In de rubriek ‘Vrouwen met Impact’ spreekt WENDY met vrouwen die een verschil maken voor onze maatschappij. Waar brengen zij verandering in? Wat is hun drijfveer? En vooral: waarom vinden ze het belangrijk om impact te hebben? Vandaag delen we het verhaal van politieagent Lieke Hester. Sinds ze bij bureau Burgwallen in Amsterdam werkt, is ze gewend aan de chaos die de stad met zich meebrengt. Onlangs bracht ze het boek: ‘Het kan ook nooit normaal’ uit, over al haar ervaringen in het vak.

Hij geeft een paar harde trappen naar achteren en raakt mijn been hard. Op dat moment is er gelukkig de adrenaline. Ik voel de pijn nog niet. We belanden op de grond. Op straat. Als ik één ding haat in ons werk, is het op de grond belanden in een situatie waar je totaal geen controle over hebt.

Dit is één van de anekdotes uit het boek van Lieke. Ze vertelt hoe ze op minuut één ergens mee bezig kan zijn en hoe dat op minuut twee ineens kan veranderen. De noodhulp meldingen komen ook weleens tijdens het eten en het ligt aan de melding hoe blij ze daarmee zijn. ‘Bij overlast van geluid denkt iedereen: veel plezier. Maar als er een leven op het spel staat, rent niet alleen de noodhulpeenheid maar iedereen naar de deur uit. Sommigen zelfs met hun stuk pizza in hun hand. Eigenlijk houdt ons werk nooit op. Aan het einde van de middagdienst wordt de nachtdienst gebriefd en sleutel van de auto geef je letterlijk door. Maar er moet altijd politie beschikbaar zijn voor noodhulp. Dus het komt weleens voor dat we nog langer in de auto zitten.’

Politiehart

Lieke droomde niet altijd al van een carrière bij de politie. Haar hart lag eerst bij de brandweer, maar daar kon ze nog niet bij, omdat ze daar 21 voor moest zijn. ‘De brandweer vind ik nog steeds heel mooi werk. Ik heb nu twee keer een dagje mee gelopen bij een vriendin die op de kazerne werkt. Dan ben ik net een klein kind.’ Maar de politie heeft haar hart gestolen en ze wil daar nooit meer weg. ‘We zijn een blauwe familie. Als er gehuild wordt, wordt er gehuild. Er is altijd veel begrip voor elkaar. Maar bij ons is het ook belangrijk om het luchtig te houden.  Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Onze humor gaat ver. Maar dat heb ik juist nodig, die gekkigheid.’ En die steun hebben ze af en toe ook nodig, want het werk heeft ook zware kanten. ‘Alles rondom dieren en kinderen vind ik vreselijk. Af en toe horen we over de portofoon over een kinderreanimatie. Secondes kunnen het verschil maken. Ook al zit niemand erop te wachten, want het is gewoon heftig, toch rijden we er zo snel mogelijk heen. Vaak hopen we dat het een koortsstuip is.’

Maar je moet niet bang aangelegd zijn, volgens Lieke. Stoer hoef je niet te zijn, maar je moet snel kunnen schakelen. En door training en ervaring die ik heb, weet ik mij in elke situatie te redden. Als er iets misgaat, komen er nog meer collega’s bij. En meldkamer luistert altijd mee. Ik geloof in mijn eigen kunnen en in die van mijn collega’s. Angst is een slechte raadgever. Natuurlijk denk ik ook weleens: dit wordt spannend. Maar daar blijft het dan ook bij, want samen komen we eruit.’

Seksistische opmerkingen

‘Als politieagent moet je wel je vrouwtje kunnen staan. Er zijn namelijk mensen die denken dat ze iets complimenteus zeggen op straat. ‘’Jij mag me niet aanhouden hoor’, is een opmerking die je als vrouw vaak hoort. Vroeger ging ik er nog hard op in, nu ga ik liever het gesprek aan of negeer ik het. ‘Als ze zoiets tegen jouw zus zouden zeggen, word je ook boos toch?’ zeg ik vaak terug. Ik ben ook iemands zus.’

‘Ik heb veel gezien en steeds als je denkt dat het niet meer gekker kan, kan dat toch nog’

Nooit normaal

Afgelopen maand kwam haar boek ‘Het kan ook nooit normaal’ uit, dat gaat over alle gekke situaties waarin politieagent Lieke zich heeft bevonden. ‘Een paar jaar geleden was ik net uit bed en stond ik met mijn collega bij een man die een gebruikt condoom in zijn portemonnee had. Op zo’n moment denk je wel: het is hier veel te vroeg voor. Maar het kan mij niet gek genoeg. Ik heb veel gezien en steeds als je denkt dat het niet meer gekker kan, kan dat toch nog. Ook bij fouilleren komen we verrassingen tegen. Maar het gebeurt ook dat er iemand zelfmoord heeft gepleegd en de hersenen van iemand op straat liggen. Het zijn zoveel bizarre dingen. Dat is iets waar we het nog steeds over hebben.’

Het boek is voor haar een ode aan de hulpverlening. Maar ook aan Amsterdam en de schorremorrie uit de wijk. Al jaren heeft ze een liefde voor schrijven, maar sinds een tijdje deelt ze op haar site Liekeschrijft.amsterdam en op haar Instagramaccount @Liekeschrijft haar ervaringen. ‘Mijn liefde voor schrijven en werk kan ik combineren. Eerst durfde ik het niet te delen, omdat ik te bang was voor reacties van anderen en haat, maar ik vind het zo leuk en krijg ook zoveel positieve reacties.‘

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door liekeschrijft (@liekeschrijft)

Mentale gezondheid

In haar boek besteed ze niet alleen aandacht aan de situaties die ze meemaakt, maar haar voorwoord is gericht aan mensen met geestelijke problemen. Deze mensen komt ze vaak tegen in haar werk. Niet bij diefstallen, maar bij zelfmoordpogingen. ‘Op mijn Instagramaccount deel ik daarom met regelmaat dat iedereen het waard is om hulp te zoeken. Het is niet jouw schuld dat je je zo voelt, maar je bent wel zelf verantwoordelijk voor het zoeken van hulp. Als je op het punt staat om voor de trein te springen, bel ons dan. We komen naar je toe.’ Ze deelt nooit verhalen van mensen die ze heeft geholpen, maar vertelt er nu wel open over. ‘Er was iemand die mijn naam in zijn afscheidsbrief had gezet, die hij in zijn rugzak bij zich had toen hij langs het spoor stond. Omdat hij wist dat iemand mij zou vertellen dat hij dood was, is hij niet gesprongen. “Jouw woorden hebben mij tegengehouden om mij voor de trein te gooien”, waren de woorden die hij mij via een berichtje op Instagram schreef. De ‘Lieve jij’ voorin mijn boek is een please don’t do it.’

Hoewel de politie een groot deel van haar leven is, heeft ze ook een leven daarbuiten. Op de vraag of ze altijd dezelfde Lieke is, lacht ze. ‘Ik heb nou eenmaal een grote muil. Ik kom voor mezelf op, maar ook voor de mensen om mij heen. Iedereen zegt ook altijd dat de Lieke die blogt, de Lieke op Instagram, de Lieke in Bureau Burgwallen en de Lieke in het boek één pot nat is. Dat maakt het voor mij makkelijk om mijn werk te doen. Waar ik wel in verschil in mijn privéleven is dat ik daar geen voorbeeldfunctie heb. Ook ik fiets weleens door rood.’

Het kan ook nooit normaal is uitgegeven bij uitgeverij HarperCollins en is voor 21,99 te koop.