In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? In het leven van Usha (49) voltrok zich in augustus 2019 een groot drama. Haar broertje Genesh werd voor het huis van haar ouders doodgestoken door een onbekende buurjongen van zeventien.
'Wat Genesh is overkomen is een afschuwelijk verhaal, maar ik wil niet blijven hangen in boosheid naar de dader. Het gaat erom dat wij als gezin een liefdevol iemand zijn verloren en ik wil mijn energie steken in het steunen van mijn ouders en het herdenken van Genesh. Dat heb ik ook gezegd in de rechtszaal, waar ik gebruik heb gemaakt van mijn spreekrecht. "Ik ben hier niet om jou te straffen", zei ik. "Ik heb jou je daad al vergeven. De rechtvaardigheid zal hier plaatsvinden en je zult je straf moeten ondergaan zoals de wet jou dit zal voorschrijven. Ik heb alle vertrouwen in ons rechtssysteem. Zij zullen jou een passende strafmaatregel opleggen." Dat is ook gebeurd: hij heeft de maximale straf gekregen in de jeugddetentie. Dat betekent wel dat hij aan het einde van deze maand weer vrijkomt. Dat is heftig, maar het laatste waar ik mee bezig wil zijn is die jongen. Ook in de ergste situaties heb je een keuze hoe je verder wilt. Ik kies voor berusting en maak zo ruimte om te rouwen om Genesh.'
Babybroertje
'Genesh was acht jaar jonger dan ik. Hij was niet alleen mijn babybroertje maar ook mijn vriendje en mijn kindje. Hij kreeg de bijnaam Moennoe, wat klein kindje betekent in het Hindoestaans. Toen hij nog klein was, zorgde ik vaak voor hem: naar school brengen, naar sport. Hij zag mij een beetje als zijn tweede moeder; toen ik mijn eerste kindje kreeg zei hij: "Nu ben ik niet meer de jongste." Toen hij overleed was hij 38 en al vader van twee kinderen, maar voor mij bleef hij altijd de Benjamin. Genesh was iemand die geliefd was bij veel mensen. Onze familie was belangrijk voor hem en hij had veel vrienden. Hij was lief en behulpzaam, vooral voor mijn moeder. En een liefdevolle vader voor zijn eigen kinderen.'
Zinloos geweld
'Mijn broertje kwam die dag langs bij mijn ouders omdat zijn dochtertje een dag later tien jaar zou worden en er een feestje werd gegeven. Ik belde altijd even naar mijn moeder als ik in de bus zat op weg naar mijn werk en belde ook in die vroege middag. Ze vertelde dat Genesh er was. Ik wilde hem graag spreken, maar hij stond net even buiten met mijn vader. Toen zei mijn moeder opeens dat ze iemand zag schreeuwen en maar even naar buiten ging. Twee minuten later belde ik weer, maar kreeg ik niemand meer te pakken. Later kreeg ik wel mijn vader aan de lijn en hij vertelde me dat er was gestoken en dat ik 112 moest bellen. Ik woon niet in de buurt van mijn ouders en heb snel gebeld, al had ik geen idee wat er aan de hand was. Achteraf bleek dat een buurjongen Genesh dwars door zijn longen in zijn hart had gestoken. Hij is nog op straat geopereerd, maar de steek was fataal. In de rechtszaal heeft de jongen gezegd dat het niet zijn bedoeling was om Genesh te "prikken", zoals hij het noemde, alsof hij een fietsband was. Mijn vader en Genesh hadden in de tuin een soort woordenwisseling en die buurjongen is zich daar mee gaan bemoeien. De jongen kenden we overigens niet. Mijn ouders wonen al 25 jaar in dezelfde woning, maar de jongen kwam uit de flat aan de overkant van de straat. We hadden hem nog nooit gezien. In de media zijn later verhalen verschenen waarin werd gesuggereerd dat Genesh het zelf zou hebben uitgelokt, alsof dit soort dingen alleen kunnen gebeuren door je eigen toedoen. Maar dat was niet zo. Genesh was een lieve jongen die niemand kwaad deed. Het was puur zinloos geweld.'
Nachtmerrie
'Mijn ouders hebben veel hulp gekregen van allerlei instanties en krijgen nog steeds ondersteuning, maar als gezin zijn we sinds het overlijden van Genesh in een ware nachtmerrie beland. Er zijn momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat dit is gebeurd, zo bizar is het. Mijn moeder stond erbij toen mijn broer werd gestoken en ze heeft hem niet kunnen redden. Je kind verliezen is het ergste wat er is, en zij was volkomen machteloos. Mijn moeder is al tachtig en de afgelopen twee jaar heb ik er alles aan gedaan om mijn ouders te steunen, maar ik heb ook mijn eigen grote verdriet. Het contact met mijn broer was zo belangrijk voor me, het voelt alsof er een schakel uit onze DNA-verbinding is gevallen. Met het overlijden van Genesh is er ook een stuk uit mijn leven gewist. Niets is meer vanzelfsprekend en alles is anders. Ik ga nu door het leven als de zus van wie haar broertje is doodgestoken. Ik moet verder met het onbegrip en het verdriet. Dat is zwaar, heel zwaar.'
Dankbaar
'Ik ben nog steeds de zus van Genesh, zo voel ik dat. Ik probeer positief te zijn en er trots en dankbaar voor te zijn dat ik zijn zus ben. Ik wil ook koesteren wat we samen hebben gehad. Ik mis zijn fysieke afwezigheid, maar in spirituele vorm is hij aanweziger dan ooit. Ik heb foto's van hem in mijn woonkamer staan, van Genesh als het peutertje dat ik heb grootgebracht en van de man die hij later is geworden. De rauwe randjes gaan een beetje weg, maar het gemis is zo groot dat ik zal blijven rouwen tot mijn eigen dood. Het verdriet zal altijd bij me blijven. Maar ik vind het niet erg om die rouw te voelen, want daarmee voel ik ook de liefde. Als ik het even niet meer weet, praat ik nog vaak tegen Genesh. Ik praat ook nog graag over hem, dat geeft me een goed gevoel.'
Zielsverwanten
'Ik ben opgegroeid met de Hindoestaanse religie en geloof erin dat het leven al is bepaald als je nog in de buik van je moeder zit. Het stond al vast dat Genesh van het leven beroofd zou worden en dat zorgt ook voor een soort berusting. Mensen vragen me soms of ik boos ben op de dader, maar daar houd ik me niet mee bezig. Ik kies ervoor om de liefde te voelen die ik voor Genesh heb. Ik geloof er ook in dat ik hem weer zal ontmoeten, in welke vorm dan ook. Het leven houdt voor mij niet op na de dood en dat geeft rust. Genesh en ik zijn zielsverwanten en zijn lijf was maar een verpakking. We zijn nog steeds bij elkaar.'