehuild, geschreeuwd maar ook gelachen. We waren het er hoe dan ook over eens dat Mikel, onze zoon, een prachtig kind was. Hij was rustig, nieuwsgierig en keek soms dwars door je heen met zijn mooie blik. De natuur was zijn beste vriend. Hij kon vissen en zwemmen, hij hield van het leven op water. Hij was echt een kind van de zee. We waren nooit bang dat hem iets zou overkomen. Met onstuimig weer droeg hij wel een zwemvest, maar in rustig vaarwater hoefde hij dit niet. Zeker niet op onze eigen boot. Dat was zijn huis. Lezen en schrijven hebben we hem op de boot geleerd. We zwommen iedere dag. Het was in die zin geen stressvol leven, juist heel mooi en intens’
Stoere schipper
‘Wat mij in Arthur zo aantrok, was zijn lust om te reizen. Hij is een wereldse man en een schipper in hart en nieren. Het moment waarop Arthur mij mee op reis vroeg, weet ik nog goed. Het was een ticket naar de vrijheid. Bij Arthur heb ik mij nooit ongemakkelijk gevoeld. Hij straalde een soort serene rust uit, waardoor hij afweek van een standaard schipper in die tijd. Af en toe kunnen schippers namelijk hun stem opheffen en hun maten ruw behandelen. Arthur bleef altijd kalm. En zijn ontmoeting kwam precies op het juiste moment, ik snakte namelijk naar vrijheid. Mijn jeugd begon in Afrika. Midden in de natuur. Van jongs af aan voelde ik een sterke connectie met de elementen uit de natuur. Daar voelde ik mij op mijn plek. Toen ik met mijn familie naar Frankrijk vertrok, lukte het mij dan ook niet om goed aan te passen. Zeilen met Arthur was de oplossing. Ik heb ongelooflijk veel geleerd van mijn leven op zee en met Arthur. Gelukkig kan ik er nu weer met een goed gevoel op terugkijken.’
Verbonden toch apart
‘Toch vond Arthur zijn geluk in materie. Hij ging weer boten bouwen. Ik probeerde hem te volgen, maar ik vond mijn weg in het innerlijke. Ik besloot mijn spirituele zoektocht te vervolgen. Arthur en ik gingen dus toch weer uit elkaar. Maar we hebben tot op de dag van vandaag nog steeds een innige band. Ik woon in Parijs, hij in Nederland waar ook onze dochters wonen. We houden heel veel van elkaar, ook al leven we niet samen. Toch blijven we zielsverwanten en respecteren we elkaar. Mikel heeft een andere plek in ons leven genomen. Hij is de schipper die op zee bleef, de plek waar ik zijn energie tot op de dag van vandaag nog steeds voel.’
Lucie schreef over dit tragische voorval een boek, welke te bestellen is via deze link.
