In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Wat betekent rouw, hoe vinden ze weer de kracht om door te gaan? Door een treinongeluk kwam de zoon van filmmaker Eline Dekker, Milo (14), om het leven. Na zijn dood besloot ze een documentaire te maken van zijn digitale nalatenschap. Ze kraakte zijn telefoon, en vroeg zijn complete geschiedenis aan foto’s op bij Snapchat.
Foto’s en filmpjes flitsen voorbij in de documentaire ‘Touch life’. Een film die het leven van de veertienjarige Milo laat zien en beleven. Dat Milo een bijzonder kind, in de bloei van zijn jonge leventje was, wordt meteen duidelijk. Dan verschijnt opeens de foto van het besneeuwde spoor: de laatste foto die Milo ooit maakte. Op ruwe wijze werd hij op 9 februari 2021 uit het leven gerukt. ‘Het was op deze winterdag ijskoud, en alles was bedekt door een dik pak sneeuw’, vertelt zijn moeder Eline. ‘Voor Milo en zijn vrienden was het een uitnodiging om buiten op avontuur te gaan. Ze klommen de trap op die ze naar het spoor vlak achter ons huis bracht. Doordat dit midden in de coronacrisis was, reden er een stuk minder treinen. Ze moeten gedacht hebben dat deze helemaal niet meer reden. Milo en zijn vriend klommen het hek over. Ze hebben een paar stappen op het spoor gezet. En toen was daar ineens, tegen al hun verwachtingen in, toch een trein. Mijn zoon was op slag dood, het andere jongetje kwam met de schrik vrij.’
Rijkshemelvaartdienst
Eline vertelt haar verhaal in haar woning op de kunstgemeenschap Rijkshemelvaartsdienst, een complex vlak buiten Amsterdam waar veel kunstenaars wonen. Het ligt tussen de bossen en weilanden en is een plek die bekendstaat om haar openheid en speelsheid. De kleinschaligheid, het groene karakter en de ruimte bieden kinderen die er opgroeien alle mogelijkheden om oneindig buiten te spelen. Dat het een warme en gemoedelijke plek is, voel je als bezoeker direct. Eline Dekker woont er inmiddels alweer 33 jaar en Milo heeft er zijn hele leven gewoond. Voor de gemeenschap is zijn overlijden een groot gemis: ‘Milo was echt een mensenkind. Hij stond bekend als creatief, verbindend, empathisch en sociaal. Hij nam altijd iedereen mee in zijn ideeën en had echt zin in het leven’, zegt zijn moeder.
De route
Om Milo te herinneren, is er een herdenkingsroute om het terrein van de Rijkshemelvaartdienst uitgestippeld. De route brengt je langs de verschillende kunstwerken en monumenten die, ter nagedachtenis van hem, zijn gemaakt. Eline wandelt eerst langs de Miglo. ‘Op het terrein bouwden de kinderen op de Rijkshemelvaartdienst een iglo van de sneeuw. Dit was tijdens de laatste week van zijn leven. Toen Milo overleed, was de iglo nog niet af. Daarom besloten we hem met alle bewoners af te maken. Op de dag na de uitvaart, werd het opeens mooi weer. De iglo smolt daardoor natuurlijk. We besloten hem daarom na te bouwen met glasblokken, en gaven hem de naam ‘Miglo’. Er kunnen elf man in. We kwamen veel samen in de Miglo om verhalen uit te wisselen, te zingen en steun te vinden. Deze momenten waren intiem en fijn.’
Coming of age
Na de Miglo steek je door de bloeiende natuur de straat over. Je komt uit bij het Nieuwe Meer gelegen aan de Oude Haagseweg. In de Oeverlanden, langs het meer, staat ‘de bank van Milo van der Veen’. ‘Deze is hier gekomen, omdat dit de plek is waar Milo en zijn broer Jari vaak kwamen. Zij gingen hier bijvoorbeeld met hun fiets het water in, samen zwemmen of varen.’ Daarna kom je langs de tamme kastanjeboom die voor Milo is geplant. ‘Milo stond echt in de bloei van zijn leven. Mijn zoon was natuurlijk echt niet altijd lief. Hij haalde wel eens kattenkwaad uit door vuurtjes te maken, en af en toe kon hij ook wel eens lastig zijn. Maar dat hoorde allemaal bij de fase waar hij zich in bevond. Een ontdekkingsfase waarin hij onderzocht wie hij nou eigenlijk was. Dat hij in een coming of age fase zat, zag ik bijvoorbeeld goed terug in zijn veranderende uiterlijk. Hij schoor zijn hoofd kaal, en probeerde verschillende kledingstijlen uit. Hij droeg de laatste tijd veel zwart, sneakers van het merk VANS en hoodies, maar hij zei dat hij weer zin had om meer kleurrijke kleding te dragen. Milo was in ieder geval creatief. Hij tekende graag plaatjes na van het internet. Zo maakte hij voor mij een tekening van een oldschool hart met daarin ‘mama’. Hij was teder en attent in zijn gebaren. Wanneer ik bijvoorbeeld jarig was, plukte hij al dagen van tevoren bloemen. Van de natuur, en dan vooral bloemen, hield hij trouwens ook erg veel.’ Na het zien van de boom, wordt de route vervolgd naar het laatste monument; het spoor, de plek van het ongeval. Daaronder bevinden zich acht nisjes. Hier hebben verschillende street art kunstenaars graffiti-kunst op gemaakt. In één van de nisjes is een prachtig werk te bewonderen van een zittende Milo. Je herkent ‘m direct aan zijn zwarte VANS. Eline wijst naar een ander nisje: ‘Kijk daar, naast die groene M staat ook een pinguïn. Die is ooit door Milo gemaakt, denken we.’
Verwerking
De omgeving rond de Rijkshemelvaartdienst ademt Milo, en Eline wil de monumenten graag uitbreiden: ‘Ik wil dat mensen hem herinneren. Milo is een speciale en bijzondere jongen. Hij mag nooit vergeten worden.’ Ook in de gezamenlijke ruimte en in Eline’s huis, zijn altaartjes te vinden. Foto’s, tekeningen en gedichtjes worden verlicht door kaarsjes en wierook. Haar zoon een stem geven, is het levenswerk van Eline. ‘Hem herdenken met de film en de monumenten, is voor mij een manier om het verdriet te verwerken. Ik weet zeker dat Milo het mij gunt dat ik het beeldmateriaal in zijn telefoon gevonden en gebruikt heb voor de film. Hij zou trots zijn geweest. Mijn zoon leeft voort.’
