fbpx

Zonder jou. Het broertje van Marina stapte uit het leven: ‘In de ggz hebben ze zoveel steken laten vallen’

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Marina Broeva (33) verloor in 2018 haar broertje Alexander, die uit het leven stapte toen hij na drie jaar in de ggz-molen nog niet de juiste hulp kreeg. Met Stichting Braive geeft Marina nu trainingen aan jongeren om ze mentaal veerkrachtiger te maken. 

‘De schouw achter de eettafel in mijn achterkamer is langzamerhand uitgegroeid tot een altaartje voor Alexander. Er staan foto’s op van ons samen en van Alexander alleen en een leeg flesje Jupilerbier waar hij nog iets op heeft geschreven, maar ook bloemetjes, een kaarsje dat ik vaak brand, zijn rouwkaart en een bakje met salie, dat Alexander gebruikte om het huis mee te reinigen. Het is voor mij een fijne plek, zo voelt hij nog een beetje dichtbij. Ik word nog steeds intens verdrietig als ik eraan denk dat hij er echt niet meer is. Ik vind het zo zonde, Alexander was zo’n mooie en talentvolle jongen. De vraag wat als… speelt nog steeds door mijn hoofd. Wat als hij andere therapie had gekregen, wat als hij wel de juiste hulp had gekregen, wat als we hem mee hadden genomen naar een eiland als Bali. Maar ik maak mezelf kapot als ik dat blijf denken en ik weet dat ik er alles aan heb gedaan om hem te helpen. Ik zal moeten accepteren dat ik deze realiteit niet meer kan veranderen en verder moet zonder Alexander.’

IMG 6134 Zonder jou. Het broertje van Marina stapte uit het leven: 'In de ggz hebben ze zoveel steken laten vallen'

Als een kind

‘Alexander was zeven jaar jonger dan ik en ik herinner me het moment nog dat hij werd geboren. Ik rende door de ziekenhuisgang en riep: “We hebben een zoon, we hebben een zoon.” Dat gevoel is altijd gebleven; Alexander voelde voor mij als mijn kind. Intuïtief voelden we elkaar zo goed aan. Toen het de slechte kant met hem op ging, woonde ik in New York, maar voelde ik dat ik terug moest gaan. Wat ik ook meteen deed. Een paar maanden erna werd Alexander opgenomen. Elke dag ging ik naar Alexander toe in de ggz-kliniek; in totaal heeft hij drie jaar in de ggz-molen gezeten. Dan ging ik er weer heen met een grote pan soep, en probeerde ik niet alleen Alexander, maar ook de andere jongeren in de ggz-kliniek wat gezelligheid en liefde te brengen.’

Topsporter

‘Alexander was altijd een ontzettend creatieve jongen. In zijn jeugd was hij topsporter; hij deed op hoog niveau aan kunstschaatsen. Toen hij daarmee stopte was de druk om te gaan studeren groot. Zo zijn wij opgevoed, met het idee dat je je intellectueel moet ontwikkelen in het leven, je moet bewijzen, maar studeren was niks voor Alexander. Veel liever maakte hij muziek en op een gegeven moment stopte hij met studeren om fulltime te gaan deejayen. Dat ging goed – hij heeft nog op het Magneetfestival in Amsterdam gedraaid, maar hij verloor zich ook in het nachtleven, begon te blowen en op een gegeven moment kreeg Alexander zijn eerste psychose, wellicht aangewakkerd door het blowen. Hij kreeg medicatie, maar voelde daardoor niks meer en dat maakte hem doodongelukkig. In totaal is Alexander twee keer langdurig opgenomen. Hij kwam in de ggz-molen terecht, maar ik had niet het idee dat hij de juiste hulp kreeg. Eigenlijk zaten al die jongeren in de kliniek daar maar. Alexander kreeg pillen, maar geen therapie. Het hielp hem niet. Ik vond het een heel eenzaam gebeuren in de ggz. De jongeren misten liefde en warmte en ik werd al snel een soort vertrouwenspersoon. Ik praatte met ze, vroeg ze hoe het echt met ze ging. Hoe waren ze in de kliniek terecht gekomen, had het voorkomen kunnen worden? Mijn hart breekt nog als ik daaraan terugdenk. Hoe kan het dat we dit als maatschappij niet willen voorkomen? Dat jongeren massaal in ggz-instellingen zitten zonder goede hulp te krijgen?’

IMG 3511 1 Zonder jou. Het broertje van Marina stapte uit het leven: 'In de ggz hebben ze zoveel steken laten vallen'

Depressie

‘Dat ik Alexander niet heb kunnen helpen en het uiteindelijk dramatisch is afgelopen is afschuwelijk. Hij had nog een heel leven voor zich, was pas 21. Na zijn dood ben ik in een diepe depressie terecht gekomen. Ik begreep het verlangen van Alexander om uit het leven te stappen heel goed en wilde het liefste achter hem aan. Dagen kon ik alleen maar op de bank hangen en een beetje voor me uit kijken. Ik verborg mijn verdriet, zelfs voor mijn vriend. Ik sloot me af van de wereld en voor anderen. Toch bleef één vriend me voortdurend appen. Hij wilde me vijf minuten zien. Via hem heb ik uiteindelijk meegedaan aan een Ayahuasca-ritueel, waarbij gebruikt wordt gemaakt van medicinale planten. Ik kon op dat moment nog geen kop thee vasthouden en dacht: ik ben toch van plan om deze aarde te verlaten, wat heb ik te verliezen? Dat ritueel is achteraf het kantelpunt geweest. Ik ervoer dat er zoveel meer was en zag mijn broer levensecht voor me. “Het was mijn tijd, maar het is nog niet jouw tijd”, zei Alexander tegen me. “Je hebt de wereld nog iets te brengen en een uniek verhaal te vertellen. Dat opende mijn ogen. Ik had, toen mijn broer nog was opgenomen, al het idee om iets op te zetten om te voorkomen dat jongeren psychische klachten zouden ontwikkelen, maar omdat ik zo in de overlevingsstand stond was dat er toen niet van gekomen. Tijdens dat ritueel zag ik in dat ik er alsnog iets mee moest doen. Langzamerhand lukte het me om weer uit die diepe put te komen. Ik zorgde dat ik liever voor mezelf was, begon met yoga, mediteren en wandelen, probeerde op gezette tijden te gaan slapen en gezond te eten. Door die selfcare voelde ik me langzamerhand beter.’

Braive

‘Jongeren denken vaak dat ze de enigen zijn met psychische problemen en vinden het moeilijk om erover te praten of hulp te zoeken. Terwijl 1 op de 5 jongeren kampt met psychische problemen. De druk op jongeren is nu zo hoog. Het idee dat ze zoveel moeten om er te mogen zijn in deze wereld maakt het ingewikkeld voor hen. Er is weinig ruimte om gewoon te zijn. Je moet je plek veroveren in de maatschappij, een goede opleiding doen, veel vrienden hebben op social media. De druk om te presteren is groot. Door corona hebben jongeren het alleen maar moeilijker gekregen. Om te voorkomen dat jongeren te laat hulp zoeken en in de ggz terecht komen, heb ik Stichting BraveBrains (Braive) opgericht, een combinatie van het woord brave dat moedig betekent en het woord brains, dat staat voor de connectie tussen je hoofd en je hart. Met mijn stichting wil ik jongeren helpen om meer te leren over zichzelf en mentale gezondheid op jonge leeftijd. Ik wil het taboe doorbreken en laten zien dat ook jongeren kunnen worstelen met psychische problemen. Samen met een team van experts heb ik een training ontwikkeld voor jongeren, waar ze bijvoorbeeld leren over stress en praten over emoties. Wie bieden onze programma’s aan op scholen, maar organiseren ook weekenders waar jongeren, of hun ouders, zich voor kunnen aanmelden. Ondertussen hebben we al veel jongeren kunnen helpen met onze programma’s. De reactie van een van de deelnemers zegt zo veel: “Ik had van te voren niet kunnen bedenken dat ik zo veel zou leren en zo’n sterke verbinding zou kunnen voelen met een groep mensen die ik eerder nog niet kende.”

Ik had dit zo graag samen willen doen met mijn broertje Alexander, maar ik voel dat hij nog bij me is en trots op me is. Zijn overlijden heeft ervoor gezorgd dat ik me spiritueel sterk ben gaan ontwikkelen en vaak heb ik nog het gevoel dat ik in contact ben met Alexander. Ik droom vaak over hem en hij voelt nog heel dichtbij. Als ik iets even niet weet, vraag ik het altijd aan Alexander. Hij blijft voor altijd bij mij.’

Meer informatie over de Stichting Braive vind je hier.

Bekijk ook het video interview met Marina:



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF