‘Hester was een echt lentekind. Geboren op 21 maart 1981. Voor mijn man, mij en vele anderen bracht ze de zon in ons leven. Ze was een gelukkig, onbevangen kind. Eigenlijk ging het goed met haar totdat ze werd geconfronteerd met structuren. De lagere en middelbare school boden haar nog redelijk voldoende steun en veiligheid, maar de werkende wereld was lastiger voor Hester. Je moet in onze maatschappij aan zoveel voldoen, dat kostte Hester moeite. Ze was niet zo snel en het was voor haar belangrijk om intens contact te hebben met anderen – ze deed een sociaalpedagogische opleiding en wilde mensen helpen met een beperking. Toch wist ze redelijk haar plek te vinden in de maatschappij en ze vond haar geluk in het doen van vrijwilligerswerk – ze zwom bijvoorbeeld met mensen met een beperking en deelde voedsel uit aan daklozen. Maar toen kwam corona en vielen al haar contacten weg. Hester was altijd vrolijk, maar tijdens de lockdowns belandde ze in een psychose terwijl ze daar nooit eerder last van had gehad en door de medicatie die ze kreeg werd ze een mager aftreksel van de Hester die ze ooit was. Ook toen de regels weer vrijer werden lukte het haar niet om nog de energie te vinden om dingen te ondernemen. Mijn man en ik probeerden haar op allerlei manieren te helpen. We luisterden naar haar, probeerden haar af te leiden. We gingen samen fietsen, lunchen, rummikuppen, maar Hester kreeg steeds meer angst voor de wereld. De oorlog in Oekraïne, de hoge gasprijzen; alles leek extra zwaar bij haar binnen te komen. Ik weet nog dat Hester met Moederdag bij ons was en dat mijn man en ik na afloop zeiden: ‘Ik weet niet of we de oude Hester ooit nog te zien krijgen, maar als ze op deze manier, met alle medicatie, in rustiger vaarwater komt, is het ok voor ons.” Ze was stiller geworden en minder vrolijk, maar we hebben nooit het vermoeden gehad dat ze een einde aan haar leven wilde maken.’

‘Wat ze heeft gedaan – zichzelf in brand steken – zie ik als een wanhoopsdaad. Als ik stil blijf staan bij dat laatste stukje zink ik weg. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn en er zullen altijd 1000 vragen over blijven waarom ze het gedaan heeft; maar ik wil recht doen aan haar leven en betekenis geven aan wie ze was. De zonnestralen waar ze ooit mee op de wereld kwam heeft ze voor ons achtergelaten en die geven ons de kracht om door te gaan. Daarom heb ik ook contact gezocht met de regionale Omroep na het overlijden van Hester. Haar vriend belde ons in de ochtend om te vertellen wat er was gebeurd, maar de politie spraken we pas om vier uur ’s middags. Al die tijd mocht ik niet naar haar toe, terwijl het verhaal al breed overal in de media stond. Ik wilde niet dat mijn dochter een verhaal wordt van dat laatste stukje, ik wilde laten zien dat er een heel leven aan vast zat. Niet alleen van Hester zelf, maar ook van haar nabestaanden.’

‘Ik heb zelf twee keer borstkanker gehad en dat stimuleerde mij om na te denken over wat ik wilde betekenen in mijn leven. Zo kwam Nepal op mijn pad  en ik begon ik een stichting om een school te kunnen oprichten voor kansarme kinderen. In 2012 was ik samen met Hester bij de opening van de school. Hester stond in Nepal zo in haar kracht. Ze vond het geweldig om de kinderen te helpen en kon in Nepal echt zijn wie ze was. Ik heb heel dierbare herinneringen aan die reis samen. In Nepal voelde ze meer ruimte om zichzelf te kunnen zijn, misschien omdat het leven daar wat minder snel gaat dan bij ons en het minder om materie en meer om wederzijds respect en innerlijke wijsheid gaat. Hester voelde zich in Nepal heel erg thuis.’

‘Na het overlijden van Hester liet ik mijn man het boekje lezen Hoe geel weer heel werd waarop hij zei: “Dit verwoordt zo mooi wat Hester heeft ervaren in haar leven.” Het is een prachtig boekje dat Hester ons ooit heeft gegeven en gaat over Geel die als geel ter wereld komt, zich dan blij voelt, maar ongelukkig wordt als ze van kleur probeert te veranderen om ‘er in het leven bij te horen’. Dit is bijvoorbeeld een mooie zin uit het boekje: En als Geel lief was voor zichzelf, dan straalde zij geheel, en alle kleuren om haar heen genoten dan van geel. Ik heb contact gezocht met de auteur van het boekje en ik wil ervoor zorgen dat het boekje wordt vertaald in het Nepalees zodat de kinderen het daar ook kunnen lezen. Zo wordt Hester’s boodschap dat vooral je eigen kleur ertoe doet en je niet gelukkig wordt van het aannemen van de kleur van een ander verder verspreid. Als maar een paar kinderen zich gezien en geaccepteerd voelen en daardoor sterker zichzelf kunnen zijn is het overlijden van Hester niet voor niks geweest. Wat Hester zelf niet meer lukte wil ik verder laten leven.’

‘Tijdens de uitvaart van Hester kreeg iedereen een schatkistje met daarin Hesters levensmotto dat je jezelf als een schat moet zien. De uitvaart van Hester deed recht aan wie ze was en aan haar sterke boodschap. We lieten het filmpje zien van de opening van de school in Nepal, met Hester met haar sprankelende lach. Als ik nu aan Hester denk zie ik niet dat vreselijke einde, maar die sprankelende lach van haar voor me. Dan gaat mijn energie weer stromen en besef ik dat Hesters kracht nu in mij zit en dat ik er alles aan wil doen om voor haar verder te leven. Ik voel me nu nog intenser met haar verbonden. Het fysiek missen doet pijn en er stromen veel tranen, maar door die tranen schijnt Hester’s zon voor iedereen die dat nodig heeft.’

Steun de Young Warriors

Het gedachtengoed van Hester leeft voort via het mooie initiatief van de Young Warriors. We zoeken mensen die kilometers willen lopen voor hun actie. De treasurebox waar Hester het over had tijdens de opening van de school in Nepal en die voor haar zo belangrijk was, leeft op een mooie manier verder. Gekoppeld aan de treasurebox zijn deze vier dingen belangrijk: zorg goed voor jezelf (door in beweging te komen doe je dat), zorg goed voor de ander (door je te laten sponsoren of zelf te doneren help je de Young Warriors iets te betekenen rondom het ontwikkelen van kansen voor gezinnen zowel hier in Nederland als in Nepal, zorg goed voor de omgeving (wandelen is gezond en wanneer je de smaak te pakken krijgt verbeter je je gezondheid en ontlast je de gezondheidszorg en de laatste: doe het NU.

Ik ben al begonnen hoewel lopen, hoewel me dat door polyneuropathie vanwege de borstkankers en Long Covid, veel energie kost. Toch ben ik sinds 18 oktober dagelijks aan het lopen en probeer ik tot 8 februari 228 km. te lopen en mijn man vindt dat zo geweldig dat hij mij sponsort.

Via deze link vind je meer informatie over de actie.