Hoewel Fien het altijd lastig vond om haar ruimte in te nemen door haar ziekte, leert ze dat steeds meer te doen nu ze in een relatie zit. Dat brengt haar waardevolle inzichten. 

Passie

Ceremoniemeester bij een bruiloft, festivals en in het buitenland. Met andere woorden: een volle agenda. Als er één ding is waar hij niet tegen kan, is dat het. Het leven leven aan de hand van een planning, vooral met privé afspraken. Het heeft er ongetwijfeld mee te maken dat hij in zijn ondernemingen meerdere dagen in een dag draait. Hoewel ik me soms weleens zorgen kan maken over de hoeveelheid werk, ben ik blij voor hem dat hij zijn passie gevonden heeft. Ik zie vaak met hoeveel plezier en liefde hij zijn werk doet. Zijn personeel begeleid. Zijn gasten verwelkomd. Luistert, handelt, meevoelt, oplost, groeit en laat groeien. Maar Yin kan niet bestaan zonder Yang. Niet gek dus, dat zijn behoeftes en manier van handelen en communiceren in zijn privéleven daar dan zo haaks op staan.

Communicatie is key

We bespreken veel met elkaar. Waar ik iemand ben van erg veel woorden, is hij juist van weinig. Doorgaans vindt dat toch goed zijn weg. Maar in het gesprek over ‘ruimte’ de afgelopen weken, bleef het steken. Telkens vlak voor hetgeen waar het echt om ging. En doordat we de kern niet volledig konden raken bij elkaar, ontstond er volgens mij een wederzijds gevoel van onbehagen en onbegrip. Waar ik iemand ben die in basis verbinding maakt in de nabijheid van een ander, is hij iemand die meer connectie vindt in ruimte. Dat hoeft totaal geen probleem te zijn, als die twee in balans zijn. Maar op het moment dat zo’n verhouding even scheefgroeit, juist omdat ik opbloei van zoveel mogelijk leuke uitjes samen op de planning en hij zichzelf daardoor ongelukkiger gaat voelen – dan trappen we in de valkuil. Dan gaan we van twee mensen die elkaar aanvullen en uit de comfortzone kunnen laten floreren, naar twee mensen die in een klassiek ‘achtervolger-’ en ‘terugtrekker’- patroon gaan zitten. En dat clasht.

‘Het gevoel op de slechtste momenten dat iedere keer dat ik iemand zag, de laatste keer kon zijn.’

Ruimte geven

In de afgelopen week, waarin we allebei alleen onze eigen dingen zijn gaan doen, dacht ik veel na over het begrip ‘ruimte’. Gezien mijn communicatie- en verbindingsstijl, heb ik er een bepaalde betekenis aangegeven voor mezelf. Eén die meer raakt aan verwijdering en afstand nemen van. Maar is dat alles dat ruimte is? Na een weekje los van elkaar, stuurt hij een appje dat me duidelijk maakt dat zijn perspectief zo anders is. “Ik heb het gevoel dat we dichter bij elkaar komen, ondanks dat we elkaar niet zien. Jij?”

De eerste dagen voelde ik me onveilig. We waren niet per se prettig uit elkaar gegaan de laatste keer dat we elkaar zagen. Ik ben iemand die ‘verdragen’ moeilijk vind. Ik wil oplossen, het liefst direct. Uitspreken en zorgen dat het goed is, voor je afscheid neemt. Die angstige stijl van zijn heeft denk ik te maken met mijn zieke jaren. Het gevoel op de slechtste momenten dat iedere keer dat ik iemand zag, de laatste keer kon zijn. Het maakt dat ik alles, ten alle tijden, goed wil afsluiten. In deze dagen van ‘even niet’, realiseerde ik me dat weer. Mijn hechtingstijl is veranderd nadat ik ziek ben geworden: van vertrouwen als basis, naar soms onheilspellend. Ik wil iedereen het liefst zo dichtbij mogelijk houden, omdat ik ergens diep vanbinnen, de gedachte niet kan verdragen dat ik niet weet wat er zou kunnen gebeuren in de tijd dat ze er niet zijn. Zo dwong ik mijn familie in de tijd dat ik ziek was, iedere avond letterlijk de woorden ‘tot morgenochtend’ te zeggen. Alsof wanneer we dat naar elkaar uit zouden spreken, het leven een gegeven zou zijn.

Angsten

Ik weet dat dit eigenlijk het gesprek is, dat ik met hem zou moeten voeren. Niet omdat hij het vervolgens op moet lossen, maar om te vertellen wat me drijft in mijn angsten. Zodat ik mezelf kan helpen door mijn patronen kenbaar te maken en er ook weer groei kan ontstaan. Hij hoeft er namelijk absoluut niks mee, maar het is wel fijn als iemand begrijpt waarom je doet, zoals je doet. Hij heeft zijn eigen verhaal, maar dat is niet aan mij om te vertellen. Wel is het iets voor ons, om samen te bespreken als we elkaar weer zien. Op een goed moment, want alles op zijn tijd.

Dichtbij jezelf

Deze week heb ik een nieuw onderdeel van mijn definitie van ruimte ontdekt. Het is ook een plek waar alles van jezelf, kan zijn. Je angsten, je verwachtingen, je vragen en ontdekkingen, je verlangens. De plek waar vanuit het fijn is om met een ander in contact te treden, omdat je dan communiceert vanuit jezelf – en niet vanuit een patroon. De plek waar je in je eigen stilte eventjes kan horen hoe het met je is. En je misschien wel beter kunt luisteren naar wat iemand anders tegen je probeert te zeggen. Wat zijn of haar verlangens zijn. Waarin je iemand niet hoeft te missen, omdat je inderdaad, zo dicht bij jezelf, misschien wel dichter bij de ander kunt zijn.

Over Fien

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke maand schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen. 

Lees hier alle columns van Fien.