Deze week is het de Week Tegen Pesten en daarom besteden wij extra aandacht aan verhalen rondom pesten en gepest worden. Vandaag deelt Naomi haar verhaal met ons. Op de basisschool werd zij dag in dag uit gepest door een aantal klasgenoten. Wekelijks kwam ze thuis in tranen en durfde niet meer naar school te gaan. Bang om ook op haar middelbare school gepest te worden, is ze als gevolg daarvan zelf gaan pesten.

Gepest op de basisschool

Het begon allemaal op de basisschool: ‘Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik dacht vriendinnen te hebben gemaakt, maar het tegendeel bleek waar. Ik werd uitgelachen om de kleding die ik droeg en de meisjes fluisterden altijd achter mijn rug om. Net te hard zodat ik het nog nét kon horen. Wat me het meest is bijgebleven is dat ik door vijf meiden ben opgesloten in de jongens wc. Ze hielden me vast en duwde me een wc-hokje in. Daar zat ik dan, huilend, ik kon geen kant op. Ik denk dat ze maar een paar minuutjes voor de deur stonden, maar voor mijn gevoel zat ik er uren. Ze schreeuwden naar me: “Dit is waar je hoort, je bent net een jongen. Lelijkerd!”

Ondanks dat ik me compleet probeerde af te sluiten van de pestkoppen vonden ze mij op de een of andere manier altijd weer. Tijdens de les lachten ze me uit, in de gang duwden ze me of lieten ze me struikelen en ergens zitten tijdens de pauze werd onmogelijk. Het waren misschien kleine dingetjes, maar ze deden me veel pijn.’

Vijf jaar lang heb ik mij buitengesloten gevoeld. Elke week kwam ik in tranen thuis en ik had absoluut geen plezier meer in naar school gaan. Ik had heus wel door dat ik geen doorsnee meisje was, maar ik heb nooit begrepen waarom dat een probleem was.

Middelbareschooltijd

Het moment was eindelijk daar. Ik ging naar de middelbare school. Eindelijk kon ik die rotperiode op de basisschool afsluiten. Ik wist zeker dat ik me op de middelbare school niet meer liet pesten, hier kon ik opnieuw beginnen. Maar ondanks die instelling had ik nog enorm veel pijn en de dingen die ik heb meegemaakt kreeg ik maar niet uit mijn gedachten. Ik was zo onzeker geworden door alle pesterijen en vernederingen, dat ik veranderde in de persoon die ik zelf haatte. Een pester.

Bang om er weer niet bij te horen en bang om zelf weer gepest te worden, deed ik er alles aan om dit keer wel erbij te horen. En achteraf gezien, heb ik dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Zo heb ik ooit samen met mijn “vriendinnen” een meisje opgewacht na school, haar bespuugd en haar fiets in het slootje bij school gegooid. Eenmaal thuis heb ik weer zo hard moeten huilen. Maar niet om wat mij was overkomen maar om wat ikzelf had gedaan. Dat besefte ik echt later pas. Ik had meegedaan aan het pesten van dit meisje. De dag daarna ben ik niet eens naar school gegaan.

Enorme spijt

‘Tot op de dag van vandaag heb ik spijt van wat ik heb gedaan. Ik wist dat ik veranderd was in iemand die ik helemaal niet wilde zijn, maar dat gevoel wat ik op de basisschool had, wilde ik nooit meer voelen. Keer op keer voelde ik me slecht en wist ik precies wat dat meisje doormaakte. Toen ik 24 jaar was en mijn HBO-studie had afgerond, heb ik het desbetreffende meisje opgezocht. Zelfs toen ik 24 jaar was knaagde de basisschool- en middelbareschooltijd nog aan me. Ik had het gevoel dat ik iets moest doen. Ik heb haar uitgelegd dat ik vroeger ook werd gepest en dat ik bang was om dit weer mee te maken. Ze vertelde mij dat ze vaak thuis had zitten huilen om de dingen die ik haar aandeed en dat ze daar de pijn nog steeds van voelt: “Vergeven zal ik je, maar vergeten kan ik niet.” Die woorden zullen me altijd bijblijven.’

Omdat de desbetreffende persoon anoniem wou blijven, is Naomi een verzonnen naam.