In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Wat betekent rouw? Wat geeft hen de kracht om door te gaan? Precies één jaar geleden, op 3 maart, overleed schilder en cabaretier Jeroen van Merwijk aan de gevolgen van kanker. Zijn vrouw Jeannette vertelt hoe dof het leven is zonder hem.

‘Ik heb een rommelkamer waar ik telkens weer wat neerleg. Een stapeltje gewassen t-shirts dat ik daar even parkeer voordat het een plek in de kast krijgt, paperassen. Laatst heb ik het kamertje maar eens opgeruimd, want de troep stapelde zich op. Sinds Jeroen er niet meer is laat ik sommige dingen simpelweg uit mijn handen vallen. Sociale verplichtingen, belastingen, het huis schoonmaken, de was opvouwen. Ik begrijp wel hoe het kan gebeuren dat sommige mensen maandenlang de post niet oppakken en dat het zich ophoopt achter de voordeur. Soms lukken dingen me wel, maar er zijn ook dagen dat er helemaal niets uit mijn handen komt.’

Gezien

‘Ik voel letterlijk pijn in mijn lijf door het gemis van Jeroen. Het leven is dof geworden. Ik ben vaak in ons huis in de Franse Midi-Pyrénées. Onze plek van liefde en harmonie en waar we een groot gevoel van eenheid hebben ervaren. Er zijn zoveel momenten dat ik Jeroen mis. In bed als ik wakker word, als ik naar het atelier loop waar hij altijd stond te schilderen, bij de eerste kop koffie, tijdens het dagelijkse wandelingetje dat we voorheen altijd samen maakten. De gewone dagelijkse dingen, die konden Jeroen en ik goed samen beleven en dat is volgens mij ook waar het om gaat in een relatie. Het is niet belangrijk dat je dezelfde hobby’s hebt. Als de één de Himalaya wil beklimmen terwijl de ander liever gaat zwemmen tussen prachtige koraalriffen is dat niet zo spannend, het gaat erom dat je wezenlijk contact met elkaar hebt in de dagelijkse dingen en nieuwsgierig bent naar de ander en blijft. Jeroen zag mij en ik zag hem, dat maakte onze relatie zo mooi en stevig. Ik voelde me écht gezien door hem. Bij ons speelde niet dat je hoopte hoe de ander was of dat je hoopte hoe iemand zou worden, het was helemaal goed zoals het was. Dat was zo vanaf het eerste moment dat we elkaar leerden kennen. We konden niet om elkaar heen.’

Liefde

‘Ik zou willen dat dit een verhaal wordt over de liefde, liefde met een hoofdletter, want Liefde is wat het was, is en blijft. Jeroen blijft onderdeel van mijn bestaan en ik wil doorgeven wat hij mij heeft gegeven, zo kan ik hem eren en herdenken. Als je het leven als een web zou zien dan pak ik de draad van Jeroen over en maak ik daar mijn eigen web mee, in mijn eigen kleur. Ik ben de enige erfgenaam en Jeroen heeft mij een wereld van teksten, liedteksten en schilderijen nagelaten en hij heeft er zo’n plezier in gehad om dat allemaal te maken. “Doe ermee wat je wilt”, zei hij. “Als je alles in de fik wilt steken of er een vreugdevuur van wilt maken is het ook goed.” Maar ik zou willen dat mensen geraakt blijven door zijn werk, ik zie het als een estafette en ik moet het stokje doorgeven. Eind vorig jaar heb ik zijn laatste cd uitgebracht en misschien ga ik een overzichtstentoonstelling organiseren of boekjes uitbrengen. Door corona lag in de cultuur alles de afgelopen twee jaar plat, dus het is nog een vlakte die voor me ligt.’

Mystiek

‘Zijn dood is voor ons heel natuurlijk gegaan. Jeroen kon zijn ziekte omarmen. De dood is iets wat je je vooraf weleens probeert voor te stellen, maar het blijft een mystiek iets, net als de geboorte. Het ziek worden konden we zien als een onderdeel van een groter geheel. Zoveel mensen redeneren vanuit hun ego, maar een beetje nederigheid is wel op zijn plaatst, over onze dood hebben we weinig te zeggen. Bepaalde dingen hebben ons heel erg geholpen. Het Tibetaanse boek van leven en sterven bijvoorbeeld en het feit dat ik heldervoelend en wetend ben. Dat zijn dingen die vaak belachelijk worden gemaakt en waar je liever niet over praat, maar wij hebben er veel steun aan gehad. Ons leven hing sowieso van mysteries aan elkaar. Het gaat te ver om hier te vertellen hoe we elkaar hebben ontmoet, maar ook dat was één en al mystiek. Ik heb ook nog steeds het gevoel dat ik op ziels niveau contact kan maken met Jeroen. Niet te vaak, want op een gegeven moment moet je iemand ook met rust laten, maar ik voel de connectie zeker nog.’

Licht

‘Jeroen had een hart van goud. Hij deed zich nooit anders voor dan hij was. Je doet wat je zegt en zegt wat je doet, zo was hij. En origineel, intelligent, fijnzinnig en ik kon ontzettend met hem lachen, heel belangrijk vind ik dat. Trouw en attent was hij ook. In een relatie is de vraag: dim je iemands licht of durf je het te laten schijnen? Of zet je er zelfs nog een lichtje bij? Jeroen zette er altijd nog een lichtje bij. Een handleiding hoe ik verder zonder hem moest leven heeft hij me niet gegeven. Het enige wat hij heeft gezegd is: “Laat je Licht niet doven.” En dat ik niet moest veranderen. “Leuke mensen vinden je leuk”, dat was ook een echte Jeroen uitspraak.’

Glans

‘Het zit in mijn aard dat ik de zon in het water zie schijnen, maar nu voelt het leven vooral dof. We hadden geen kinderen. Als ik morgen niet wil opstaan, hoef ik dat niet te doen voor mijn kinderen. Wel vind ik dat er vaak een schakel naar het leven mist in verlies in het algemeen omdat voor rouw weinig tot geen plek is in onze maatschappij. Dat maakt het verliezen van iemand tot een eenzaam gebeuren. Maar ik probeer ook begrip te hebben dat mensen niet elke week bellen om te vragen hoe het met me gaat. Daar heb ik mezelf in het verleden ook wel eens schuldig aan gemaakt. Toch hoop ik dat de glans weer terugkomt in mijn leven. Soms zie ik opeens weer een schittering, kan ik genieten van een zonnestraal die op me valt of een bloeiende narcis hier in de tuin. Maar rouw is niet na een jaar voorbij, Jeroen zal ik de rest van mijn leven met me meedragen.’

Lees hier alle afleveringen van de serie Zonder jou.

Ook een Zonder jou-verhaal? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl