Hannah raakte in 2011 zwanger van haar eerste kindje. Na 41 weken begon de bevalling, die bijna fataal afliep. Het hoofdje van haar baby was geboren, maar haar schouder zat klem achter het schaambot. Toen ze eindelijk werd geboren, was ze bleek, slap en stil. Haar dochter werd direct beademd en herstelde snel, maar Hannah zelf herstelde niet. Pas vier jaar later kreeg ze de diagnose PTSS.  

‘Toen ik in 2011 zwanger was van mijn eerste kindje, verheugde ik me op de bevalling. Hoe het ook zou lopen, er zou een moment komen dat er een roze, huilende baby op mijn borst zou worden gelegd. Daar focuste ik mij op. Maar het liep anders. Na ruim 41 weken zwangerschap begon ik uitgeput aan een zeer moeizame bevalling. Ik had al nachten niet geslapen, was oververmoeid en letterlijk ziek: ik lag te zweten en rillen in bed. De hartslag van de baby was verhoogd en omdat ik koorts kreeg, moesten we naar het ziekenhuis. Daar liet ik alles over me heen komen. Achteraf kan ik zeggen dat er geen moment is geweest waarop ik het gevoel had dat ik zelfs iets te zeggen had over mijn eigen bevalling. Het was onrustig in de verloskamer, mensen liepen in en uit. Tussen de weeën door zakte ik weg, ik was er totaal niet bij. Tot overmaat van ramp werd de ruggenprik verkeerd gezet, waardoor de ene helft van mijn onderlichaam verdoofd was en de andere helft van mijn lichaam niet.’

Noodprotocol

‘De bevalling duurde ontzettend lang, maar toen het moment eindelijk daar was, ging het mis. Het hoofdje van mijn baby werd geboren, maar haar schoudertje bleef haken achter mijn schaambot: een zogenaamde schouderdystocie. Het was te laat voor een spoedkeizersnede. “NOODBEL! NU!” schreeuwde de verloskundige. Binnen no time stond er negen man om mijn bed heen en startte een noodprotocol. Er werd geschreeuwd dat ik op handen en knieën moest gaan zitten. Twee gynaecologen hebben mijn dochtertje er uit weten te trekken. Ze hebben haar schoudertje omgeklapt om haar leven te redden met de kans dat de botjes zouden breken. Toen ik me omdraaide, zag ik haar liggen op het witte ziekenhuislaken. Ze was bleek, slap en stil. Haar hoofdje was blauw. Ze ademde niet en huilde niet. De kinderarts nam haar direct mee naar een andere kamer en mijn toenmalige partner rende erachteraan.’

Leven

‘Niemand kon me vertellen wat er aan de hand was en niemand zei iets tegen me. ‘Leeft ze wel?’ vroeg ik. ‘Is ze dood!?’ Maar niemand gaf antwoord. De kamer was inmiddels bijna helemaal leeg. Een co-assistente stond met haar handen voor haar gezicht aan het voeteneind van het bed te huilen. Mijn vriend kwam terug op de verloskamer om te vertellen dat ze leefde. Ze had een hartslag, toen ze werd geboren. De kinderarts heeft haar direct zuurstof gegeven, waarna ze ook zelf begon te ademen. Of er hersenschade was door het zuurstoftekort en of er blijvende schade was aan haar arm was nog onduidelijk. Maar ze leefde. Heel even mochten we haar zien, ze lag in een couveuse aan allerlei slangetjes. Haar armpje was gespalkt en ze had een infuus. Toen werd ze naar neonatologie gebracht. Ik bleef totaal overrompeld achter, in een bed vol bloedspetters.’

In mijn armen

‘Drie uur na de bevalling werd ik in mijn bed naar mijn dochter toe gereden. De verpleegster vertelde me dat ze te overprikkeld was om bij me te liggen en verzocht me vanuit mijn bed naar haar te kijken. Ik kon met mijn hand contact zoeken. Maar dat wilde ik niet. Ze zou bij mij moeten liggen. Ik wilde mijn baby op mijn borst, mijn kersverse baby die drie uur geleden was geboren. Ik bleef volhouden dat ik haar bij me wilde hebben. Mopperend stemde de verpleegster ermee in. Ze haalde haar uit de couveuse en gaf haar aan mij. Gelukkig wilde mijn dochter graag op mijn borst liggen. Ze begon zelfs meteen te drinken, toen ik haar aanlegde. Dit was het moment waar ik de hele zwangerschap over had gefantaseerd. Toen ik haar die avond alleen achter moest laten in haar bakje lag ze als een vermoeid, oud vrouwtje voor zich uit te staren. “Geboren worden is het engste moment van je leven” zei de kinderarts die avond tegen me. “Dat heeft ze dan maar mooi gehad.”

Flashbacks

‘Alles kwam goed met dit dappere meisje. Ze heeft niets overgehouden aan het zuurstoftekort en haar armpje was na zes weken volledig hersteld. Ik genoot intens van de kraamtijd. We hadden een heerlijke, zoete baby. Voor de buitenwereld leek er niets aan de hand, ik was dan ook zo gelukkig met ons kindje. Maar toch waren er momenten dat het niet goed met mij ging. Ik heb nooit hulp gezocht, terwijl ik echt wel wist dat er iets mis was. Zo waren er bepaalde gesprekken en situaties die ik vermeed, in de hoop dat ik er niet aan terug hoefde te denken. En toch gebeurde dat. In mijn grootste nachtmerries kwam de bevalling terug. Ik kreeg flitsen op mijn netvlies en soundbites uit de verloskamer die zich in mijn hoofd echode.’

‘Ik was extreem vatbaar voor wat andere mensen tegen me zeiden en probeerde zelfs te doen wat mensen adviseerden. Moest ik niet gewoon ophouden met terugdenken aan die helse dagen, avonden en nachten? Bevallen doet nu eenmaal veel pijn en het is het gezonde kind dat uiteindelijk telt. Ik had er toch iets moois voor teruggekregen? Ik had het gevoel dat ik me niet aan moest stellen. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon mijn bevalling niet vergeten.’

Posttraumatische stressstoornis

‘Toen ik in de winter van 2015 weer zwanger werd, raakte ik vrijwel meteen in paniek. Ik had huilbuien en angstaanvallen. Dit gebeurde vaak als ik alleen onderweg was, maar ook op totaal onverwachte momenten op mijn werk. Mijn gynaecoloog verwees me door naar een therapeut die me moest gaan helpen voordat ik zou moeten bevallen. En die therapeut gaf mij de diagnose. Drie en half jaar na mijn bevalling werd er PTSS geconstateerd. Ik kende deze term toen alleen van soldaten die in oorlogsgebieden waren geweest. Maar elke situatie waarin een persoon met de dood of ernstig letsel wordt bedreigd kan leiden tot een trauma: de letterlijke vertaling van trauma is wond. Een traumatische gebeurtenis sla je op in je lichaam en je hebt er weinig invloed op. Het slaat je hoofd en je lijf in als bliksem. Voor veel mensen is het dan ook niet te bevatten dat zoiets natuurlijks als een bevalling traumatisch kan zijn. En toch was het zo.’

Bevallingstrauma verwerken

‘In de zomer van 2015 heb ik mijn bevallingstrauma kunnen verwerken door middel van EMDR-therapie. Ik moest mijn verhaal opschrijven en de verschrikkelijke bevalling vervolgens hoogzwanger herbeleven. Dit was echt niet makkelijk, maar wel succesvol. Die heftige en emotionele lading is gelukkig verdwenen. Ik kan nu op een goede manier terugkijken op mijn bevalling en er zelfs over praten. Ook de gevoelens van schaamte en schuld heb ik achter me kunnen laten. In die zomer ben ik rustig bevallen van mijn tweede dochter. Ze werd geboren door middel van een geplande keizersnede, en alles was goed gegaan. Ik was zo dankbaar. Ze was roze, ze bewoog, ze ademde en huilde. Ik voelde me ontzettend opgelucht toen ik zag dat het goed met haar ging. Zonder de EMDR-therapie was ik absoluut niet klaar geweest voor deze bevalling.’

Geboorte van mijn zoontje

‘In de herfst van 2020, precies negen jaar na mijn traumatische bevalling, ben ik bevallen van mijn derde kindje, een jongetje. De laatste maanden van mijn zwangerschap kwamen mijn angsten terug, maar dankzij mijn therapie kon ik hiermee dealen en namen ze het niet over. Ik heb iedereen in het ziekenhuis op de hoogte gebracht van mijn gevoelens en dat hielp. Ik realiseerde mij dat ik niet alleen was, en dat gaf mij een vertrouwd gevoel. Ook mijn zoontje werd geboren door middel van een geplande keizersnede. Zijn geboorte was waanzinnig mooi. Hij kwam heel langzaam uit mijn buik en hij mocht direct bij mij komen liggen. Ik ervaarde een prachtig ‘golden hour’; met een blakende, roze baby op mijn borst. Intens dankbaar ben ik, dat ik deze mooie en rustige bevalling zo bewust mee heb mogen maken.’

Mijn overwinning

‘Voor mijn traumatische bevalling begreep ik niet dat heftige, moeilijke of nare gebeurtenissen je uiteindelijk sterker kunnen maken. Maar nu ik mijn trauma heb verwerkt, voel ik wat dit betekent. Je leven verandert sowieso als je voor de eerste keer moeder wordt, maar door de manier waarop mijn bevalling verliep, veranderde mijn hele wereld van de ene op de andere dag. Niets voelde meer hetzelfde en niets leek meer vanzelfsprekend. Omdat ik van dichtbij heb meegemaakt hoe kwetsbaar het leven is en hoe het voelt dat je je kind ook zomaar kan verliezen, ben ik het leven veel meer gaan waarderen. Ik ben elke dag dankbaar voor mijn drie gezonde kinderen. Tevens ben ik heel erg blij dat ik zelf weer gezond ben, geen last meer heb van angstaanvallen, nachtmerries of nare beelden op mijn netvlies. Hierdoor kan ik een gelukkige en relaxte moeder zijn en kan ik ontzettend genieten van het dagelijks leven.’

Dit verhaal is geschreven door Hannah König. Op shepostsonline.nl deelt Hannah meer over zwangerschap, bevalling, ouderschap en mentale gezondheid.

Lees ook deze verhalen van De overwinning:

Neem een abonnement op de Wendy-specials

4 x WENDY-special

 + Cadeaupakket van Salt of the Earth t.w.v. €29,45

Nu voor €17,50

Bij een jaarabonnement op de WENDY-specials (vier nummers per jaar) ontvang je nu een heerlijk cadeaupakket van Salt of the Earth gratis. Salt of the Earth maakt milieuvriendelijke en natuurlijke huidverzorgingsproducten en is dé nummer 1 op het gebied van natuurlijke deodorant. 100% natuurlijk en samengesteld op basis van minerale zouten, magnesium en Aloë Vera. Het pakket bestaat uit een roaming hand was, natural roll-on deodorant, natural spray deodorant en een natural deodorant stick.