Deze week delen we vanwege Wereldkankerdag elke dag een verhaal over leven met kanker. Wendy Wagenaar heeft uitgezaaide eierstokkanker en blogt elke maand voor wendyonline.nl over haar genezingsproces. Helaas zijn er uitzaaiingen gevonden en moest zij toch beslissen om weer een chemokuur te ondergaan.

In mijn laatste blog, van begin december, schreef ik al over een verhoging van mijn tumormaker. Helaas zette deze niet vrijwillig gekozen trend zich door. Het getal was aan het einde van die maand nog vele malen hoger. Met aanhoudende buikklachten was het niet meer dan reëel om een CT-scan te laten maken. Dus op de voorlaatste dag van het oude jaar werd alles daarvoor in gang gezet. Enigszins dubbel, want de wereld om mij heen hoopte op meer rust voor 2021 dan 2020 had gebracht. Ik wist dat mijn 2021 van start zou gaan met wederom moeilijke keuzes en nieuwe medische onderzoeken en afwegingen.

De maand januari vloog voor mijn gevoel te snel voorbij en morgen, 8 februari, is de dag dat ik start met een chemokuur. Bijna 2 jaar na mijn laatste chemokuur. Zo voelt het alleen nog niet in mijn hoofd. En toch ben ik dankbaar dat ik alweer 2 jaar verder ben.

Tussenstation

Natuurlijk had ik gehoopt nooit meer deze munitie te hoeven inzetten. In 2019 bestempelde Bowe het slechts als een tussenstation van mijn reis naar genezing. Ik kreeg toen slechts 2 chemokuren en kon daarna mijn leven weer oppakken. En daar ga ik nu weer vanuit. Zoals hierboven duidelijk mag zijn, de uitslag van de scan liet zien wat ik eigenlijk al wist: meerdere uitzaaiingen met name in mijn buik. Ik wist enkel nog niet precies waar. Dat weet ik nu wel.

Uitzaaiingen. Het klinkt erg. Dat is het ook. Het had ook nog erger gekund. En dat scenario probeer ik me altijd voor te houden: het kan altijd nog erger. Dus we gaan met vol goede moed dit station ook weer passeren en hopen dat ik dan weer 2 jaar of langer niet uit hoef te stappen om de mallemolen van de medische wereld in te gaan.

Operatie en opties

Even deed ik nog een goede poging om bij het team in het ziekenhuis een operatie bespreekbaar te maken. Dat was mijn wens. Er zit voor mij een hele plausibele beredenering achter deze wens. Door de hoeveelheid uitzaaiingen was deze optie bij het team snel van de baan. En ondanks dat ik dat heel jammer vind, snap ik hun beredenering heel goed. Dus het is prima voor nu. Ik ben dankbaar dat ze de moeite namen om het bespreekbaar te maken. En dat is wel wat het is: ik voel me de laatste tijd meer gehoord als patiënt. Ik heb het idee dat tijd mij hierin helpt. Dit jaar ‘vier’ ik mijn eerste jubileum met eierstokkanker. Destijds, in 2016, was alles onzeker dus ik ben heel blij met het jaar 2021. Ondanks dat deze toch steeds niet ‘normaal gezond’ kon ingezet worden door mij.

De opties die ik voor mezelf achter de hand had gehouden in Duitsland vielen ook om verschillende redenen af.  Operatie van de baan. Duitsland van de baan. Chemo als enige optie.

Chemo

Mensen die mij kennen weten dat ik opensta voor een complementaire aanpak. En daarmee bedoel ik dat je uit alle werelden: medisch of alternatief het beste zou moeten kunnen pakken om beter te worden. Om gezond te blijven. Ik had zelf gehoopt nooit meer chemo te hoeven overwegen. Niet omdat ik er zo tegen ben. Ik weet ook wat het tegen uitzaaiingen doet. Ik weet alleen dat het mij niet beter houdt. Het is slechts nu inzetbaar om te rekken. En dat blijft wrang.

Toch zie ik deze chemo als een nieuwe start. Met een fikse optetter voor die uitzaaiingen die me nu in de weg beginnen te zitten.En ik hoop er, net als in 2019, maximaal 2 te hoeven.  En dat ik verder de munitie op zak mag houden.

Ik weet dat mijn tegenstander nu te sterk aan het worden is. Dus moet ik er wel een bom op gooien. En ik hoop dat ik met 1 of 2 bommen genoeg heb om ze weer langere tijd onder controle te hebben, zodat ik op adem kan komen. En een nieuwe, verbeterde strategie kan bedenken om ze niet meer in mijn huis te laten komen. Mijn huis. Mijn lichaam. Het is van mij en ik wil hierna alleen maar goedwerkende cellen. Wellicht ijdele hoop, maar dromen mag altijd.

Scenario

Dus. Mijn hernieuwde aanpak: morgen heb ik een chemo-kuur. Met veel hoop dat ik er slechts een enkeling van nodig heb. In 2019 bleek dat het geval. Met slechts 2 kuren waren mijn bloedwaarden weer binnen het normale. Ik probeer me vast te houden, dat dat scenario nu weer gaat plaatsvinden. Ik weet nog even niet hoe ik zal reageren als dat niet het geval is. Stap voor stap.

Lockdown

Opnieuw in lockdown. Mijn eigen lockdown. Ik kan je vertellen dat ik daar heel erg tegenop zie. Die lockdown is veel minder prettig dan degene waar ik nu, met jullie allemaal, inzit. Dus ik hoop snel weer met die van jullie mee te doen. En natuurlijk hoop ik dat die er op korte termijn ook weer anders uit gaat zien. Of beter nog: mag eindigen. Wat hebben we daar met z’n allen behoefte aan. Aan goede vooruitzichten. Dat maakt van ons allemaal een gelukkiger mens.

Ik weet van sommige lotgenoten dat ze het fijn vinden dat de ‘gewone’ wereld ook een beetje stilstaat tijdens hun chemo, tijdens hun ziekteproces. Ik heb de hoop dat de ‘gewone’ wereld wat meer gaat draaien zoals altijd. Ik merk dat ik daar als ‘ziek’ persoon beter in kan meedraaien. Het gaat  tijdens deze pandemie  veel over negatieve gebeurtenissen. Terwijl er ook zoveel moois is. Zoveel dingen die we helemaal over het hoofd zien, omdat we druk zijn met wat we niet meer mogen en kunnen doen.

Laten we proberen vooruit te kijken. Ik kan zelf ook niet wachten hoe het er over een half jaar voorstaat. Met de wereld. Met mij. Ik hoop op veel betere vooruitzichten. Ik hoop dat ik nog steeds haar heb en dat chemo alweer ver achter me ligt. Dan ben ik een gelukkig mens.

Voor nu wens ik iedereen, inclusief mezelf, een goede gezondheid. Het grootste goed wat je kan hebben. Het goed wat je nodig hebt om hier te kunnen blijven. Bij je kinderen. Bij je familie. Bij je vrienden. Bij je favoriete restaurant of winkel.

Ik werk verder aan mijn plan. Hoop dat waar een wil is, dat daar een weg voor gecreëerd kan worden. Voor nu keer ik eerst even weer naar binnen. Focus op mezelf. En vergeet even de wereld om me heen.

Lees ook deze blogs van Wendy:

Wendy Wagenaar over genezing van kanker tijdens Coronatijd

Wendy Wagenaar over het hebben van kanker en de band met haar zus

Steun KWF

Door elke dag verhalen te delen over kanker willen wij ook het KWF steunen. Iedere Nederlander krijgt ooit te maken met kanker. Of je het nu zelf hebt of iemand om wie je geeft: kanker ontwricht je leven. Voor al die miljoenen levens moet de zorg altijd doorgaan en mag onderzoek niet stilvallen. Het KWF zorgt hiervoor. In deze periode van corona hebben mensen met kanker het extra moeilijk. Onderzoeken en behandelingen worden uitgesteld en mensen met kanker moeten extra voorzichtig zijn en leven daarom vaak geïsoleerd. Vanwege Wereldkankerdag deelt het KWF deze week verhalen van mensen met kanker in de corona periode, kijk hiervoor op de site. Of word donateur en steun de missie van het KWF.