Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen schrijft elke twee weken een column voor wendyonline.nl en schrijft ook een column in elke Wendy-special. Vandaag vertelt ze over haar oude buurjongen, die op jonge leeftijd allebei zijn ouders verloor. Hoe mooi is het dan om dat verdriet te kunnen delen.

Schuilend voor de regen zaten we vanochtend al om 07:20 uur samen in een Amersfoorts café. Buurtmeneer en Buurvrouw. Ik ben al meer dan een half jaar verhuisd, toch noemen we elkaar nog zo. Ergens begin vorig jaar leerden we elkaar kennen. Begin 20 nog maar was ‘ie en toch al zo’n prachtig penthouse gekocht. Toen ik later een wat oudere man tegenkwam in de portiek met een hoop verhuisdozen, begreep ik hoe het zat. Het bleek zijn oom te zijn. Beide ouders overleden, zijn moeder als laatste, nog niet zo lang geleden. We hadden eigenlijk direct een band – toch iets moois aan de kankerclub. Hoe graag ik ook wilde vertrekken uit mijn huurappartement, ik vond het moeilijk om bij hem weg te gaan. Voor het eerst in de vijf jaar dat ik daar woonde, voelde het als een thuis met hem daar boven.

Samen praten

Het is lastig, maar logisch. Zijn vriendenkring, hoe hecht ook, is erg met andere dingen bezig. Meisjes, stappen, studeren, drinken. Hoewel ze verschrikkelijk lief zijn en hij met een paar wel wat emoties kan delen, kan hij zijn ei niet kwijt. Er zitten wel vrienden tussen die één ouder zijn kwijtgeraakt, maar twee? Zijn oom en tante zijn een fijne en veilige plek, maar niet hetzelfde. Voor zijn zus zorgt hij graag, al sinds hij jong was en zijn vader wegviel. Aan zijn psycholoog heeft hij een goeie, maar de gesprekjes nemen zijn slaapproblemen en verdriet natuurlijk niet weg. Ook sommige vragen niet. Het gevoel dat je naar de wereld kijkt en denkt: hoe pas ik hier in godsnaam nog tussen?

We zoeken elkaar gelukkig nog op. Ik was blij toen hij vroeg of we konden afspreken omdat het even niet zo lekker ging. We kunnen goed praten samen, sluiten aan in elkaars belevingswereld – al zijn onze ervaringen in het leven en de fase waar we ons in bevinden zo anders. Ik leer veel van hem en vind het fijn om naar hem te kunnen luisteren. En dat heeft hij andersom denk ik ook.

Herinneringen

‘Ik heb nog vaak gedacht aan wat je zei, over je nichtjes. Dat ze graag bij opa en oma in het bos spelen’, zegt hij.
We hebben het hier inderdaad eerder over gehad, besef ik me. Jette en Franka geven zelf bij mijn zus en haar man Bas aan, als ze even willen spelen bij hun overleden opa en oma. Dan nemen ze schepjes en plantjes mee naar de begraafplaats in het bos en scharrelen ze daar bij ze rond. Het ging eigenlijk vanzelf. Jette vroeg Bas ooit waar zijn vader was. Hij vertelde haar over hem en vroeg ze op een dag of ze even naar opa Vincent toe mocht. Eens werd vaker en uiteindelijk wilde Franka ook mee. Beiden hebben ze hun opa nooit ontmoet en waar Jette als enige van de drie kleinkinderen nu nog wel een actieve herinnering heeft aan oma Eend, zal dat straks waarschijnlijk alleen nog zijn door de verhalen van haar ouders.

Ik denk aan mijn vriend. Zijn jongste broer en zijn zus zijn overleden. Toch heb ik inmiddels het gevoel dat ik ze een beetje leer kennen. Uit zijn verhalen, door de lamp en de stoel van zijn zus bij hem thuis, de foto’s en de verhalen van zijn ouders. Ik heb ze laatst zelfs voor het eerst ontmoet. Op het kerkhof. Gek genoeg was het gevoel dat ik kreeg bij zijn broer, anders dan bij zijn zus. Er was echt een verschil tussen de twee graven. Het waren dan ook twee andere mensen met een andere levensloop. En natuurlijk ben ik daarin vast gestuurd door het beeld dat ik van ze heb gevormd in mijn hoofd. Maar dat is het: mensen leven altijd voort in verhalen. Verhalen die voortkomen uit herinneringen. Herinneringen die diep in de harten gesloten liggen van de mensen die ze delen.

Leren kennen

Tot vanochtend heb ik het me nooit bewust afgevraagd, terwijl ik het antwoord al wel wist. Je kunt om iemand gaan geven, die je nooit zal zien. Natuurlijk, de meeste fans van Beyoncé zullen haar ook niet ontmoeten en voelen zich duidelijk met haar verbonden. Karakters uit boeken, uit films, geschiedenisfiguren – uit die voorbeelden alleen al. Maar ook in mijn persoonlijke belevingswereld zijn er al zoveel mooie voorbeelden.

Het zal het verdriet en gemis uiteindelijk niet minder maken, maar ik geloof erin dat delen helpt. Niet alleen om dat stuk dragelijker te maken, maar ook omdat liefde het enige is dat zich vermenigvuldigt als je het deelt. De zus van mijn vriend, zijn broer, de opa en oma van Rijk, Franka en Jette en ook de vader en moeder van mijn buurtmeneer – door de verhalen die over ze verteld worden, zijn ze juist gaan leven in de harten van mensen die ze nooit op aarde hebben leren kennen.

Mijn buurtmeneer kijkt gerustgesteld.
‘Ik hoop dat ik mijn ouders ook een keer aan iemand voor kan stellen.’

Over Fien

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen. 

Volg ook haar leuke Instagram account:

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Fien Vermeulen (@fienvermeulen)

Lees alle columns van Fien via deze link.