In de rubriek ‘Vrouwen met Impact’ spreekt WENDY met vrouwen die een verschil maken voor onze maatschappij. Als arts op de Spoedeisende Hulp maakt Heleen Lameijer van alles mee. Van kinderreanimaties tot een patiënt die de kamer kort en klein slaat. Wanneer ze zoiets heftigs meemaakt, schrijft ze het vaak op. Daaruit ontstond haar boek ‘Op de Spoedeisende Hulp‘. 

Inmiddels kan Heleen er meestal vrede mee hebben als er een patiënt overlijdt, omdat ze weet dat ze er alles aan gedaan heeft. Maar dat is niet altijd zo geweest. ‘Mijn eerste sterfgeval was tijdens de eerste week van mijn nieuwe baan op de afdeling Cardiologie. De collega’s die daar werkten, kende ik gelukkig al uit de kliniek waar ik daarvoor had gewerkt. Ik had een vertrouwd gevoel met hen opgebouwd, onder andere met een wat oudere collega. Nadat ik een oudere vrouw had gereanimeerd, overleed ze. Ik liep door de gangen en kwam die collega toen tegen. Het duurde niet lang voor ik keihard begon te huilen. Hij gaf mij een dikke knuffel’, vertelt ze met een glimlach.

Werk mee naar huis

Hoewel ze haar werk over het algemeen niet mee naar huis neemt, lukt dat soms niet. Bijvoorbeeld wanneer er patiënten zijn die iets heftigs meemaken en die op haar lijken, als ze mensen die bijvoorbeeld dezelfde leeftijd hebben. Maar ook kinderreanimaties, die gelukkig niet vaak voorkomen, blijven heftig voor Heleen. ‘Het zijn dingen die mij niet in de koude kleren gaan zitten. Je bereidt je voor op het ergste.’ Als zo’n situatie zich voordoet, stelt Heleen een heel team samen waarmee ze wachten tot de ambulance komt. ‘Al wachtend komt er een gevoel van spanning naar boven, hoewel ik altijd wel een bepaalde spanning voel op mijn werk. Het wachten geeft mij ook de tijd om na te denken hoe ik mijn emoties ga reguleren.’ Nu ze zwanger is, vindt ze het extra zwaar om om te gaan met een kinderreanimatie, maar ook daar zijn oplossingen voor. ‘Binnen onze groep SEH-artsen is het altijd zo dat als je het idee hebt dat je iets niet aankunt, er een collega kan komen die het van je overneemt. Laatst heb ik het nog overwogen. Ik koos er toch voor om de patiënt zelf te helpen. Vervolgens heb ik bij het team gemeld dat ik angstig was vanwege mijn zwangerschap. Dat helpt enorm.’

Wanneer er iets heftigs gebeurt, schrijft ze het vaak van zich af of ze praat erover met haar collega’s. ‘We zorgen echt voor elkaar. Mijn vriend is ook arts, dat helpt ook in praten. Soms brand ik een kaasje voor een patiënt en helpt dat mij juist om iets voor mezelf af te sluiten.’

Passie

De passie voor de SEH had Heleen niet van jongs af aan al. Ook niet toen ze al met haar geneeskunde studie bezig was. ‘Dat is pas later gekomen. Pas toen ik meeliep op de spoedeisende hulp zag ik wat het vak inhield. Daarvoor wilde ik mij altijd specialiseren in cardiologie. Ook kwam ik een SEH-arts tegen tijdens een cursus en zij inspireerde mij ook om dit werk te gaan doen. Zij liet mij de schoonheid van het vak zien. Het snelle handelen en nadenken trok mij aan. Binnen de cardiologie heb je weleens patiënten waarvoor je snel wat kunt betekenen, maar er is ook veel langdurige zorg. Ik vind het prettiger om snel resultaat te zien. Het is mooi om op de slechtste dag van een mens iets te kunnen toevoegen.’

Op de Spoedeisende Hulp

Soms ziet Heleen dezelfde mensen terugkomen, maar het zijn meestal verschillende mensen met een eigen verhaal. ‘Voor iedereen kan je iets anders betekenen. Ik zie de patiënten die acuut hulp nodig hebben. Wat hebben ze nu nodig? Zijn er levensbedreigende situaties waar ik nu wat aan moet doen? En als het lukt stel ik een diagnose. Met die diagnose gaan ze verder het ziekenhuis in of naar huis.’

Gezicht achter de arts

Ze is al jarenlang actief als @makesciencework op Instagram. Dat doet ze niet voor niets. ‘Voor mij is het belangrijk dat mensen zien wie de persoon achter de arts is. Het zien van menselijkheid in de zorg, zowel aan de kant van de mens achter de patiënt, als achter de arts, maakt de zorg beter. Mensen hebben een bepaald beeld van een dokter; een afstandelijk type die niet het achterste van zijn tong laat zien. Ik vind het belangrijk dat wij als zorgverleners ook als mensen worden gezien en dat dingen ons ook raken.’

Liefde

Op haar Instagram en site schreef ze voor de coronaperiode al blogs, om zichzelf te laten zien en haar gevoelens te uiten. De blogs waren opgevallen door verschillende uitgeverijen dus besloot Heleen het gewoon te doen; een boek schrijven over haar ervaringen als SEH-arts. ‘Op het moment dat er meer ruimte kwam in de coronaperiode, begon ik weer met schrijven. Ik had ineens een heel boek liggen, toen de drukte voorbij was in het ziekenhuis.’ Door het boek wil ze vooral de medemenselijkheid in de zorg laten zien. ‘Elk verdrietig verhaal, wordt verdrietig omdat er zoveel liefde achter zit. Zo staat er in mijn boek ook een hoofdstuk over een oude man met een demente vrouw. Hij moet worden opgenomen, maar dat wil hij niet, omdat hij zijn vrouw niet alleen wil laten. Het is zo liefdevol. In eerste instantie was ik geïrriteerd, want waarom zou je naar de spoedeisende hulp komen als je niet geholpen wil worden? Toen bleek er zo’n verhaal achter te zitten toen ik doorvroeg. Ik denk dat we momenteel in de wereld wel wat liefde kunnen gebruiken en ik hoop dat ik daar mijn steentje aan kan bijdragen.’