borstkanker

Borstkanker leerde Martha (63) leven met de dag

‘Mevrouw, u heeft borstkanker. U gaat een zware tijd van angst, onzekerheid en wachten tegemoet’. Door deze woorden kreeg Martha’s leven op Wereldkankerdag 2016 een onverwachte wending. ‘Ik weet nog dat ik het ziekenhuis uitliep met het gevoel in de verkeerde film te zitten. Ik zag iedereen de dagelijkse dingen doen en ik, ik had borstkanker.’

Het jaar 2015 eindigde en het jaar 2016 startte met een vaag onbehaaglijk gevoel voor Martha. ‘Ik wist dat er iets naars in de lucht hing, maar niet wat.’ Medio januari voelde Martha een verdikking in haar rechterborst. Ze werd door de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een mammografie. Daar werd een echo gemaakt en een eerste biopt genomen. ‘Dat was het moment waarop ik zelf eigenlijk al zeker wist dat het mis was.’

Ineens patiënt

Opeens werd Martha's leven geregeerd door onderzoeken en behandelingen. Ze werd behandeld als een zieke patiënt, terwijl ze zich zo helemaal niet voelde. ‘De eerste uitdaging was dan ook om mezelf te blijven. Weliswaar zat er een tumor in mijn borst, maar verder was er niets mis met mij. Ik besloot om, wat er ook zou gebeuren, zelf de regie te behouden.’

Martha vroeg direct een second opinion aan bij een ander ziekenhuis. ‘Zo’n behandeling is ingrijpend en ik wilde niet over één nacht ijs gaan. Ik ging naar het Alexander Monro Borstkankerziekenhuis in Bilthoven. Dit ziekenhuis is gespecialiseerd in borstkanker en is volledig gericht op de patiënt. Ik voelde me er fijn. Alles is zo georganiseerd dat het zo comfortabel mogelijk is voor de patiënt, hiernaartoe gaan voelde als een cadeautje voor mezelf.’ Na onderzoek bleek dat de borstkanker gelukkig niet was uitgezaaid.

Chemotherapie

‘Mijn behandeling startte met chemotherapie. De bedoeling was eerst vier zware combinatiekuren (elke drie weken) en daarna 12 maal wekelijks een lichtere kuur.’ Maar de kuren waren te zwaar voor Martha's lichaam. De eerste serie behandelingen moest worden ingekort: ze kreeg de derde behandeling gedeeltelijk en de vierde helemaal niet meer. Voor de vervolgkuren kreeg ze een lichtere dosis. Dat lukte. ‘In het totaal heb ik dus 15 chemobehandelingen gehad.’

De amputatie

Een maand na het einde van de chemotherapie werd Martha geopereerd. Haar borst zou verwijderd worden. Daarna was het spannend of ze nog bestraling zou krijgen. Bij een amputatie  hangt dit af van de hoeveelheid kankercellen in het weggenomen weefsel en de snijranden. Gelukkig hoorde Martha na anderhalve week dat bestraling niet nodig was.

‘Vanaf dat moment was ik “beter”. Het was die dag ergens half september uitzonderlijk warm. Mijn man en ik zaten ’s avonds op een terras een hapje te eten om het te vieren. Ik weet nog dat ik buiten zat op het inmiddels donker geworden terras, met de volle maan aan de hemel. Er overviel mij een overweldigend gevoel van dankbaarheid en geluk om dit “gewone” leven.’

Genetische afwijking

Na het herstel werd onderzocht of bij Martha sprake was van een genetische afwijking. Zou dit zo zijn, dan was de kans dat de kanker zou terugkeren namelijk groter. Helaas bleek het zo te zijn. 'Ik besloot toen mijn eierstokken te laten verwijderen, omdat de kans op eierstokkanker groot is en preventieve controle daarvoor niet mogelijk is.’

‘Mijn grootste zorg was in die tijd mijn dochter. Voor haar zou ik het vreselijk vinden als zij deze genetische afwijking zou hebben geërfd. Gelukkig is dat niet het geval en heeft zij het goede gen van haar vader. Dat was voor mij een enorme opluchting.’

Uitzaaiing

In september 2018 ging Martha weer op controle. Vanwege haar genetische afwijking bestaat die controle niet alleen uit een mammografie, maar ook uit een MRI-scan. ‘Waarschijnlijk heeft dat mijn leven gered, want daardoor waren we er vroeg bij.’ Op die MRI bleek namelijk een plekje zichtbaar op haar rechterlong, dat er het jaar daarvoor niet zat.

‘Ik weet nog dat ik heel rustig reageerde. Op de één of andere manier wist ik al dat er iets niet klopte. Mijn man en kinderen schrokken wel heel erg. Ik hoorde het op donderdagmiddag, terwijl we die zaterdag een groot feest zouden geven voor ons dertigjarig huwelijk. Dat feest wilde ik per se laten doorgaan. Ik wilde het leven vieren, wat er ook verder aan de hand zou zijn.’

‘Gelukkig bleek dat het ging om één plekje, dat waarschijnlijk goed behandelbaar was. Daarvoor moest ik naar de longarts in een ander ziekenhuis. Er werd een longpunctie gedaan, waarbij mijn long gedeeltelijk inklapte. Op dat moment kwam alles tot stilstand. Rust houden was de enige mogelijkheid. De bestralingen moesten worden uitgesteld.'

Elke dag zat Martha in de tuin, te mijmeren, te schrijven en te rusten. ‘Het leven was prachtig, ik beleefde alles heel intens en ik had vrede met wat er zou gebeuren.’ Met de oncologe had ze besproken dat chemotherapie voor haar geen optie was. ‘Alles in mijn lichaam schreeuwde ‘nee’. De chemo die ik had gehad voor mijn borstkanker vond ik fysiek heel zwaar en nu opnieuw chemotherapie vond ik te snel. Ik hoef niet per se zo lang mogelijk te leven, ik wil graag kwalitatief zo goed mogelijk leven. Uiteindelijk ben ik vorig jaar eind november alleen bestraald.’

‘Afgelopen september heb ik mijn controles gehad en het ziet er allemaal goed en gezond uit.’

De dood?

‘Ik geloof niet dat ik een echt dieptepunt heb gehad in die tijd. Wat ik wel vreselijk vond was om te zien hoe het mijn gezin aangreep. Ik ben er goed in geworden om het leven te nemen zoals het komt. Om te leven met de dag. Natuurlijk slaat de schrik mij ook wel eens om het hart. Maar ik heb geleerd om mij niet te laten meeslepen door gedachten aan rampscenario’s. Ik ben niet bang voor de dood. Ik heb wel een periode gehad dat ik bang kon zijn voor de manier waarop. Totdat ik mij realiseerde dat ik ook daarin zelf regie kan houden. Dat ik niet hoef te lijden tot het bittere einde. Dat ik zelf de mogelijkheid heb om te zeggen “nu is het genoeg”. En die gedachte geeft mij rust.’ Gelukkig is dit nu niet aan de orde.

Levensmotto

De behandelingen heeft ze nooit ervaren als een strijd. 'Want, wat valt er te strijden? Helpt dat om de medicatie beter aan te laten slaan? En hebben degenen met wie het niet goed gaat dan niet hard genoeg gestreden?’ Martha aanvaardde het juist. ‘Aanvaarding heeft niets te maken met de moed opgeven. Integendeel, het is stoppen met verzet tegen hoe het op dat moment is. En hoe gek het ook klinkt, dat geeft ruimte en ontspanning.’

‘Leven is dansen met de eindigheid, dat is mijn motto geworden. In het leven ligt het einde al besloten. Het enige wat zeker is, is dat het leven eindigt met de dood. Al het andere in het leven is ongrijpbaar. Het besef van de eindigheid kan je krampachtig maken, je confronteren met de tijd die doortikt. Maar aan de andere kant is het juist dat besef van eindigheid dat het leven zo intens maakt. Want het leven duurt niet eeuwig. Het leven is nu.’

Leven&Zo

In de tijd van de behandelingen, kon Martha niet veel. ‘Gelukkig verveel ik mij nooit en ik heb in die tijd veel collages gemaakt met mooie teksten, die mij inspireerden en kracht gaven. Ook las ik veel. Alles wat te maken heeft met persoonlijke en spirituele ontwikkeling interesseert mij.’

Ook houdt ze tot nu toe een dagboek bij waarin ze al haar inzichten en overdenkingen beschrijft. ‘Ik wist dat ik die ooit nog wel eens zou kunnen gebruiken. Want ook dat was wat ik eigenlijk steeds heb geweten: met deze ervaring wilde ik iets doen’.

'Uiteindelijk is dit mijn bedrijf Leven & Zo geworden, waarin ik vrouwen coach die (bijna) klaar zijn met de behandeling voor borstkanker.'

Klik hier voor meer power stories.

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl, powered by WENDY.

https://www.instagram.com/p/B5aWcxglFTf/?utm_source=ig_web_copy_link