Wendy Wagenaar vertelt elke twee weken op wendyonline.nl over haar leven met kanker. Dit keer: over het verlies van lotgenoten en toch weer naar de toekomst kijken. En over de benefietdisco die vrienden binnenkort voor haar organiseren!

We zijn de maand januari alweer voorbij. Na een hectische maand december had ik met mezelf afgesproken geen plannen te maken voor de eerste maand van het jaar. Dat zou ik in februari weer gaan doen. En toen gebeurde er veel. Waardoor ik even van mijn pad af was.

Lotgenoten

Zo overleed onverwachts een moeder van de school van mijn kinderen. Haar had ik afgelopen jaar beter leren kennen door ons samen ziek zijn. Haar overlijden hakte erin. Vooral de schrik van het onverwachtse was iets waar ik last van bleef houden. In diezelfde week kreeg ik twee nieuwe berichten. Eerst van een zus. Een dag later een man van een lotgenoot. Nog twee moeders die niet langer hier zijn.

Drie lotgenoten. In 1 week. Ze laten allen hun kinderen en dierbaren achter. Ik kan niet goed beschrijven wat dit met mij doet. En dat hoeft ook niet. Het betekende wel, dat het even duurde voordat ik hernieuwde kracht had.

Whatsapp

Met deze laatste twee moeders zat ik in een whatsapp-groep van vijf vrouwen. Allemaal moeder. Een andere kankersoort, maar dezelfde diagnose: ongeneeslijk. Ooit een mooie samenloop maakte dat wij met elkaar in deze digitale bondgenootschap terecht kwamen. Ieder van ons op zoek naar de oplossing van hetzelfde probleem. Wij deelden met elkaar stukken uit onze zoektocht, vaak buiten het reguliere. Ieder op haar eigen pad. Wij waren verschillend. Onze zoektocht verschillend. Allemaal hetzelfde doel: gezond zijn. En leven.

Door het overlijden van deze 3 mooie dames voelde mijn zoektocht even onmogelijk. Een gevoel van hoe hard je ook zwemt, de eindstreep verschuift steeds. Je lijkt het doel toch niet te halen.

Eén wens

Inmiddels kan ik het wat beter loslaten. Zij zijn niet mij. Ik ben niet hen. We hadden allemaal wel dezelfde wens. Slechts 1 wens waarvan je wil dat deze uitkomt. Daardoor identificeer je je met elkaar. Is dat ook niet menseigen? Om bondgenoten te vinden? Om elkaar sterk te houden? Als zij het gelooft, geloof ik het dan ook? Is dat ook niet waarom we zoveel waarde hechten aan statistiek? Het zijn toch mensen die ons zijn voorgegaan. Het blijft in deze fase ook echt een zoektocht om je hier niet teveel door te laten afleiden. Iedereen is uniek.

Inmiddels sta ik weer beter in mijn kracht. Heb ik mijn unieke eigenwijsheid weer hervonden. Mijn kinderen hebben deze week voorjaarsvakantie. Ik zie hen. En ik zou alles voor hen doen. Ze hebben geen idee hoe zij de stille kracht zijn achter de mijne.

De keerzijde

Ik schrijf op mijn eigen website om dat voor mijn kinderen vast te houden. Ik ben mijn blogs hier gaan delen, zodat ik ook kan leren van anderen. Twee weten altijd meer dan één. Het antwoord is niet simpel dus met z’n allen de grote puzzel oplossen kan alleen maar makkelijker zijn, toch?

Het betekent inmiddels ook dat ik veel mensen leer kennen die dezelfde diagnose hebben gekregen. Mensen die ziek zijn en op zoek zijn gegaan. Het is niet altijd makkelijk. Zij hebben die gedeelde wens. De identificatie is daarom snel gevonden. Het contact is daardoor ook kwetsbaar. Het overlijden van mensen die zo dapper hun weg hebben afgelegd haalt me vaak onderuit. En toch zou ik niet meer terug kunnen. Om anoniem dit proces door te gaan.

Vertrouwen en dankbaarheid

Het klinkt misschien raar, maar ik heb een rotsvast vertrouwen dat ik een goede weg ben ingeslagen. Of het zo is, geen idee. Ik ben in ieder geval blij dat ik elke keer een nieuwe modus vind om door te gaan. Daarom ben ik dankbaar voor de mensen om mij heen. Die zien hoe het gaat en blijven helpen. Ik heb echt onwijs veel lieve mensen om mij heen. Dat ik soms het idee heb dat ik tekort schiet in het laten zien van mijn dankbaarheid. Ik houd me voor, dat ik tijd genoeg heb in de toekomst om mijn dankbaarheid te tonen.

Benefietdisco

Een initiatief wat al heel lang geleden is voorgesteld, vindt binnenkort plaats: een Benefietdisco. Lange tijd wilde ik deze hulp niet aannemen. Aangezien er geen wonderpil bestaat voor mijn kankersoort, vond ik dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was om ook het financiële deel voor mijn buitenlandse plan te dragen. Mijn plan, ook mijn zorg om het voor elkaar te krijgen.

Sabine, degene die de Benefietdisco bedacht, kreeg direct hulp van zo’n andere dierbare vriendin, Marjolein. Vanaf moment 1 waren daar ook Ronald en Eltjo. Beiden ken ik nog uit mijn geboortedorp Drachten. Ronald met een prachtige locatie in de stad Groningen, waar het feest gaat plaatsvinden. En Eljo met een mooie band waarvan hij de gitarist is. Beiden bieden gelijk aan op verder te helpen. 

Verleden – heden – toekomst

En zo komen mensen vanuit mijn heden in contact met mensen uit mijn verleden. Samen om te helpen voor mijn toekomst. Een prachtig initiatief.

Inmiddels zie ik ook hoeveel mooie dingen ze achter de schermen voor de Benefietdisco regelen, dat ik eigenlijk niet snap waarom ik niet eerder ja heb gezegd. Deze avond geeft ook saamhorigheid. Iedereen denkt en doet mee. Zo prachtig om te zien. En ik, hoe moeilijk ook, mag deze keer vanaf de zijlijn toekijken.

Ik weet wat Sabine en Marjolein en de mannen willen doen: ze willen ontzorgen. En dat doen ze goed. Ik begin weer plannen te maken voor 2020. Om verder te gaan met mijn eigenwijze route. Geloven dat er een mogelijkheid bestaat, dat ik mijn 50^steverjaardag ga vieren. En voor die keer ga ik zelf een feest regelen. Om iedereen te bedanken. Nog 8 jaar de tijd om een goed plan daarvoor te bedenken. Nu eerst vanaf de zijlijn.

In de blog van maart zal ik een update geven van deze legendarische avond.

Liefs Wendy

Wil je ook aanwezig zijn bij deze avond op 7 maart in Groningen?

Op de website van Grenzeloos Genezen kun je kaarten bestellen. Hier lees je ook meer informatie over de inhoud van de avond.