In het teken van Internationale Vrouwendag op 8 maart 2021 brengen we de gehele week een ode aan de vrouw met elke avond een verhaal van een vrouw die ons inspireert. We sluiten de week af met het verhaal van Aniek (34) die na haar studie geneeskunde en specialisatie tot spoedeisende hulp arts in 2019 startte met vrijwilligerswerk voor Sea-Watch en dat afwisselt met werk voor Artsen zonder Grenzen. Met haar Instagram account @dr.rugby.inthefield deelt ze de verhalen die zij mee maakt om bewustwording te creëren en hopelijk de wereld iets beter te maken.
‘Tijdens mijn jeugd was mijn moeder ziek. Als oudste van drie kinderen heb ik altijd de verantwoordelijkheid gedragen voor ons gezin. Het zorgen voor een ander zat dus eigenlijk al in mij. Het was dan ook een logische stap om na de middelbare school geneeskunde te gaan studeren in Maastricht. Ik was altijd op zoek naar wat de wereld te bieden had en mocht voor verschillende stages naar het buitenland om daar kennis op te doen. Wat ik daar allemaal heb gezien heeft nog meer de kracht van het zorgen in mij naar boven gehaald.’
Spoedeisende hulp arts
‘Ik wil als arts echt iets bieden. Na mijn opleiding ben ik dan ook gelijk op zoek gegaan naar werk. Er werd vaak meer ervaring gevraagd, waardoor ik mezelf eerst verder wilde gaan specialiseren. Spoedeisende geneeskunde vond ik dan ook het beste bij mij passen. Een snel vak waarbij je de hele mens ziet op een kwetsbaar moment. Een vak waarin ik kon blijven leren en ontdekken, omdat elke dag nooit hetzelfde verloopt.
Tijdens de opleiding tot spoedeisende hulp arts mocht ik naar Zuid-Afrika. Ik kwam terecht in een van de grootste townships van Zuid-Afrika, vlak bij Kaapstad. De mensen daar dragen bepaalde ziektes met zich mee die wij alleen maar kennen vanuit de boeken, leven in armoede en bevinden zich in een gebied met veel geweld. Het was voor mij als arts en als persoon dan ook niet altijd even makkelijk. Na alles wat ik daar heb gezien en heb meegemaakt besefte ik maar al te goed hoe goed wij het hebben. Toen ik terug kwam in Nederland vond ik het dan ook best moeilijk om met deze gedachtes om te gaan. Ik kon niet doen alsof ik oogkleppen op had en niet wist hoe het er in de wereld aan toe ging. Dat zorgde ervoor dat ik na de opleiding een tijdje ben gaan reizen. Om erover na te denken wat ik wilde gaan doen. Toen heb ik uiteindelijk toch bij Artsen zonder Grenzen gesolliciteerd en zo ook bij Sea Watch terecht gekomen.’
@Selene Magnolia
‘Ik ben al twee keer geëvacueerd’
‘We lagen met een boot in de haven van Sicilië toen ik via Sea Watch in aanraking ben gekomen met Cadus, een kleine Duitse humanitaire organisatie die medische zorg biedt in een groot vluchtelingenkamp in Syrië. Een onveilig gebied waarin veel kinderen en een aantal vrouwelijke IS aanhangers moeten leven en worden verzorgd. Ze zochten een arts voor twee maanden. Een vraag waar ik een tijdje over na moest denken, maar toch ja op heb gezegd. Ik heb mijn werk daar niet kunnen afmaken. Na een maand werden we al geëvacueerd, omdat er een oorlog ontstond tussen de Turkse regering en de Koerden.
Daarna ben ik met Artsen zonder Grenzen naar Irak geweest om de zorg over te nemen in een klein ziekenhuis die was gebombardeerd tijdens de oorlog. Daar werkte ik op een SEH en mocht ik onder andere jonge artsen begeleiden en coördineren op de spoedeisende hulp en de intensive care. Ook hier moesten we uiteindelijk worden geëvacueerd. Je ervaart op zulke momenten het privilege wat je hebt om op tijd weg te komen uit een onveilige situatie, terwijl de bevolking daar gevangen zit en hier niet van mee kan profiteren. Ik vond dat een heftige ervaring.’
@Selene Magnolia
Cornona pandemie
‘Afgelopen maart, precies tijdens de eerste lockdown, kwam ik weer in Nederland. Een tijd om echt even bij te komen van alles wat ik heb meegemaakt. Ik besefte toen pas wat het allemaal met mij heeft gedaan. Daarnaast merkte ik dat het voor zorg instanties ook moeilijker werd om werk te kunnen verrichten tijdens de pandemie. Medewerkers konden niet worden overgevlogen en het was lastig om aan de juiste medische middelen te komen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik zelf even wilde afwachten wat mijn volgende project zou zijn. Ook omdat ik het na mijn ervaringen in het Midden-Oosten belangrijk vond om een vangnet te hebben. En met Corona in het spel is dat natuurlijk onzeker.
Toch wilde ik niet stil blijven zitten en ben ik eind zomer 2020 een project gaan doen in Europa samen Artsen zonder Grenzen en Sea Watch. Dit was op de Sea-watch 4. We hebben toen twee maanden op zee gezeten en 353 mensen gered voor de kust van Libië. Eenmaal terug in de haven was het onduidelijk wanneer we weer konden uitvaren en ben ik terug naar Nederland gegaan om mij daar nuttig te maken. Ik heb toen 4 maanden op de SEH in Assen gewerkt tot ik in januari weer terug kon komen op een andere boot in de Middellandse zee. Dit keer op de Sea-watch 3. Daar zit ik nu anderhalve maand. We hebben al 363 mensen kunnen redden en minstens 450 mensen geassisteerd. Ze vluchten vanuit Libië naar Europa met de hoop op een beter leven. Een aantal verdrinkt, een aantal wordt opgepakt door de Libische kustwacht en gelukkig kunnen wij een groot aantal helpen om de oversteek te halen. Het raakt mij hoe dankbaar deze mensen zijn voor onze hulp. Het maakt mij trots om het verschil te kunnen maken.’
Dit bericht bekijken op Instagram
Ode aan de vrouw!
Lees hier alle levensechte verhalen van Wendy’s week van de ode aan de vrouw:
Maartje vond het geluk terug na de dood van haar zoontje: ‘Mijn liefde was groter dan mijn verdriet’
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl
