fbpx

Ik was ook achttien en durfde niets te zeggen

7, 5 miljoen mensen hebben er inmiddels naar de uitzending van BOOS gekeken en Nederland is in de greep van de schandalen rondom The Voice. Bij veel vrouwen die ooit te maken kregen met seksueel overschrijdend gedrag maakt dit iets los. Zo ook bij Rosa Koelemeijer, hoofdredacteur van wendyonline.nl. Ook zij was achttien toen ze hiermee te maken kreeg en zij begrijpt heel goed waarom slachtoffers vaak niets durven te zeggen. Lees haar persoonlijke verhaal.

Ik schrijf dit niet omdat ik mijn eigen verhaal zo graag wil delen. Het is namelijk helemaal geen stoer verhaal. Ik vind het nog steeds stom van mezelf dat ik het destijds heb gelaten. Mijn mond niet heb opengedaan toen ik achttien was. We zijn inmiddels 34 jaar verder en het zit me nog steeds niet lekker. Laatst heb ik zelfs zijn naam nog proberen te googelen. Omdat ik nog steeds de wil heb om hem te confronteren met wat hij mij heeft aangedaan. Maar ik weet zijn achternaam niet meer. Ik ben hem kwijt.

Doordat ik het zelf heb meegemaakt, weet ik hoe moeilijk het is om je als achttienjarige te verweren. Dit verhaal schrijf ik dus vooral voor andere vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt als de meisjes die meededen aan The Voice. Want het gebeurt overal. In ziekenhuizen, op advocatenkantoren, in het bedrijfsleven, op scholen. Mannen die hun macht misbruiken en zich verlekkeren aan jonge meisjes. De Marco’s, Ali’s en Jeroen’s van deze wereld zijn overal. Mannen die precies weten hoe ze anderen moeten manipuleren voor hun eigen seksuele gewin. Een subtiel smerig spel is het, en ze weten precies hoe ze het moeten spelen. Vlijen, manipuleren, de waarheid verdraaien, mooie beloftes doen en als de waarheid toch naar buiten komt liegen en ontkennen. Het Centrum Seksueel Geweld kreeg na de berichtgeving over The Voice extra veel meldingen binnen.

Au pair

Ik was achttien en ging na mijn vwo-examen acht maanden au pair in Italië. In Milaan woonde ik bij Bruno, Helena en hun tweejarige zoontje Diego. Acht maanden hield ik het er vol, maar leuk was het eigenlijk niet. Het gezin woonde in een naargeestige flat in een buitenwijk van Milaan. Om in het centrum te komen moest ik een uur reizen met de metro. In het huis hing geen enkele sfeer. In herinner me nog hoe het eruit zag. In het appartement stonden alleen een grote leren bank en een televisie op de plavuizen vloer, verder niets. Tijdens het avondeten keken we in de keuken zwijgend naar de tweede televisie. Maar hé, ik ben een volhouder en probeerde er het beste van te maken. Ik probeerde de naargeestige sfeer in het huis zoveel mogelijk te ontvluchten en bracht de nachten vooral door in de nachtclubs van Milaan. Bruno zag ik alleen tijdens het avondeten. Hij was dokter in een ziekenhuis en meestal aan het werk. Was hij thuis, dan ging hij na het eten meteen met de hond naar buiten en zag ik hem niet meer.

Ziekenhuis zien?

Ik weet nog dat ik verbaasd was toen hij me twee dagen voordat ik terug naar Nederland zou gaan vroeg of ik zijn ziekenhuis eens wilde zien (denk: wil je mijn studio eens zien). Ik durfde geen nee te zeggen en ging met hem mee. Ik weet nog dat ik in een soort gezondheidscentrum kwam en dat daar niemand was. Ik herinner me de kale gang en de lege wachtruimte. ‘Nee, vandaag waren er geen patienten’, zei Bruno toen ik hem vroeg of hij vandaag niet moest werken. Hij nam me mee in zijn dokterskamer. En toen kwam het. Zijn verhaal. Dat hij me eigenlijk nooit leuk en aantrekkelijk had gevonden, maar daar sinds een week heel anders over dacht. Zijn ogen waren geopend en hij zag nu pas hoe mooi en lief ik was. Hij wilde zijn vrouw verlaten en met mij verder. Dolverliefd was hij, zei hij. Hij vroeg of ik bij hem op schoot wilde komen zitten. Ik wilde het niet, maar deed het toch. Waarom? Simpelweg omdat ik aardig wilde zijn, denk ik. Geen gedoe met hem wilde krijgen. Hoopte dat het bij op schoot zitten zou blijven en dat ik dan weg kon. Hij probeerde me te betasten, te strelen. Ik moest over hem wrijven. Ik deed het allemaal even, maar had toen toch de tegenwoordigheid van geest om op te staan en te zeggen dat ik naar huis wilde. Hij ging mee. In de lift naar boven terug naar het appartement keek hij me aan en zei hij dat ik niks tegen Helena mocht vertellen. Dit was geheim. Vijf minuten later zat ik weer met het gezin aan tafel. Helena vroeg of het leuk was geweest in het ziekenhuis. Ik zei dat het heel interessant was geweest. Ik at mijn eten en deed alsof er niets aan de hand was.

Ik deed dus ook nog wat Bruno me had gevraagd. Ik zweeg. Ik vond het zielig voor Helena; ze was nog zwanger ook. Die avond pakte ik mijn koffers en vroeg ik een vriend of hij me wilde komen ophalen. Ik vertelde een kulverhaal tegen Helena en zei dat ik toch een dagje eerder naar huis ging. Ik gaf de afscheidscadeautjes die ik al had gekocht. Het moest vooral allemaal zo normaal mogelijk blijven. We omhelsden elkaar. ‘Dag, bedankt voor alles.’ Alsof er niets was gebeurd.

Brief

Eenmaal terug in Nederland schreef Helena me een brief. Ze vroeg of er toch soms iets was gebeurd dat ik zo halsoverkop was vertrokken. Het enige wat ik antwoordde was dat da etwas passiert war, ik sprak Duits met haar, maar ik heb haar nooit verteld wat. Ik heb geen idee waarom niet. Ik had haar gewoon moeten vertellen wat voor viespeuk haar man was. Hij was 43, ik achttien. Een lelijke oude man. Maar ik wilde het haar niet aandoen denk ik. De waarheid was te erg. Mijn verhaal zou alles voor haar kapot maken. En voor het jongetje waar ik al acht maanden voor zorgde en de baby in haar buik. Ze kon het beter niet weten, vond ik. Waarschijnlijk was ik ook bang dat ze me niet zou geloven. Bruno zou het ontkennen en voor wie zou ze kiezen: voor de man van wie ze zwanger was of voor een au pair die ze nooit meer zou zien? Ik denk niet dat ze dapper genoeg geweest zou zijn om zich tegen haar man te keren.

Ik ben niet verkracht, ik heb niet iets vreselijks meegemaakt, maar ik heb een ander wel over mijn grenzen laten gaan. En ik heb er nooit iets mee gedaan. Ik had het au pairbureau moeten inschakelen om ervoor te zorgen dat er geen nieuwe au pair bij het gezin kwam. Ik had aangifte moeten doen. Maar ik wilde het vergeten, doen alsof het niet was gebeurd. Maar het voelt nog steeds niet goed. Hij is ermee weggekomen, zoals zoveel mannen er in deze wereld mee wegkomen. En dat mogen we als vrouwen niet laten gebeuren. Daarom is het zo ontzettend dapper en goed dat de meiden die bij The Voice te maken hebben gekregen met seksueel overschrijdend gedrag hun mond hebben opengetrokken. Ik weet hoe moeilijk dat is. Veel makkelijker is het om te blijven zwijgen, in de hoop dat je het vanzelf vergeet. Maar het gaat niet weg, het blijft altijd in je hoofd. Ik hoop met al mijn liefde dat de dappere meiden van The Voice met hun openheid een lans breken voor alle andere meiden en vrouwen die hiermee te maken krijgen. Want inderdaad mannen, blijf gewoon van ons af.

Hulp nodig?

Heb jij ook te maken gekregen met seksueel grensoverschrijdend gedrag en wil je hierover praten? Neem dan gratis, vrijblijvend en anoniem contact op met:

* Slachtofferhulp Nederland (0900-0101, ma t/m vr 08.00 – 20.00 uur of via de chat op www.slachtofferhulp.nl)

* Centrum Seksueel Geweld (0800-0188, ma t/m vr 16.00 – 06.00 uur, za en zo van 20.00 tot 06.00 uur of via de chat op www.centrumseksueelgeweld.nl)

* Mind Korrelatie (0900-1450, ma t/m vr van 09.00 tot 21.00 uur, of via de chat op www.mindkorrelatie.nl)

Op wendyonline.nl schrijven we regelmatig over seksueel overschrijdend gedrag. Lees ook deze verhalen over dit onderwerp:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF