Shannen Hompes is 26 jaar oud en is op 12 maart sterrenmoeder geworden van dochter Faith. Tijdens de 20 weken echo kwamen zij erachter dat het hartje was gestopt met kloppen en dat Faith al zo’n 2 weken overleden in haar buik zat. Daarom moest in een sneltreinvaart de bevalling worden opgewekt. Shannen merkte dat er weinig bekend is over het sterrenouderschap, ondanks dat het toch tussen de 1200 en 1500 keer per jaar gebeurt in Nederland.

Bevallingsverhaal

‘Bij de 20 weken echo kwamen ze er in het ziekenhuis achter dat mijn baby niet meer leefde. Wij kregen op 9 maart het slechte nieuws te horen en na veel afspraken en besprekingen van de situatie werd ik in de ochtend van 11 maart opgenomen om de bevalling in te leiden. Dat gebeurt niet met een infuus zoals je met een voldragen zwangerschap vaak ziet, je krijgt dan tabletten die je vaginaal moet inbrengen. Die zorgen ervoor dat je baarmoedermond open gaat staan en je baarmoeder gaat samenspannen om dus zo de baby eruit te persen. Bij ons was het zo dat ik elke 6 uur een dosering van het medicijn kreeg. Ik kon ervoor kiezen dat het ziekenhuis het inbracht of ikzelf. Ik koos ervoor om het zelf te doen maar op de momenten van inbrengen werken je hoofd en je hart niet samen. Je wilt je kind niet verliezen maar je weet dat het moet. De 6^e dosering kreeg ik om 16.15, toen ging het heel snel. Om 16.30 kreeg ik kramp, daarna begon het soort van te ploppen. Mijn verloofde liet de verpleegkundige komen om 17.00 uur, maar ik had nog geen bloedverlies. Op het moment dat zij de kamer uitliep begon het te stromen. Nog geen 11 minuten later was onze dochter Faith geboren om 17.13. Toen was daar het moment dat ik mijn stilgeboren dochtertje van 19 weken zwangerschap onder ogen moest komen. Emotioneel, in paniek en  met veel verdriet lukte dat half.’

Placenta-hel

‘Na de bevalling begon de placenta-hel (zoals ik het noem). De placenta wilde niet loslaten, dat was het worst-case scenario ondanks dat we er wel voor waren gewaarschuwd. De pijn was ondraagelijk, Faith werd snel weggehaald en de kamer stroomde vol met mensen. Wie en waarom? Geen idee. Ik begon veel bloed te verliezen en ging daarom bijna out. Toen eenmaal de gyneacoloog kwam, wilde hij 3 keer een poging doen om de placenta eruit te drukken. Ze hingen vol gewicht boven mijn buik, met een schuif beweging van boven naar beneden. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel pijn gehad. Na de 3^e poging was het nog niet los en werd het een spoedOK. Alle mensen in mijn kamer kwamen in actie om mij klaar te maken en het enige wat ik kon denken was dat ik van de pijn af zou zijn. Maar mijn verloofde bleef alleen achter. Dat gaf mij echt een rot gevoel, het schuurde van binnen helemaal. Eenmaal op de OK werd ik snel onder narcose gebracht en toen ik bijkwam werd mijn verloofde snel gehaald.  Terug op de kamer was het alweer avond en dat werd de eerste keer dat ik rustig naar mijn dochter kon kijken en kennis kon maken. Een overweldigend gevoel van liefde met heel veel verdriet.’

De crematie & werkloos

‘Op 16 maart was de crematie van onze dochter en die avond was de persconferentie dat wij in Nederland ook in lockdown gingen. Wij hadden onze bruiloft gepland staan voor 10 april, en vanaf 9 maart was ons lichtpuntje dan nog 10 april. Zo werd je in 1 week een kind ,maar ook je bruiloft afgenomen. Ergste was nog dat ik dus niet dezelfde achternaam kon krijgen als mijn dochter. Want de overname van de zaak van mijn verloofde werd ook uitgesteld en het was beter om pas ná de overname te trouwen. Zo ging je van heel veel leuke plannen in 2020 naar vrijwel niks. Ik heb daar heel veel moeite mee gehad.

Ook kreeg ik eind april te horen dat het moederbedrijf van mijn werk had besloten om corona-bezuinigingen te doen. Ik had een jaar contract tot eind mei en kreeg dus helaas te horen dat mijn contract niet verlengt werd. Omdat ik nog ‘ziek’ was, ben ik ziek uit dienst gegaan en zit in nu in de ziektewet bij het UWV. Financiële onzekerheid is er gelukkig niet van gekomen, maar het was wel even te veel tegenslagen in 6 weken tijd.’

Selfcare coach

‘Positief bleef ik omdat ik voelde dat het mijn levenstaak werd om bij te dragen om van dit taboe af te komen. Ik was al bezig met mijn eigen bedrijf in selfcare coaching om depressies, angststoornissen en burn-outs bespreekbaar te maken en te helpen voorkomen. Dus ik dacht ik neem dat mee en begin als sterrenmama coach. Ik ben een ander pad op gegaan en voelde dat als ik dat deed het overlijden van Faith niet voor niks was geweest. De drang om haar stem te zijn en haar stempel in deze wereld achter te laten had ik ook, maar de enige die dat kunnen doen waren wij, haar ouders. Ook werd het positiever toen we hoorde dat het gewoon ‘domme pech’ was. De fout lag dus niet bij mij, afwijkingen of bij Faith. Dat betekent dat de herhaling bij een volgende nihil is en we geen rare molen in hoeven om weer zwanger te worden.’

Andere sterrenouders

‘Ik ben mezelf gaan inzetten via mijn socials als Instagram, TikTok en Facebook. Ik merkte dat er veel besloten facebookgroepen waren voor miskramen of andere onderwerpen, maar een speciaal voor sterrenouders was er niet, in ieder geval niet in Nederland. Dus ik heb een besloten facebookgroep gemaakt voor lotgenoten waarin ik ook elke week mijn tips en vlogs deel. Ik ben een serie begonnen: ‘Dagboek van een sterrenmama’, waarin ik mijn verhaal vertel, tips geef en andere moeders interview om zo hopelijk het onderwerp bespreekbaar te maken. Ik wil andere moeders een punt van herkenning geven zodat ze zich minder eenzaam voelen. Deze serie is te vinden als vlog op YouTube en IGTV, maar ook als podcast op Spotify, Apple Podcast, Google Podcast en Spreaker. Tevens ben ik mijn website gaan ombouwen naar het sterrenouderschap en daar wordt nog hard aan gewerkt. De uitgerekende datum van Faith zou 6 augustus zijn en ik wilde iets speciaals doen, dus per ingang van 6 augustus sta ik ingeschreven bij de Kvk. Zodra ik beter gemeld ben wil ik sterrenmama’s gaan coachen, 1 op 1 of in groepen.’

Wijze raad

‘Er heerst een soort taboe op het sterrenouderschap, maar niet omdat mensen het er niet over willen hebben maar omdat er nog te weinig publiekelijk over bekend is. Daardoor zijn mensen bang om het verkeerde te zeggen en zeggen nu dus helemaal niks meer. Niks zeggen is erger dan íéts zeggen. Blijf praten, huil, neem de tijd, neem mensen niet te veel kwalijk als ze met knullige opmerkingen komen, want het is beter een knullige opmerking in plaats van niets te horen krijgen. Geef je grenzen aan, je zal merken door de rouw heen dat je ineens toch anders naar dingen gaat kijken of dat je door bepaalde fases heen moet. Spreek het uit. Heb je vragen aan je zorgverleners, wees niet bang die te vragen, daar zijn die mensen voor.’

Shannen heeft een Dagboek van een sterrenmama, deze is te volgen via een Podcast & Vlog