fbpx

Wendy Wagenaar over haar genezingspad tijdens de Coronacrisis

Wendy Wagenaar blogt iedere maand voor Wendyonline.nl over haar leven met kanker. Het leven ziet er voor mensen met kanker opeens heel anders uit. Dit keer vertelt ze over welke impact het virus heeft op haar genezingspad. 

Ongekende tijden

Het weekend van zaterdag 7 maart jongstleden. Een prachtig weekend waarbij ik, in de weken voorafgaand ervan, zelf dacht niet te gaan. Te gaan naar de Benefietdisco. Georganiseerd door vrienden voor mijn genezingspad.

En nu, een maand later, lijkt dat feest te hebben plaatsgevonden in een andere wereld. In een andere tijdzone.

De twijfel van niet gaan, zat toen nog niet in het al aanwezige coronavirus. Het was vanwege het bezwaard voelen. De bedoeling van het feest was een manier te bedenken om mij mijn pad te laten vervolgen. Mee te gaan ‘feesten’ voelde eerst niet gepast. Bij het zien van de namen op de gastenlijst maakte dat we gingen. Veelal oude en nieuwe bekenden. We zijn allemaal gegaan: Bowe, mijn moeder, mijn zus en ik. En bijna 200 anderen met ons.

En wat ben ik blij dat ik ben gegaan. Ik had toen, net als iedereen op dat feest, nog geen idee wat er een week later in Nederland zou spelen. Ik heb die avond genoten. Van alle bekende en ook onbekende mensen. Van alle liefde. Van gewoon weer eens naar een feest gaan. Dansen en drinken. Wat kijk ik er met mooie herinneringen op terug. Het was even als vanouds. Geen zorgen.

CT-scan

Die maandag erop had ik een afspraak in het UMCG. Voor de uitslag van de CT-scan van die week ervoor. Deze keer had ik bijna niemand verteld dat ik een scan op 3 maart had. Deze CT-scan was nodig voor een nieuw onderdeel in mijn plan. Gezien de ontwikkelingen in de afname van de tumoren had ik bedacht mijn stoma te willen opheffen. Een operatie dus. Beeldvorming was daarvoor nodig. Die maandag was een spannende dag.

Spanning die snel verdween bij het horen van goed nieuws. 3 Plekken stabiel. En de plek die mij vorig jaar februari op de Spoedeisende Hulp bracht was niet meer zichtbaar. Deze is van de radar verdwenen. We vertrokken uit het ziekenhuis met goed nieuws. Met het plannen van een afspraak bij Chirurgie.

Afweersysteem

We vertrokken wel met de mededeling dat mijn afweersysteem en mijn bijbehorende waarden niet hoog genoeg waren. Ik slik een parpremmer. Dat is een medicijn wat mogelijk nieuwe kankercellen moet voorkomen. Het advies: een week stoppen om mijn waarden te verhogen. Deze houden mijn waarden (te)laag. Hierdoor kun je onnodig risico lopen.

Stoppen vind ik op dat moment prima. Ik heb er het afgelopen jaar geen nieuwe kankercellen bij gekregen. Deze medicijnen zullen daar vast een rol in spelen. Niet als enige. Ik zie het als onderdeel van een groter geheel. Dus ik vind het goed om een week te stoppen met dit onderdeel. Mijn afweersysteem is belangrijk voor mij. Dus geen risico lopen. Op dat moment weet ik nog niet dat snel alle andere onderdelen van het grotere geheel ook zullen stoppen.

Inmiddels ben ik wel weer begonnen met het slikken van de parpremmer, want het is één van de weinige dingen die ik nu kan doen. Het maakt alleen wel dat ik nu tot de risicogroep van Nederland behoor. Het blijft altijd afwegen.

Schuldgevoel op maandag

Doordat ik te horen kreeg dat mijn waarden zo laag waren, kreeg ik enigszins wel een soort van schuldgevoel dat ik met zo weinig weerstand zoveel mensen had gezien. Dat weekend op dat mooie feest. Aan de andere kant kan en wil ik niet alles laten. Het blijft ook daarin een afweging. Wat doe je wel? Wat doe je niet? Het is een onderdeel van mijn leven geworden. Het is wat het is.

Ik ging me in die week meer en meer beseffen dat ik aanpassingen moest maken. Ook het coronavirus ging Nederland niet overslaan. En in die week voelde ik me onmachtig, verdrietig en ongeduldig tegelijkertijd. Ik had zoveel plannen en ideeën. Ik kreeg daar de ruimte weer voor en ineens was letterlijk de ruimte beperkt. We gingen aanpassingen maken. Afspraak chirurgie eruit. Afspraken in ons buurland eruit. Natuurlijk en logisch. Dat hield alleen het verdriet niet weg.

Het is heel raar wat er nu in de wereld gebeurd. Het vraagt van ons allemaal een bepaalde flexibiliteit. En het accepteren van dingen waarvan je helemaal niet wil dat ze gebeuren. En ook dit klinkt raar, maar de ongeneeslijke diagnose 2 jaar geleden zorgde er in dit huishouden er al voor om die buigzaamheid te hebben.

Mijn ziekte vroeg mij plannen te wijzigen, terwijl ik dat niet wilde. Feestjes te missen, terwijl ik dat niet wilde. Operaties te krijgen, terwijl ik dat niet wilde. Chemo te krijgen, wat ik liever ook niet wilde. Littekens te krijgen, wat ik niet wilde. Een stoma te krijgen, wat ik niet wilde. Haren te verliezen, terwijl ik dat niet wilde. Vakanties te annuleren, terwijl ik dat niet wilde. Mijn baan te verliezen, terwijl ik dat niet wilde. Mijn toekomstplannen te verliezen, terwijl ik dat niet wilde.

En nu werd ik angstig van het feit dat ik moest stoppen met mijn genezingspad, terwijl ik dat niet wilde. Maar het is zoals het is. Flexibel proberen te blijven en niet angstig.

Aanpassingen maken

En zo zijn we in Nederland allemaal beland in een situatie dat een virus ineens keuzes en beslissingen voor ons maakt. De dingen anders doen dan we zijn gewend. Met vergaande gevolgen voor velen van ons.

Het is een onwerkelijke situatie. Het vraagt een bepaalde buigzaamheid van iedereen. Van jezelf. Van de mensen om je heen. Het vraagt van ons een bepaalde mate van flexibiliteit. En ook ik had er deze keer geen zin in.

Inmiddels ben ik steeds meer waar ik wil zijn. In mijn element. En een beetje onvrijwillig heb ik mijn oude baan terug: Docent zijn. Deze keer dan wel van 3 hele lieve kinderen. Iets jongere doelgroep dan ik gewend ben, maar goed. Vernieuwing is ook goed om je te ontwikkelen.

Dus we gaan opnieuw als gezin terug in onze cocon. Deze keer om bij te dragen aan het zo snel mogelijk laten verdwijnen van het coronavirus. En geen risico lopen.

Vanaf thuis werk ik aan mijn immuunsysteem. Op een andere manier dan gepland. En ik vind meer mogelijkheden dan ik had gedacht. Daarover later eens meer.

Voor nu: Pas goed op elkaar. Wees lief voor elkaar en #staysafe.

Liefs Wendy.

Lees hier meer blogs van Wendy.

 

Wendy Wagenaars zoektocht naar genezing

Wendy Wagenaar vertelt elke twee weken op wendyonline.nl over haar leven met kanker. Dit keer: over het verlies van lotgenoten en toch weer naar de toekomst kijken. En over de benefietdisco die vrienden binnenkort voor haar organiseren!

We zijn de maand januari alweer voorbij. Na een hectische maand december had ik met mezelf afgesproken geen plannen te maken voor de eerste maand van het jaar. Dat zou ik in februari weer gaan doen. En toen gebeurde er veel. Waardoor ik even van mijn pad af was.

Lotgenoten

Zo overleed onverwachts een moeder van de school van mijn kinderen. Haar had ik afgelopen jaar beter leren kennen door ons samen ziek zijn. Haar overlijden hakte erin. Vooral de schrik van het onverwachtse was iets waar ik last van bleef houden. In diezelfde week kreeg ik twee nieuwe berichten. Eerst van een zus. Een dag later een man van een lotgenoot. Nog twee moeders die niet langer hier zijn.

Drie lotgenoten. In 1 week. Ze laten allen hun kinderen en dierbaren achter. Ik kan niet goed beschrijven wat dit met mij doet. En dat hoeft ook niet. Het betekende wel, dat het even duurde voordat ik hernieuwde kracht had.

Whatsapp

Met deze laatste twee moeders zat ik in een whatsapp-groep van vijf vrouwen. Allemaal moeder. Een andere kankersoort, maar dezelfde diagnose: ongeneeslijk. Ooit een mooie samenloop maakte dat wij met elkaar in deze digitale bondgenootschap terecht kwamen. Ieder van ons op zoek naar de oplossing van hetzelfde probleem. Wij deelden met elkaar stukken uit onze zoektocht, vaak buiten het reguliere. Ieder op haar eigen pad. Wij waren verschillend. Onze zoektocht verschillend. Allemaal hetzelfde doel: gezond zijn. En leven.

Door het overlijden van deze 3 mooie dames voelde mijn zoektocht even onmogelijk. Een gevoel van hoe hard je ook zwemt, de eindstreep verschuift steeds. Je lijkt het doel toch niet te halen.

Eén wens

Inmiddels kan ik het wat beter loslaten. Zij zijn niet mij. Ik ben niet hen. We hadden allemaal wel dezelfde wens. Slechts 1 wens waarvan je wil dat deze uitkomt. Daardoor identificeer je je met elkaar. Is dat ook niet menseigen? Om bondgenoten te vinden? Om elkaar sterk te houden? Als zij het gelooft, geloof ik het dan ook? Is dat ook niet waarom we zoveel waarde hechten aan statistiek? Het zijn toch mensen die ons zijn voorgegaan. Het blijft in deze fase ook echt een zoektocht om je hier niet teveel door te laten afleiden. Iedereen is uniek.

Inmiddels sta ik weer beter in mijn kracht. Heb ik mijn unieke eigenwijsheid weer hervonden. Mijn kinderen hebben deze week voorjaarsvakantie. Ik zie hen. En ik zou alles voor hen doen. Ze hebben geen idee hoe zij de stille kracht zijn achter de mijne.

De keerzijde

Ik schrijf op mijn eigen website om dat voor mijn kinderen vast te houden. Ik ben mijn blogs hier gaan delen, zodat ik ook kan leren van anderen. Twee weten altijd meer dan één. Het antwoord is niet simpel dus met z’n allen de grote puzzel oplossen kan alleen maar makkelijker zijn, toch?

Het betekent inmiddels ook dat ik veel mensen leer kennen die dezelfde diagnose hebben gekregen. Mensen die ziek zijn en op zoek zijn gegaan. Het is niet altijd makkelijk. Zij hebben die gedeelde wens. De identificatie is daarom snel gevonden. Het contact is daardoor ook kwetsbaar. Het overlijden van mensen die zo dapper hun weg hebben afgelegd haalt me vaak onderuit. En toch zou ik niet meer terug kunnen. Om anoniem dit proces door te gaan.

Vertrouwen en dankbaarheid

Het klinkt misschien raar, maar ik heb een rotsvast vertrouwen dat ik een goede weg ben ingeslagen. Of het zo is, geen idee. Ik ben in ieder geval blij dat ik elke keer een nieuwe modus vind om door te gaan. Daarom ben ik dankbaar voor de mensen om mij heen. Die zien hoe het gaat en blijven helpen. Ik heb echt onwijs veel lieve mensen om mij heen. Dat ik soms het idee heb dat ik tekort schiet in het laten zien van mijn dankbaarheid. Ik houd me voor, dat ik tijd genoeg heb in de toekomst om mijn dankbaarheid te tonen.

Benefietdisco

Een initiatief wat al heel lang geleden is voorgesteld, vindt binnenkort plaats: een Benefietdisco. Lange tijd wilde ik deze hulp niet aannemen. Aangezien er geen wonderpil bestaat voor mijn kankersoort, vond ik dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was om ook het financiële deel voor mijn buitenlandse plan te dragen. Mijn plan, ook mijn zorg om het voor elkaar te krijgen.

Sabine, degene die de Benefietdisco bedacht, kreeg direct hulp van zo’n andere dierbare vriendin, Marjolein. Vanaf moment 1 waren daar ook Ronald en Eltjo. Beiden ken ik nog uit mijn geboortedorp Drachten. Ronald met een prachtige locatie in de stad Groningen, waar het feest gaat plaatsvinden. En Eljo met een mooie band waarvan hij de gitarist is. Beiden bieden gelijk aan op verder te helpen. 

Verleden – heden – toekomst

En zo komen mensen vanuit mijn heden in contact met mensen uit mijn verleden. Samen om te helpen voor mijn toekomst. Een prachtig initiatief.

Inmiddels zie ik ook hoeveel mooie dingen ze achter de schermen voor de Benefietdisco regelen, dat ik eigenlijk niet snap waarom ik niet eerder ja heb gezegd. Deze avond geeft ook saamhorigheid. Iedereen denkt en doet mee. Zo prachtig om te zien. En ik, hoe moeilijk ook, mag deze keer vanaf de zijlijn toekijken.

Ik weet wat Sabine en Marjolein en de mannen willen doen: ze willen ontzorgen. En dat doen ze goed. Ik begin weer plannen te maken voor 2020. Om verder te gaan met mijn eigenwijze route. Geloven dat er een mogelijkheid bestaat, dat ik mijn 50steverjaardag ga vieren. En voor die keer ga ik zelf een feest regelen. Om iedereen te bedanken. Nog 8 jaar de tijd om een goed plan daarvoor te bedenken. Nu eerst vanaf de zijlijn.

In de blog van maart zal ik een update geven van deze legendarische avond.

Liefs Wendy

Wil je ook aanwezig zijn bij deze avond op 7 maart in Groningen?

Op de website van Grenzeloos Genezen kun je kaarten bestellen. Hier lees je ook meer informatie over de inhoud van de avond.

 

 

 

 

 

 

 

Onze hormoon expert Ralph Moorman stelt zich voor!

Wie heeft er nou geen last van haar hormonen? Dat is de reden dat we vanaf 2020 bij Wendy online een nieuwe expert hebben. En wel een hormoon expert. Namelijk Ralph Moorman. Hij zal jullie meenemen in de wereld van de hormonen en hoe je deze met voeding en leefstijl positief kunt beïnvloeden.

‘Hormonen spelen een grote rol in gezondheid en gewicht. Begrip over wat er allemaal mis kan gaan met onze hormonen is daarom belangrijk, maar nog belangrijker is het om de hormonale harmonie te bewaren.’– Ralph Moorman

Hormonale disbalans

Hoe komt het dat jouw hormonen uit balans zijn? Te veel stress, niet op de juiste manier sporten en verkeerde voeding kan al op korte termijn voor klachten zorgen. Vaak met een aantal praktisch toepasbare tips kan je jouw hormonen weer in balans brengen. Niet alleen specifieke klachten rond de menstruatie, zwangerschap en overgang kunnen verminderen, maar ook klachten op het gebied van je energie, gewicht, luchtwegen, darmen en stemming.

Tijdens mijn studie levensmiddelentechnologie aan de Wageningen Universiteit leerde ik veel over voeding. Ik ging mij specialiseren in de link tussen voeding en gezondheid en dan vooral het endocriene (hormoon) systeem. Al tijdens mijn studie viel het mij op dat de leefstijladviezen die je in de media hoort, ver achter lopen bij de ontwikkelingen in de wetenschap. Terwijl de voedingsautoriteiten zich nog steeds bezighouden met calorieën tellen, zitten vooruitstrevende wetenschappers al lang op het spoor van de hormonen. Door veel studies te volgen op dit vlak en veel ervaring op te doen bij het begeleiden van cliënten, kwam ik erachter dat met de drietrapsraket van gepersonaliseerde voeding, slimme trainingsprogramma’s en een goed stressmanagement, ontzettend mooie resultaten bereikt kunnen worden.

De hormoonfactor

Ik bleef finetunen en ontwikkelde in 2009 het concept De hormoonfactor. Het eerste leefstijlconcept van de Benelux dat zich richtte op hormonen in relatie tot leefstijl. Het is niet alleen gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, maar ook op mijn ervaring met mijn cliënten en de inzichten van artsen en therapeuten met wie ik regelmatig overleg.

Het boek dat in 2009 uitkwam werd een bestseller, waardoor er al snel meer vraag kwam naar meer. Om de vele consult aanvragen aan te kunnen ontwikkelde ik in samenwerking met Sonnevelt Opleidingen de 10 daagse HBO opleiding tot hormooncoach. Zo’n 120 therapeuten volgen jaarlijks deze opleiding. Met 100 van hen werk ik nu samen.

Graag schrijf ik voor het meest bewuste magazine van Nederland artikelen over hoe jij jouw specifieke hormonale klachten op kunt lossen met praktisch toepasbare leefstijltips. Hou dan ook zeker mijn aankomende blogs in de gaten om meer te weten te komen over hormonen in relatie tot leefstijl.

Gezonde groet,

Ralph Moorman

Al benieuwd naar meer? Lees hier wat stress doet met je hormoonhuishouding.

Onze nieuwe blogger, Rose Huizenga, stelt zich voor!

Wij stellen je voor aan onze nieuwe blogger, Rose Huizenga! Rose woont samen met haar vriend op de Gili Eilanden in Indonesië. Zij heeft een enorme passie voor de zee en met name voor haaien. Ze neemt ons mee in haar leven op dit prachtige eiland, waar ze een boutique hotel en een ‘Shark Conservation Project’ runt! 

Kun je jezelf in het kort even voorstellen?

‘Mijn naam is Rose, ik kom oorspronkelijk uit Den Haag en woon sinds 6 jaar op de Gili Eilanden in Indonesië. Ik ben verliefd op de zee, met name op haaien, mijn favoriete plek is het strand, mijn favoriete bezigheid is dagdromen en mijn favoriete kleur is de zonsondergang. Ik houd ervan om buiten de bestaande kaders te denken. Misschien kan ik niet de zon uit de hemel plukken voor je maar een handvol sterren moet geen probleem zijn. Samen met mijn grote liefde Andreas run ik een klein boutique hotel en een “Shark Conservation Project“.’

Waarom ben je ooit naar Gili Air verhuisd?

‘Zes jaar geleden was ik aan het rondreizen door Azië. Het plan was om eerst naar Indonesië te gaan, daarna door te vliegen naar Sri Lanka en vanaf daar de oversteek te maken naar Nepal. De Gili eilanden waren 6 jaar geleden nog nauwelijks bekend en ook ik had er nog nooit van gehoord tot ik een kaartje voor de boot van Bali naar Lombok kocht. “Miss, first we stop on the Gili Islands before we stop in Lombok. Okay?” Zelfs als ik “nee” zou zeggen, denk ik dat we toch eerst naar de Gili eilanden zouden varen dus knikte ik voorzichtig “ja” en pakte mijn kaartje. Op de boot raakte ik in gesprek met een ontzettend leuk en grappig meisje uit Italië en zij haalde me over om samen met haar naar Gili Trawangan te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Maar na twee dagen had ik het wel gezien en besloot ik naar Gili Meno te gaan. Daar had ik het na een dag al wel gezien. Ik twijfelde zelfs of ik nog wel naar Gili Air zou gaan. Was het niet zonde van mijn tijd? Ik had tenslotte maar 30 dagen in Indonesië, daarna zou mijn visum verlopen.’

‘De kleine autist in mij wilde toch graag alle drie de eilanden bezocht hebben. Drie van de drie klinkt nou eenmaal beter dan twee van drie, dus kocht ik toch een kaartje naar Gili Air. Het was het liefde op het eerste gezicht! Gili Air was verliefd op mij en ik was stapelverliefd op Gili Air. Dit eiland voelde zo ontzettend anders dan de andere twee Gili Eilanden. Twee dagen werden twee weken en twee weken werden al snel twee maanden. Ik ben nooit meer naar Sri Lanka gegaan en ook Nepal heb ik niet bezocht. Ik had mijn “thuis” gevonden.’

Rose Huizinga

Wat doe je in het dagelijks leven?

‘Ik heb geen dagelijkse routine. Elke dag is hier anders. Meestal weet ik niet eens welke dag het is. Het is dan ook niet voor niks dat onze jongens een t-shirt dragen met de tekst:”Which day is it today? It’s today, my favorite day!” Er gaat ontzettend veel liefde, tijd en energie zitten in ons hotel en in ons Shark Conservation Project. De eerste jaren stonden voornamelijk in het teken van opbouwen. Nu we voor beide zaken een goede naam hebben opgebouwd, is er meer tijd voor creativiteit, vernieuwing en uitbreiding. Het is ontzettend leuk om een eigen bedrijf te hebben (het doen van de boekhouding niet meegrekend natuurlijk) en ik ben elke dag ontzettend dankbaar dat ik mag doen wat ik het allerleukste vind om te doen.’

Hoe zien jouw dagen eruit?

‘Het is nooit saai hier! Er is altijd van alles te doen: van het duiken met mijn onderzoeksteam tot het bedenken van een nieuwe marketing campagne, van het uitzoeken van tegels voor de nieuwe badkamers tot het lesgeven op de lokale school. Op dit moment zitten we in de laatse fase van het ontwerpen van ons nieuwe boutique hotel en hebben we bijna dagelijks overleg met ons architectenteam.’

Rose Huizinga

Wat versta jij onder geluk?

‘Geluk is liefde. Geluk is het waarderen van de kleine dingen in plaats van het bereiken van de grote dingen. Geluk is vrijheid, de vrijheid om elke dag te doen wat je leuk vindt. En leuk vinden wat je doet is voor mij geluk.’

Super dat je voor ons gaat bloggen! Wat kunnen we van jou verwachten?

‘We staan aan de vooravond van de start van de bouw van ons nieuwe boutique hotel. Een groot avontuur waar zeker weten niks gaat zoals gepland, we zeker een of twee keer bedonderd zullen worden, waar er een punt komt dat we het niet meer zien zitten, maar toch besluiten om onze schouders er weer onder te zetten zodat we hopelijk in juli 2019 onze eerste gasten weer kunnen verwelkomen. Vele mensen denken dat leven op een tropisch eiland alleen maar rozengeur en zonneschijn is maar ook hier gaan dingen wel eens mis en komt er af een toe een flinke onweersbui voorbij. Ik vertel je ook alle leuke prachtige en grappige momenten, maar schroom ook niet de moeilijke, verdrietige, onzekere momenten te delen. Ik kijk er naar uit!’

Rose Huizinga