Elke woensdag delen we in de maand december een verhaal van een vrouw die in 2020 te maken kreeg met het nieuws. Celine Verveer (20) loopt stage bij wendyonline.nl en besmette na een sportuitje met een vriend en een vriendin haar hele familie. Ook de vriendin besmette haar familie en ook haar stiefmoeder kreeg corona, waardoor ze haar vader niet meer kon zien. Een persoonlijk verhaal over hoe ingrijpend de gevolgen van corona kunnen zijn.
‘Het overkwam mij zo onverwachts. Ik had al weken niks gedaan en kwam mijn huis zowat niet uit. Ik ging alleen af en toe boodschappen doen of ik haalde ergens een koffie to go. Ik merkte aan mijn lijf dat het toe was aan beweging, ik kreeg last van mijn spieren door het vele thuiswerken. Ik ging sowieso ‘s avonds wel even een rondje lopen maar verder dan dat kwam het niet. Dus ik besloot na maanden weer eens naar de sportschool te gaan, die waren toen nog open. Met twee vrienden, maar we droegen mondkapjes in de auto en probeerden zo goed mogelijk afstand te houden. Drie dagen na het sporten kreeg ik een berichtje van een van de vrienden waarmee ik was gaan sporten. Hij ging een corona test laten doen want hij was aan het hoesten. Ik kreeg het spontaan heet. Ik was ook een beetje aan het hoesten, maar stond er totaal niet bij stil dat het corona kon zijn. Vragen dwarrelden door mijn hoofd. Waar was ik de afgelopen dagen allemaal geweest? Ik besloot in quarantaine te gaan tot hij de uitslag had.
Ik begon mij steeds slechter te voelen en kreeg ook keelpijn. Inmiddels had hij de uitslag, positief. Dus ik plande ook gelijk een test in.
De andere vriendin met wie ik was gaan sporten begon zich ook steeds slechter te voelen. Zij had inmiddels ook geen reuk en smaak meer. Zij liet ook een test doen. Zoals we al zagen aankomen, waren we allebei positief. Onze familie schrok. We waren met iedereen in contact geweest, dus konden meer mensen besmet hebben. De dag nadat ik een test had laten doen begonnen mijn moeder en ook mijn vriend zich ook slecht te voelen. Mijn stiefvader had nog geen klachten maar toch lieten ze alle drie een test doen.’
Schuldig
‘Mijn moeder en vriend lagen inmiddels ziek op bed. Ik voelde mij zo schuldig. Natuurlijk kon ik het niet weten maar ik was wel degene die het virus had binnengehaald. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik ongeveer 1,5 week milde klachten (keelpijn, verkouden, geen reuk en smaak) gehad. Maar mijn moeder heeft drie weken op bed gelegen, het enige wat ze kon was slapen en af en toe iets eten. Ik mocht niet bij haar in de buurt komen terwijl ze zich zo slecht voelde, dan voel je je zo machteloos. Gelukkig zijn we er goed bovenop gekomen maar je beseft je des te meer hoe het is voor de mensen bij wie dat niet het geval is.
Ondanks dat Corona op mij een kleine impact heeft gehad, is je lichaam er nog wel even zoet mee. Nadat ik klachtenvrij was bleef ik vaak vreselijke hoofdpijn houden, mijn conditie was nog verder achteruit gegaan en had ik ’s nachts soms hartkloppingen. Heel eng maar ik hoorde van meer mensen dat ze daar last van hadden. Ik voelde mij zo dom. Ik besloot één keer mee te gaan naar de sportschool en dit was gelijk mijn straf. Met dit verhaal wil ik aan iedereen duidelijk maken hoe snel het virus om zich heen grijpt hoe onschuldig de activiteit ook is.’
Ook bij mijn vriendin kreeg iedereen corona
Ook bij het gezin van de vriendin waarmee ik ging sporten, Meta, hakte corona er flink in. Ik belde met haar en dit is wat zij mij vertelde.
Meta: ‘Ik ben ook besmet geraakt tijdens het sporten. Nadat ik een appje had gekregen dat een vriend positief was getest, die ik tijdens het sporten gezien had, belde ik huilend mijn moeder op. Hoofdpijn, moe en last van mijn keel waren de eerste symptomen die ik kreeg. Na het belletje heb ik gelijk een test afspraak gemaakt en ben ik in isolatie gegaan op mijn kamer. Ik wist stiekem dus al dat de kans groot zou zijn dat mijn test ook positief zou zijn. Alleen voor de test ben ik uit mijn kamer gekomen. En ja, helaas was de test positief. De dagen die volgden waren heftig. De symptomen werden erger dan dat ik mij had kunnen bedenken. Het begon met veel hoofdpijn, vermoeidheid, misselijkheid, keelpijn en geur en smaak verlies.’
‘Ik ben gewend om veel te sporten en als een van de weinigen in mijn omgeving ging ik nog wel naar kantoor. Opeens vast op je kamer komen te zitten is niet heel makkelijk, ik miste de mensen om mij heen. De maaltijden die een aantal keer per dag voor de deur stonden was de ‘highlight’ van de dag. Een dag later lag mijn moeder ziek op bed en niet veel later ging mijn vader ook plat. Mijn zus haar vriend was ook positief getest, alleen had mijn zus zelf geen symptomen. Mijn moeder, vader en ik zaten allemaal in een andere kamer. Alleen mijn zus kon van het hele huis gebruik maken. Toch besloot mijn zus zich te laten testen want de kans was groot dat ik haar ook had aangestoken maar dat zij geen last van symptomen had. En ook zij was positief.
Na ongeveer een week mochten we allemaal weer samen komen aangezien iedereen positief was getest. Mijn moeder heeft twee nachten en twee dagen geen oog dicht gedaan en veel overgegeven. Onze kamers grenzen aan elkaar dus ik hoorde haar steeds extreem overgeven. Ze voelde zich zo verschikkelijk beroerd en ik voelde mij zo schuldig. Mijn vader heeft heel erg lang last gehad van hoesten en druk op zijn borst. Hij kreeg een puffertje en antibiotica maar na drie weken ging het nog niet weg. De klachten blijven bij veel mensen lang aanwezig.
Langzaam aan begon het leven weer te rollen en mocht ik weer als eerste het huis uit, om een verjaardagstaart voor mijn vader te halen om precies te zijn. Niet echt de leukste manier om je verjaardag te vieren. Maar we hebben er het beste van gemaakt. Achteraf gezien ben ik blij dat het hierbij is gebleven en dat het niet erger is geworden. Het is voor mij nu nóg duidelijker geworden waarom het belangrijk is dat we met z’n allen zo voorzichtig zijn.’
En ook mijn stiefmoeder…
Ik ben onder de indruk van het verhaal van mijn vriendin. Door 1 sportuitje hadden wij zoveel mensen besmet! En meer mensen in mijn omgeving raakten besmet. Ook mijn stiefmoeder Sandra, waardoor ik mijn vader een tijd niet kon zien. Ook haar vroeg ik mij haar verhaal te vertellen.
Sandra: ‘Ik ben werkzaam als gastvrouw op een verpleegafdeling met bewoners met dementie. De zorgafdelingen op onze locatie waren al eens eerder getroffen door corona. Eind maart had ik een weekenddienst waarbij een bewoonster wilde opstaan maar alles begon bij haar te draaien. Het moment dat ik haar opving hoestte zij midden in mijn gezicht. Afstand houden is binnen de zorg onmogelijk. Het begon ons op te vallen dat steeds meer mensen zich niet lekker begonnen te voelen. Bij de bewoners werden testen afgenomen, waarbij veel positief bleken. Zo ook bij de mevrouw die in mijn gezicht had gehoest. Pas vanaf dit moment gingen wij met beschermende kleding werken. Helaas waren er inmiddels ook al collega’s getroffen door het virus.
Zelf werd ik steeds kortademiger, in eerste instantie had ik de indruk dat dit kwam door het vele dragen van een mondkapje. Want een lange dienst werken met een mondkapje op is niet echt prettig. Maar ook zonder mondkapje bleef mijn kortademigheid aanwezig. Eerste paasdag liet ik mij testen. Alsof mijn lichaam nu pas van zich liet horen, kreeg ik nu erg pijn aan mijn spieren en had is last van branderige ogen. Tweede paasdag belde de GGD al, de test was positief.’
Naar het ziekenhuis
‘Ik maakte mij vooral zorgen om mijn vriend en mijn zoon van tien jaar, en was bang dat ik hen in de tussentijd ook had besmet. Nu moesten zij, door mij, ook in quarantaine. Zelf ben ik gaan bivakeren op zolder. De vermoeidheid nam enorm toe, een stukje lopen naar het toilet ging stapvoets en kostte mij bijna al mijn energie. Ook werd ik steeds benauwder en liep de koorts hoog op.
Slapen ging haast niet, alleen als ik half zittend in bed lag ging het enigzins. De huisarts wilde niet langskomen. Ik kreeg wel een puffer maar de benauwsheid werd alleen maar erger. Een paar dagen later belde ik weer en werd ik geadviseerd om naar het ziekenhuis te gaan voor een saturatiecheck. Hierbij checken ze je zuurstofgehalte en de kracht van je longen bij het in- en uitademen. Thuis had ik zo een meter dus ik wist dat die waarden goed waren. Naar aanleiding van deze waarden kreeg ik wel andere mediactie. De huisarts wist ook weinig over dit virus, het was voor iedereen nieuw.
De nachten waren verschrikkelijk. Ik voelde mij alleen en was heel angstig voor wat het virus met mij zou doen. Er spookte zoveel gedachten door mijn hoofd. Ik heb momenten gehad dat ik dacht: laat ik alles wel goed achter en red het gezin zich zonder mij? Ook kwamen de enge beelden van mensen op de IC voorbij. Ik dacht ook veel na over hoe ik uiteindelijk besmet zou zijn geraakt. Inmiddels waren er op mijn afdeling al dertien bewoners aan Covid-19 overleden, waaronder een bewoner waar ik erg op gesteld was. Zijn uitvaart kon ik volgen op YouTube, zodat ik toch nog afscheid kon nemen. Een verschikkelijk gevoel was dat.
Ook had ik veel app contact met collega´s die ook ziek thuis zaten. De een nog zieker dan de ander. Een collega met diabetes was zelfs opgenomen in het ziekenhuis. Anderen zaten met het hele gezin thuis. Dit hield mij ook erg bezig.
Ik kreeg gelukkig veel lieve berichten en kaarten van vrienden en familie en onze lieve buren boden hulp aan. Ik ben alles bij elkaar een maand thuis geweest en eigenlijk te vroeg weer begonnen. Inmiddels zijn we acht maanden verder en ben ik nog steeds snel moe en kortademig. Mijn longen zijn gelukkig schoon en de klachten die ik nu nog ervaar noemen ze restklachten.
Dankbaar ben ik dat mijn vriend en zoon niet ziek zijn geworden en voor de goede zorgen van mijn naasten. Helaas zitten we momenteel weer in een tweede golf. Dus laten we met z’n allen nog steeds voorzichtig blijven en kijk extra om naar je naasten.’
Les
Ik heb mijn les nu dus wel geleerd en ben heel voorzichtig, al ben ik misschien nu wel immuun. Het enige wat ik voor iedereen in ons land kan hopen is dat er heel snel een vaccin en oplossing komt voor deze ziekte. Ik ben 20 en dit is niet de leukste tijd om jong te zijn. Ik loop stage bij wendyonline.nl, maar dat is anders dan ik me had voorgesteld. Ik begon aan deze stage met het idee dat ik terecht zou komen op een leuke redactie, waar zich de hele dag spannende dingen zouden afspelen. Nu bel ik 1 of 2 keer per week met mijn collega’s en werk ik verder in mijn eentje, aan de keukentafel zodat ik nog wat mensen om me heen heb. Net als iedereen vier ik groot feest als deze tijd achter ons ligt!
Lees meer inspirerende levensechte verhalen:
Rachel kon binnen één week niet meer lopen: ‘ik dacht dat mijn leven voorbij was’
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl
