Schrijfster Francine Postma (49) liep in vijf weken in haar eentje het St. Olavspad, de 580 kilometer lange pelgrimsroute van Zweden naar Noorwegen. Met twee kinderen met gedragsproblemen is het lopen haar nooduitgang.
Wat geeft het lopen jou?
‘Lopen is voor mij een manier om geestelijk gezond te blijven. Dat klinkt heftig, maar als ik niet wandel draai ik vast; ik heb een nooduitgang nodig. Toen ik vier jaar geleden besloot het St. Olavspad te gaan lopen had ik heftige jaren achter de rug. Onze oudste heeft autisme en onze jongste ADHD. Mijn oudste is inmiddels vijftien en het gaat nu beter, maar tot zijn zevende wisten we niet wat hem mankeerde, terwijl hij heel agressief was en ik hem regelmatig in bedwang moest houden als hij een heftige woede-uitbarsting had. Als je kinderen krijgt verwacht je dat het je leven verrijkt, maar ik vond die eerste jaren heel zwaar en voelde me schuldig omdat ik het moederschap vaak helemaal niet leuk vond. Na de geboorte van de tweede kreeg ik een burn-out en op advies van mijn arts ben ik toen begonnen met wandelen. Elke dag wandel ik en in het weekend maak ik vaak een langeafstandswandeling. Hoe langer ik wandel, hoe lichter ik me voel. Ik heb zelf ADD en ook in mijn hoofd kan het behoorlijk chaotisch zijn. Na een paar uur lopen kom ik in een soort meditatieve staat en eenmaal weer thuis voel ik me altijd mellow.’
Waarom het St. Olavspad?
‘Ik houd van het groene en het frisse van Scandinavië. Het St. Olavspad is een oude pelgrimsroute die opnieuw op de kaart is gezet en loopt van Zweden naar Noorwegen. Voor een verhaal in een tijdschrift liep ik eerst zeven dagen en toen was het zaadje geplant. Tijdens mijn tocht liep ik elke dag twintig tot dertig kilometer. ’s Nachts sliep ik bij mensen die langs de route een kamer verhuurden; leuke ontmoetingen waren dat vaak. Verder was ik alleen. Om mezelf te beschermen tegen beren had ik een berenbel bij me. Maar bang ben ik nooit geweest. Ik genoot van de bloemen en de natuur om me heen en hield het wandelen goed vol, al zijn er ook momenten geweest dat het ontzettend zwaar was. Als het regende bijvoorbeeld en ik door een gebied moest met veel beklimmingen.’
Voelde je je als herboren toen je het eindpunt bereikte?
‘Dat viel behoorlijk tegen. Bij de kathedraal in Trondheim stond ik tussen de massa en niemand zag aan mij dat ik net een pelgrimstocht had gelopen. Ik voelde me heel alleen en heb een eerdere vlucht naar huis genomen. Pas thuis realiseerde ik me wat er was gebeurd. Gelukkig was ik blij om mijn gezin weer te zien, maar na een tijdje miste ik de rust van het wandelen weer. Onlangs heb ik het Nederlandse Kustpad gelopen, van Sluis tot Den Helder. Een heel andere ervaring, maar ook prachtig.’
Nooit last van schuldgevoelens als je je gezin alleen laat?
‘In het begin wel. Mijn man heb ik afgekocht toen ik vijf weken alleen wegging zodat hij thuis kon blijven bij de kinderen; door een bescheiden erfenis kon ik me dat veroorloven. Maar mijn man begrijpt hoe belangrijk wandelen en alleen zijn voor me is en geeft me daarin gelukkig de ruimte. Juist die ruimte zorgt ervoor dat ik daarna alles thuis weer aankan.’
Francine schreef over haar pelgrimstocht het boek ‘Onderweg’. In juni verscheen ‘Aan zee’ over het Nederlandse Kustpad.
