Gladys was in de veronderstelling dat ze opgroeide bij haar biologische vader, maar ontdekte op haar 28ste na een DNA test hoe het werkelijk zat. Ze bleek een andere vader te hebben en dit was voor haar een grote ontgoocheling. ‘Ik kan mijn biologische vader niet in zijn ogen aankijken.’
Jeugd
‘Mijn moeder heeft in totaal negen kinderen en ik ben de oudste van het stel. Ze was twintig toen ze zwanger was van mij. Op dat moment had ze een relatie met mijn biologische en niet-biologische vader. Toen ik geboren werd in Suriname, ben ik afgestaan aan mijn oma, de moeder van mijn moeder. Mijn eigen moeder kon niet voor mij zorgen. Op mijn zevende ben ik met de moeder van mijn vaderskant naar Nederland verhuisd. Vervolgens heeft vooral mijn oma mijn opgevoed. Mijn niet-biologische vader was altijd aan het werk en ik zag hem alleen met verjaardagen en in de vakanties.’
‘Doordat mijn moeder mij had afgestaan, miste ik een moederfiguur in mijn leven. Toen ik zeventien was, ben ik op zoek gegaan naar haar in Suriname. Daar heb ik toen mijn moeder en al mijn broertjes en zusjes ontmoet. Op een dag nam ze mij mee naar een kantoor van sociale zaken, waar ik een man leerde kennen. Een paar dagen later zei hij: ‘Jij bent mijn dochter’. Ik geloofde er niks van. Ik wist dat hij inmiddels al meerdere kinderen had. Voor mijn gevoel had hij de verkeerde vrouw voor ogen. Ik had veel vraagtekens en ben toen naar mijn oma en moeder gegaan om te vragen of deze man inderdaad mijn vader was. Ze ontkende het allebei glashard. Ik wilde het ook niet geloven, want ik vertrouwde mijn familie erop dat ze de waarheid spraken.’
DNA Test
‘Tien jaar later, op mijn 28ste, kreeg ik meerdere telefoontjes uit Suriname. Dit gebeurde wel tien keer per dag. Het bleek de man te zijn die beweerde dat hij mijn biologische vader was. Om voor eens en voor altijd een eind te maken hieraan, besloot ik om een DNA test af te nemen. Ik wist zeker dat ik gelijk zou hebben en dat ik dus na de uitslag niet meer lastiggevallen zou worden. Achteraf gezien had ik nooit gedacht dat hij al die jaren al de waarheid sprak.’
Uitslag
‘Een aantal weken later was de uitslag bekend. Toen ik zag dat ons DNA een match was, stortte mijn wereld in elkaar. Ik belde gelijk mijn moeder op en ik heb haar gevraagd waarom ze al die tijd tegen mij heeft gelogen. Ze hing gelijk op, omdat ze het niet aankon. Mijn biologische vader was opgelucht. Al die tijd had hij al een voorgevoel dat ik zijn dochter was en dit werd toen bevestigd.’
Mijn niet-biologische vader was in shock nadat ik heb had opgebeld. ‘Jij zal altijd mijn dochter blijven, ondanks de uitslag,’ zei hij tegen mij.
Schuldgevoel
‘Ik heb altijd een schuldgevoel gehad tegenover mijn oma. Zij heeft voor mij gezorgd en heeft mij nooit in de steek gelaten. Ik schaamde mij voor wat mijn moeder gedaan heeft en dat ze heeft gelogen. Het schuldgevoel dat eigenlijk mijn moeder moest hebben dat gevoel had ik.’
Enige connectie
‘Ik heb tot op de dag van vandaag last van mijn verleden. Inmiddels zijn mijn moeder en niet-biologische vader overleden. Mijn biologische vader wil contact met mij. Het is moeilijk omdat ik niks voor hem voel, geen liefde of connectie. De enige connectie is ons DNA.’
Mijn kinderen
Inmiddels ben ik getrouwd met mijn man. Ik heb zelf zes kinderen. Mijn trauma dat ik heb opgelopen, heeft doorgewerkt op mijn kinderen. Ze hebben ook last van verlatings- en bindingsangst, omdat ik ze dat heb meegegeven in de opvoeding. Dat neem ik mezelf wel heel erg kwalijk. Zelf weet ik heel goed hoe het voelt, dus ik probeer ze zoveel mogelijk daarbij te helpen en ondersteunen.
Toekomst
‘Mijn jeugd is allesbehalve makkelijk geweest, maar ondanks alles ben ik trots op mezelf waar ik nu ben. Ik heb mij heel erg alleen gevoeld. Heel mijn jeugd is een grote les geweest en ik wil blijven leren van het leven. Ik zou graag liefde willen toelaten, maar dat blijkt en blijft gecompliceerd.’
