In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Wouter verloor in 2017 zijn vrouw Claar aan kanker en is sindsdien alleenstaande vader van drie kinderen. De kinderen waren jong en hadden veel zorg nodig, dus het was allesbehalve makkelijk voor Wouter.

‘Mijn vrouw Claar werd ziek in 2013 en een jaar later werd ze schoon verklaard. Totdat in 2016 de kanker terugkwam. Het begon met wat bloedneuzen en het leek allemaal vrij onschuldig. Even later bleek het dat ze tumoren in haar hoofd had. Er volgde een jaar vol uiteenlopende behandelingen en herstelperioden, maar het vertragen van de groei lukte maar matig. Ruim een jaar na de diagnose, is Claar op 20 juli 2017 overleden.’

Terminaal

‘In 2016, toen Claar terminaal ziek was, waren onze kinderen zeven, elf en dertien jaar oud. Het was ellendig. Ze wisten heel goed dat hun mama binnenkort zou overlijden, maar wanneer was nog een groot vraagteken. Ondanks haar ziekte bleef Claar dingen doen die haar blij maakten. Ze was medeoprichtster van de hockeyclub in Bunnik en genoot van het bourgondische leven. Alleen werd ze gek van mensen die haar steeds vroegen hoe het ging. We wilden het aan een groot deel van onze kennissen vertellen, maar elke keer het hele verhaal opnieuw vertellen, kostte ons veel moeite. Daarom begonnen we een blog, waarin we het hele proces vastlegden. Elke week vertelden we wat er was gebeurd en kon iedereen meelezen. Op die manier kregen wij, maar vooral Claar, meer rust.’

Behouden

‘Als je partner overlijdt, dan probeer je zoveel mogelijk alles hetzelfde te houden voor je kinderen; dezelfde sport, school, vrienden en omgeving. Het moest zo normaal mogelijk voor ze zijn. Met z’n tweeën was het soms al moeilijk om werk en huishouden te combineren, maar alleen was het al helemaal een uitdaging. Ik moest van mezelf snel rouwen, want dat was ik er eerder doorheen en kon ik er voor mijn kinderen zijn. Maar ik ben erachter gekomen dat snel proberen te rouwen het slechtste is wat je kunt doen. Ik was de hele tijd bezig en daardoor dacht ik niet aan Claar of aan haar overlijden. Maar na een jaar liep ik tegen een muur. Snel rouwen kan niet en doordat ik alles wegduwde werd ik van het minste en geringste al verdrietig. Ik heb moeten leren dat het mogelijk is om er voor je kinderen te zijn en dat je tegelijkertijd kunt rouwen. Als je goed voor jezelf zorgt, kun je er ook beter zijn voor anderen en niets is zo belangrijk als ook rust en tijd creëren voor jezelf. Mijn advies aan andere weduwnaars is dan ook: doe wat je denkt dat goed is, maar houd er rekening mee dat je ook goed voor jezelf moet blijven zorgen. Rouw is persoonlijk en universeel. We doen het allemaal op onze eigen manier en op ons eigen tempo.’

Opvoeden van pubers

‘Toen duidelijk werd dat Claar het niet zou halen, hebben we veel gesproken over wat het beste zou zijn voor de kinderen als ze hun moeder kwijtraakten. Na afloop ben ik ook naar zorgverleners geweest voor de kinderen, maar daar zaten de kinderen niet op te wachten. Ze hadden nog geen besef, want ze waren zo jong. Als de nood aan de man is, kun je altijd nog hulp vragen. Bij opgroeiende kinderen is het heel lastig, zeker met pubers. Is het persoonlijkheid, pubergedrag of rouw? Dat is heel erg ingewikkeld om te zien. Als vader kun je niks anders doen dan erin meebewegen. Vroeger probeerde ik het op te lossen met herinneringen aan mama, maar nu weten ze gewoon dat ik er hoe dan ook voor ze ben. Je weet niet wat er in hun hoofdjes omgaat. Alle drie mijn kinderen rouwen op een andere manier. Mijn dochter vindt het bijvoorbeeld lastig om in te schatten wat ze mist, want ze heeft Claar eigenlijk alleen maar echt gekend in de periode dat ze ziek was. Mijn oudste rouwt weer heel veel alleen. Mijn twee zoons hebben nu een tussenjaar en zijn ook aan het struggelen. Maar ik ben ongelofelijk trots op mijn kinderen. Ze zijn alle drie anders, maar alle drie zo bijzonder. Ze zijn bezig om voor mij te zorgen en er voor mij te zijn. Ze zijn ongelofelijk dapper.’

Rituelen

‘Er zijn een paar data in een jaar die heel tekenend in mijn leven zijn: Haar verjaardag en onze trouwdagen. Ja, we hebben twee trouwdagen. We zijn voor de wet getrouwd op 1 april en we hebben dit allemaal overgedaan in Frankrijk.  Op deze dagen proosten we champagne en denken we aan haar. Wij hebben altijd gezegd, proost op het leven. Dan moet het ook wel feestelijk zijn en iets leuks gebeuren. Iets bourgondisch, want zo was zij ook. Ze zij ook: iedereen heeft twee levens, en het tweede leven begint op het moment dat je er maar een hebt. Dat besef ik me nu ook beter.’

Blog

‘Twee jaar na haar overlijden, kwam ik erachter dat er nog steeds mensen ons blog bezoeken. Mensen zijn blijkbaar heel erg geïnteresseerd in mijn leven als weduwnaar met drie kinderen. Ik heb toen besloten om door te gaan met schrijven op ons blog. Mijn doel is om de verhalen op een frisse, leuke en eerlijke manier iets neerzetten. Geen poespas. Ik zeg waar het op staat en spaar mezelf niet. Ik vond het heel raar om te delen, maar ik kreeg heel veel steun van mensen die bijvoorbeeld ook zijn of haar partner waren verloren. Het schrijven helpt ook heel erg bij het rouwen, want dan voelt het alsof Claar even wat dichterbij is.’

Cadeautje

‘Ondanks dat ik enorm veel verdriet heb gehad en dat ik Claar enorm mis, geloof ik er ook in dat zij iets heeft achtergelaten. Er wordt je iets afgenomen, maar je krijgt er ook iets voor terug: Persoonsvorming. Dat gun ik mijn kinderen ook. Door haar overlijden ben ik nu beter in keuzes maken en kan ik ook goed voor mezelf opkomen. Ook weet ik dat ze haar humor, levenslust, kracht, energie en wijsheid heeft meegegeven aan ons.  Dat vind ik een prachtige nalatenschap, dat ik voortdurend probeer voor te leven aan de kinderen en dat blijf ik voor altijd koesteren.’