fbpx

Zonder jou. Het tweejarige dochtertje van Nadia verdronk: ‘Het gebeurde in een split second’

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Nadia Buzink verloor twee jaar geleden haar dochtertje Vienna door verdrinking. Het meisje was even met haar grote broers in het speeltuintje tegenover hun huis toen ze opeens verdwenen was.

‘Ik reed op die 4 september op de tram door Rotterdam – ik ben trambestuurder – toen ik een appje kreeg van mijn man Varies. “Vienna is kwijt”, schreef hij. Ik belde hem meteen en hoorde de paniek in zijn stem. Hij vertelde me dat Vienna even was meegegaan met haar grote broers en een logé naar het speeltuintje tegenover ons huis – mijn man wilde de keuken nog wat opruimen en was er een minuut later achteraan gelopen. Vienna was spoorloos en iedereen was al aan het zoeken, vertelde hij. Op z’n moment denk je aan van alles. Dat ze misschien ontvoerd is, of weggelopen. Maar misschien zit ze wel gewoon bij de buren en is er niets aan de hand, dacht ik ook. Ik was ver van huis en dacht: als ik nu uit de tram stap duurt het heel lang voordat ik thuis ben, dus reed ik als een gek door. Tot een collega op de deur klopte en het overnam. Bij het eindpunt stond de politie me al op te wachten. Ze vertelden we dat Vienna was gevonden in een sloot en werd gereanimeerd. Ze had vijftig minuten in het water gelegen en het zag er niet goed uit, vertelden ze ook.’

Schuldig

‘Mijn zonen waren op dat moment 7 en 9 en de logé 12. We wonen in een rijtjeshuis, een hoekwoning met daarvoor een sloot met een speeltuintje ernaast. De kinderen gingen vaker naar het speeltuintje. In een split second moet Vienna richting de sloot zijn gelopen. Verstandelijk wist ik dat het een ongeluk was, maar van binnen was ik ontzettend boos op mijn man. Ik gaf hem de schuld van de dood van Vienna. Kinderen van 11 of 12 kun je niet de verantwoordelijkheid geven over een meisje van twee vond ik, zij zijn zelf nog kinderen. Maar ik zei er niets over tegen mijn man, ik wilde hem niet nog meer verdriet doen want hij had dit natuurlijk ook niet gewild en voelde zich al schuldig genoeg. Maar mijn boosheid bleef en ik ben toen ook een tijdje uit huis gegaan. Gelukkig hebben we elkaar wel weer kunnen vinden, door relatietherapie en veel te praten. Ik durf niet te zeggen dat ik hem heb vergeven, dat vind ik een te groot woord en accepteren kan ik het ook niet, maar ik heb het een plek kunnen geven. Gelukkig, want voor de jongens was het heel erg geweest als door het verlies van Vienna ook hun ouders uit elkaar waren gegaan.’

Ver weg

‘Ik praat nog graag over Vienna, ook al voel ik het verdriet van het gemis dan weer sterker. Maar ze was zo’n lief en leuk meisje. Altijd vrolijk en ze zwaaide naar iedereen op straat. Ik wil dat andere mensen haar leren kennen. Het is zo’n groot verdriet dat ik haar nooit groter zal zien worden, nooit zal weten welke vrouw ze was geworden. Elke ochtend loop ik als ik wakker ben als eerste via de trap naar beneden om een kaarsje aan te steken voor Vienna. We hebben in de woonkamer een plankje waar haar spulletjes op liggen en waar foto’s staan en daar sta ik dan even bij. Ik vraag haar hoe het met haar gaat en waar ze nu is. En of ze weleens hier is. Sommige mensen die iemand verliezen hebben nog het gevoel dat diegene in de buurt is, maar dat heb ik niet. Ik heb geen beeld van waar Vienna nu is, ze voelt heel ver weg.’

Alleen

‘Twee maanden nadat ik Vienna verloor heb ik geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Ik wilde naar Vienna toe, dat was het enige wat ik kon denken. Als ik aan haar dacht zag ik haar voor me op een donkere plek, helemaal alleen. Ze had mijn hulp nodig, ik moest voor haar zorgen. Ik weet nog dat ik in die periode op Google heb gezocht of andere ouders die een kind verloren ook dit soort doodsgedachten hadden, maar ik kon er niets over vinden. Veel ouders schijnen dit te hebben, maar het is een taboe om erover te praten. Hoe kun je uit het leven willen stappen als je nog twee kinderen hebt? Mensen vinden dat al snel egoïstisch. Maar ik dacht toen: de jongens redden het, die hebben genoeg mensen om hen heen, maar Vienna is helemaal alleen. Ik heb alle slaappillen van mijn man ingenomen, maar hij vond me op tijd en ik werd wakker in het ziekenhuis. Nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik er nog ben, maar toen wilde ik het allerliefste bij Vienna zijn.’

Ergste

‘Ik mis Vienna nog elke dag en denk elke dag aan haar. Toch merk ik dat de tijd de scherpste randjes eraf haalt. Het gaat weer redelijk met me. Ik ben weer begonnen met werken en ik leef voort voor mijn andere kinderen. Er zijn momenten dat ik weer geluk voel, maar dan denk ik ook meteen: wat valt er nou te lachen? Het blijft dubbel. Onlangs heb ik meegewerkt aan het boek Wij zijn nooit voorbij, waarin tien ouders die een kind zijn verloren hun verhaal vertellen. Ik zag een oproepje op Facebook staan en heb gereageerd. Het schrijven was confronterend, ik moest elk moment herbeleven, maar ik vind het ook mooi dat het leven van Vienna nu beschreven staat, ook voor haar broers. En het geeft troost dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Vroeger was ik naïef. Dit waren dingen die voorkwamen in andere families, niet bij ons. Die naïviteit ben ik wel kwijt. Ik ben er ook harder door geworden. Als anderen me vertellen over iets wat hen is overkomen, denk ik al snel: is dat zo erg? Het ergste wat er kon gebeuren is mij al gebeurd.’

Wij zijn nooit voorbij

Het boek Wij zijn nooit voorbij is uitgegeven door de Stichting Nooit Voorbij, die steun geeft aan ouders en de broertjes en zusjes van een overleden kind. Het boek is te bestellen via deze link.

413 c78a58a175c5d2f5277a688776958c1d Zonder jou. Het tweejarige dochtertje van Nadia verdronk: ‘Het gebeurde in een split second’



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF