In de vorige blog van reisreporter Deborah Durrfeld, begon ze aan haar reis door het prachtige, maar nog vrij onbekende, Bolivia. Ze noemt Bolivia ook wel het land van extremen. In deze blog vervolgt zij haar reis door dit land. Vanuit Lima vertrekt ze richting de stad Santa Cruz. Daarna wilt ze verder naar Sucre, maar dat verloopt niet helemaal als gepland. 

De rijkste stad Santa Cruz

Vroeg in de ochtend verlaten we Lima. Helaas is in een grote stad als deze de ochtendspits een drama en hierdoor een uitdaging opzich. Op bepaalde punten staan we lang stil. Santa Cruz de la Sierra ligt op ongeveer drie uur vliegen van Lima. Het is officieel de grootste stad van het land en laat een geheel ander Bolivia zien.

Dat het de rijkste stad van het land is, zie je aan het straatbeeld, dure auto’s, luxe winkels, goede restaurants en welgestelde mensen. Zo lang als ik Bolivia bezoek, is er een strijd tussen het rijke oosten en armere westen. De regio Santa Cruz wil zich al langere tijd afscheiden van de rest van Bolivia, aangezien de inkomsten van de regio (door gas en oliewinning) weg zouden vloeien naar La Paz en het armere westen. Dat zorgt voor veel protesten en onvrede.

Mooie tijden

Santa Cruz ligt op de grens tussen hoogvlakte en jungle. Het is er bloedheet. Voor mij voelt het altijd alsof ik bijna in Brazilië ben, maar dat is nog acht tot negen uur rijden. Ondanks dat het een grote stad is, heerst er een plattelandssfeer.

Er is weinig tot niets in de stad te doen. Toch heb ik hier mooie tijden beleefd. Op een paar uur rijden ligt het bergdorpje Samaipata waar je mooie wandelingen kunt maken en de Inca ruïne, Fuerte de Samaipata, kunt bezoeken, een vroeger ceremonieel Inca centrum. Niet te vergelijken met de adembenemende Inca ruïnes in Peru, maar minstens zo mysterieus. Ook staat de regio bekend om de missieposten van de Jezuïten. Zij kwamen hier in de 17 en 18e eeuw om de inheemse mensen tot het christendom te bekeren. Je moet er wat uurtjes over hobbelwegen voor over hebben, maar het laat je in ieder geval een ander stukje Bolivia zien. Onderweg passeer je ook talloze mennonieten communities en heb je het gevoel terug in de tijd te gaan.

Het bergdorpje Samaipata

De Inca ruïne

Even een rust-uurtje inlassen…

Voor ons is dit een overstapplaats. We draaien talloze beauty en omgeving shots. Morgenochtend vliegen we weer door. Hoogtepunt was altijd de luiaards die jarenlang in de bomen hingen op de Plaza Principal. Maar de laatste jaren zie ik ze niet meer. Nog steeds vind ik het heerlijk om op de plaza rond te hangen. Dit is het trefpunt van de stad waar iedereen, jong en oud, samenkomt. Er hangt een gemoedelijke sfeer.

Plaza Principal

In een van mijn favoriete cafe’s in Santa Cruz, Patrimonio, installeer ik mij voor een rustig uurtje bellen, mailen en planningen rondmaken. Veel cafés zijn tevens een art-gallery waar lokale kunstenaars hun werk tonen. Het is rustig, totdat ik een spaans appje binnenkrijg: ‘Hi Deborah, alles goed? Wellicht heb je het al gehoord maar er zijn wat problemen in Sucre. Het is bijna weekend dus misschien valt het mee, maar dan ben je op de hoogte.’

Wij vliegen morgenochtend naar Sucre dus een alarmbel gaat af. Problemen in Bolivia betekent nooit goed nieuws. Automatisch begin ik te googelen op conflicten, demonstraties, wegblokkades in Sucre en ja,hoor… ”Sucre geheel verlamd”, “Sucre op 1000 punten geblokkeerd”. Mensen zijn massaal de straat op om te demonstreren, lange rijen bij supermarkten, en overal blokkeren mensen de wegen met hekken en auto’s om op die manier aandacht van de overheid te krijgen.

Hoe kan het dat ik dit niet heb meegekregen en hoe kan het dat niemand me dit eerder heeft verteld?

Ik zucht heel erg diep en krijg flashbacks naar een paar jaar geleden toen er ook demonstraties waren.  In Sucre hebben we vanwege dit soort situaties dagen vast gezeten, nachtelijke pogingen gedaan om de stad te verlaten in de hoop dat mensen in de koude nachten hun demonstraties en wegblokkades zouden staken,  zenuwachtige momenten beleefd en veel vertraging opgelopen.

Loslaten en afwachten

Ik doe een belrondje naar wat mensen in Sucre en al snel is de situatie mij duidelijk. Dit gaat heel erg vervelend worden. De stad is op 1000 punten geblokkeerd dus je kunt op dit moment alleen lopend het centrum in. Maar, we vliegen morgen ochtend, het is bijna weekend, de situatie is al een week gaande, de instanties gaan vandaag vergaderen er moet toch een oplossing zijn? En anders… Het programma omgooien? Nee, we moeten die kant op. Er staat zoveel op de planning. Deze plaats is de komende dagen onze uitvalsbasis voor verschillende reportages en vanuit hier moeten we door. Bovendien wordt het vrij lastig om voor 25 man last minute nieuwe hotels en vluchten te boeken. Ik besluit het heel even te laten bezinken en af te wachten. Er wordt vanmiddag vergaderd over een mogelijke oplossing, dus daarna kunnen we echt stappen ondernemen. Loslaten en afwachten, ik vind het nog steeds lastig.

Over Deborah

De Nederlandse reporter Deborah Durrfeld (35) komt door haar werk als reporter, producer en gids echt overal. Al sinds haar twintigste reist Deborah de aarde over; altijd onderweg, op zoek naar dat ene, bijzondere verhaal. Door haar werk voor de BBC komt ze op plekken waar gewone toeristen vanwege de ligging niet naartoe gaan en die wij alleen kennen van mooie natuurseries. Deborah zal regelmatig over haar avonturen schrijven op wendyonline.nl. Volg haar ook op Instagram via @passporttheworld Wil je meer lezen over wat je allemaal kunt doen in het mooie Bolivia? lees dan hier  over de mooiste bezienswaardigheden.