Haar pelgrimstocht in Noorwegen smaakte naar meer, maar vanwege corona moest Francine Postma het dichtbij opzoeken. Ze besloot langs de zee te lopen en daar kwam haar boek ‘Aan zee’ uit voort, waarin ze vertelt over de tocht die ze bewandelde en de mensen die ze onderweg ontmoette.
Wat betekent wandelen voor jou?
‘Door mijn psycholoog werd ik in eerste instantie naar buiten gestuurd. ‘Jij kan hier uren, dagen of maanden met mij over praten, maar je moet juist je hoofd leegmaken’, kreeg ik van haar te horen. Wandelen bleek goed bij mij te werken. Al gauw kwam ik erachter dat ik het liefst dagen achter elkaar wandelde, omdat ik dan in een bepaalde flow en lichtheid terecht kwam. Dat is ook het thema van mijn nieuwe boek. Van nature ben ik zwaar op de hand, maar juist door naar buiten te gaan en aan zee te lopen, voel ik mij opgetild. Het is alsof ik dans. Als ik naar het boek kijk en naar mezelf op de cover, dan zie je dat ik met mijn hoofd in de wolken zit. Dat beeld staat nog op mijn netvlies en daar krijg ik hetzelfde gevoel als wat ik toen had bij de wandeling.’
Waarom koos je voor Nederland?
‘Het kwam deels door corona. Toen ik vijf weken naar Noorwegen en Zweden ging op het St. Olavspad te bewandelen, bestond corona nog helemaal niet. Het is ook niet dat ik elk jaar vijf weken weg kan. Ik heb twee jongens. Ook al worden ze groter, hebben ze hun moeder toch wel echt nodig. Ik bedacht me hoe kan ik dat vrije gevoeg van de pelgrimstocht hier kon ontdekken. Daar ontstond het idee om het kustpad te bewandelen. Dit keer koos ik ervoor om de tocht niet in één keer uit te wandelen, maar het in stukjes op te breken. Als ik een paar dagen wegging, kreeg ik toch dat pelgrimsgevoel weer. Het is belangrijk dat je overnacht en de dag erna weer doorgaat. Ik kwam in een zorgeloosheid terecht. Nu ik niet in een vreemd ver buitenland liep, maar gewoon aan de Noordzee, kwam ik op plekken waar ik in eerste instantie de schoonheid nooit van inzag. Zo liep ik langs mijn geboorteplaats Brielle, toen ik daar woonde wilde ik daar alleen maar weg. Ik wilde naar het bruisende Amsterdam. Nu zag ik pas hoe mooi het daar is. Filosoof Kant zegt: ‘Alleen waar je te voet bent geweest, ben je echt geweest.’ Ik heb aan den lijve ondervonden dat het zo werkt.’
Van welke plek in het bijzonder ben je de schoonheid gaan inzien?
‘Wat ik bijzonder vond, was dat ik over de Deltawerken in Zeeland liep. Daar waar ik vroeger weleens op schoolreisje was geweest en later met de auto overheen was gereden, wandelde ik nu. Op het moment dat je naar beneden kijkt, zie je de zee kolken. Ik realiseerde mij hoe bijzonder dit was. Nederland begon voor mij te leven.’
Woon je zelf ook aan de kust?
‘Dat is mijn droom. Ik had altijd al de connectie met de zee. Dat hoor ik van meer mensen die daar zijn opgegroeid. Ik ga graag naar de eilanden. Als ik op de boot naar Vlieland sta, voel ik de vrijheid. In Hilversum mis ik altijd de zee. Na een tijdje gaat het kriebelen. Het voelt alsof de zee mij roept.’
Je werd er dus niet moe van om steeds de kust te zien?
‘Ik word nooit moe van de zee. Soms werd het wat eentonig, maar nooit saai. De zee is geen één dag hetzelfde.’
Liep je ook weleens door het water?
‘Het kustpad liep soms helemaal niet langs de zee. Maar ik wilde ook door de zee lopen en zwemmen. Daarom stopte ik de routegids af en toe weg. Als ik de zee aan mijn linkerhand hou, kan ik niet verdwalen, was mijn gedachte erachter. Ik haat het om op de kaart te kijken. Uiteindelijk loop je 30 keer verkeerd en ‘s avonds bedenk je je dat je eigenlijk niks hebt gezien.
Wat is je grootste les wat je van deze reis hebt geleerd?
‘Ik mag mijn eigen pad lopen en hoef niet overal toestemming voor te vragen. Als ik wil, kan ik de zee induiken. Jarenlang heb ik mij laten leiden door de gedachtes van anderen, maar nu ben ik vrij in mijn keuzes.’
Aan zee. Een eindeloze strandwandeling is uitgegeven door Uitgeverij FJORD en voor 20,00 te koop.
