Wendy Wagenaar blogt iedere maand voor wendyonline.nl over haar leven met uitgezaaide eierstokkanker. In oktober bleek haar tumormarker boven de grens te komen, wat haar ongerust maakt. Maar ze houdt zich ook vast aan de Friese spreuk Pikerje net, it komt doch oars. Pieker niet, het gaat toch anders.

De maand oktober vind ik al een aantal jaar niet de leukste maand van het jaar. Het is de maand waarin mijn vader in 2010 overleed. Daarnaast is het een maand waarin je het grote verschil met de maanden ervoor treft. In temperatuur. In daglicht. In alles.

In 2020 is het de maand waarin mijn tumormarker officieel boven de grens van normaal blijkt te zitten. Alweer. Anderhalf jaar lang was het een normaalwaarde. Het vermoeden voor actieve kanker is hiermee vergroot. En voor de artsen een feit.

Gewenning

Gelukkig had ik even tijd om eraan te wennen, want vanaf april dit jaar begint deze marker op te lopen. Altijd binnen de grenzen van normaal. Deze afgelopen 2 maanden verdubbelde het getal en steeg het boven de grens van normaal uit. Met mijn oncoloog heb ik afgesproken nog geen actie te ondernemen. Ik heb geen klachten. Dus geen actieplan om daar iets aan te doen.

Geen klachten. Alleen last van onrust. Ik wil weer terug naar mooie getallen onder de waarde 30. Als ieder normaal mens.

In mijn hoofd ben ik toe aan de start van een nieuwe maand. Dan sluiten we deze maand af. Een maand met minder goede getallen. Een maand met verdrietige herinneringen van vroeger.

Nu ik je zie

Op de eerste maandag van deze maand keek ik de documentaire Nu ik je zie: Op zoek naar mijn vader van Merlijn Kamerling. Zoon van Antonie.

Ik herinner me de zelfmoord van Antonie Kamerling op 6 oktober 2010 erg goed. Ook alweer 10 jaar geleden. In dat jaar viel 6 oktober op een woensdag. En op die donderdag, 7 oktober 2010, overleed mijn vader. Het overlijden van Antonie was die dag nieuws en daar had ik het met mijn vader die ochtend, aan de telefoon, over.

Sinds mijn vader ziek bleek, in mei van dat jaar, ging ik meestal om de dag naar mijn ouders toe. Naar Drachten. Ging ik niet, dan belde ik. Er ging geen dag voorbij dat we geen contact hadden. Zo probeerde ik nog bij hem te zijn. Alles stond in het teken van zoveel mogelijk tijd samen doorbrengen.

Dat het die donderdag, 7 oktober, ons laatste gesprek zou worden wist ik nog niet. Misschien maar goed ook. Het leven gaat zoals het gaat. Mijn moeder maakte ondertussen een tosti voor hem. Ik vertelde hem, dat hij haar moest vragen om ananas op zijn tosti te doen. Een beetje koetjes en kalfjes met de gedachte naar een volgend moment om verder te praten. Een volgend gesprek. Helaas. Het mocht niet zo zijn.

Bij het zien van de documentaire van Merlijn Kamerling herinner ik me dit  gesprek als de dag van vorige week. Ik kan me bijna niet voorstellen dat we 10 jaar verder zijn.

Liefde voor muziek

Ik heb vele goede herinneringen aan mijn vader. Zijn liefde voor muziek bijvoorbeeld. Die voorliefde voor muziek herken ik. Die heb ik ook. Ik luister nog altijd veel naar muziek en zing ook mee. Dat laatste niet altijd voor iedereen even voordelen. Die liefde voor muziek zie ik ook terug bij mijn kinderen. Zo maakt, dat ik al weken met hen naar Beste Zangers van Nederland kijk. Op de donderdagavond op Ned.1. Ineens een op-blijf-avond.

Hart van mijn gevoel

In 2010 keek mijn vader ook naar het programma de Beste Zangers van Nederland. En wat vond hij dat prachtig. Nu alweer 10 jaar op de buis! In dat jaar steeg het nummer van de Kast, gezongen door Jan Dulles, boven alle andere nummers uit. Althans, wat ons betreft. Het was mijn vaders favoriet. We draaiden het nummer uiteindelijk daardoor op zijn crematie. Ik liet het vorige week aan mijn kinderen horen. Lang leve YouTube. Het format van de Beste Zangers is bijna niet veranderd in die 10 jaar. Mooi om te zien. Bijzonder… vanwege het contrast met alle veranderingen die wij in dezelfde periode, van 10 jaar, hebben meegemaakt.

Favoriet

En bij het kijken van het programma nu… hebben wij een favoriet liedje? Jazeker! En niet eens gekozen door mijzelf. Mijn kinderen neuriën & zingen de afgelopen weken non-stop de versie van Suzan & Freek van Papa. Het nummer van Stef Bos. Wat een fantastische versie. Een nummer waar ik de eerste jaren na het overlijden van mijn vader best moeite mee had.

Ik kijk nu met nog meer plezier naar dit programma. Ik deel het met mijn kinderen. In gedachten mijn herinnering. En het zorgt in ieder geval voor (nieuwe) verhalen over hun opa Jan. Wat mijn kinderen weer heel mooi vinden.

Een nachtje weg

En natuurlijk had de maand oktober ook leuke dingen. Zo hadden we als gezin een hele fijne herfstvakantie. En in het eerste weekend van deze maand ging ik een nachtje met Bowe naar Leeuwarden. Samen weer even weg.

Bij het inchecken in het hotel liep ik vrijwel direct tegen een bordje aan met een prachtige Friese tekst erop geschreven. Het leek een boodschap die op mij van toepassing kon (en moest) zijn:

Pikerje net, it komt doch oars.

Wat zoveel betekent als: pieker niet, het gaat toch anders.

Ik moest daar eigenlijk wel om lachen. Natuurlijk piekerde ik op dat moment teveel. Over een getal wat niet veelbelovend was en over mijn gezondheid. En toch bedacht ik me dat piekeren nooit goed is voor een mens. Niet voor mij, niet voor een ander. Dus meer aandacht op de goede dingen van het leven. Dat weekend lukte dat en dat lukt me nog steeds.

De laatste dagen van oktober

En zo komen we de laatste dagen van oktober ook wel door. Zin in een nieuwe maand. Als een nieuwe start. Zo zie ik het dan maar even. Nog steeds geen vastomlijnd plan C, maar het kristalliseert zich wel steeds verder uit. Ik weet niet hoe jullie over de maand oktober denken, maar ik heb wel zin in november.

En natuurlijk begrijp ik dat dat bordje, met die mooie Friese tekst, daar in het hotel er niet alleen voor mij stond. Het doelt natuurlijk op Corona. Daar hebben we ook nog steeds mee te maken. De tijd waarin we zitten, is geen gemakkelijke.

Dus tegen iedereen die piekert, zou ik ook willen zeggen, die Friezen hebben wel een punt:

Pikerje net, it komt doch oars

Met vertrouwen in een goede afloop. Een nieuwe update in november. Tot dan!

Liefs Wendy

Lees hier de vorige blogs van Wendy, en vind hier haar website Grenzeloos Genezen.